Η ευνοιοκρατία, ο νεποτισμός, η ρουσφετολογική πολιτική, οι συναλλαγές κομμάτων και ψηφοφόρων, η εξαγορά συνειδήσεων με αντάλλαγμα μια θέση στον κρατικό μηχανισμό, ήταν φαινόμενα που οι περισσότεροι είχαν συνδέσει με την εποχή της μιζέριας του πλούτου που οδήγησε στον υπερδανεισμό, στην ανεξέλεγκτη πιστωτική επέκταση, στα ελλείμματα του δημοσίου τομέα, στα σκάνδαλα στους τομείς της άμυνας και της υγείας, στη διασπάθιση κρατικού χρήματος και τελικώς στην χρεοκοπία και στα μνημόνια.
Έπειτα από τη δεκαετή κρίση, έπειτα από τα λάθη της προηγούμενης τετραετίας, μετά την εμπειρία της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η πλειονότητα των Ελλήνων πίστευαν και είχαν την ελπίδα ότι η ρουσφετοκρατία τελειώνει, ότι τα φαινόμενα τύπου Καρανίκας, Νοτοπούλου, εξάδελφος Τσίπρα, σύντροφος Δούρου, μητέρα προέδρου νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ θα έμπαιναν επιτέλους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εκτός όλων των άλλων που είδαμε και πάθαμε με το ήθος της αριστερής διακυβέρνησης από το κρατικά επιδοτούμενο ενοίκιο της πρώην υπουργού Εργασίας Ράνιας Αντωνοπούλου μέχρι το βόλεμα στη Βουλή της διορισμένης θυγατέρας της Τασίας Χριστοδολοπούλου, οι πολίτες είχαν την προσδοκία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι θα ενταφιάσει φαινόμενα του παρελθόντος ταυτισμένα με τη συνδιαλλαγή και τη ρουσφετοκρατία. Κι εκεί σκάει η υπόθεση Πατέρα, του 80χρονου που διορίστηκε διοικητής στο νοσοκομείο Καρδίτσας για μια ημέρα, μέχρι που η κυβέρνηση της ΝΔ τον απέπεμψε λόγω των αντιδράσεων.
Το βόλεμα ενός 80χρονου, προσοχή, πρόκειται για συνταξιούχο που κρίνεται ικανός να αναλάβει μια κρατική θέση χωρίς διαγωνιστική διαδικασία, είναι πρόκληση για όλη την κοινωνία. Η ανεργία είναι σε ύψη δυσθεώρητα, άνθρωποι 40άρηδες ή 50άρηδες είναι εκτός αγοράς εργασίας και ψάχνουν οποιαδήποτε δουλειά που θα μπορούσε να τους αποφέρει μερικές εκατοντάδες ευρώ. Δεν γίνεται λοιπόν να βολεύονται και να διορίζονται στο δημόσιο άνθρωποι 80 ετών! Δεν χωνεύεται τέτοια μεθόδευση… Κι όχι μόνο γιατί δείχνει πως υπάρχουν άνθρωποι με βουλιμία να διοριστούν στο δημόσιο ακόμη και όταν διανύουν την 8η προς 9η δεκαετία της ζωής τους. Κυρίως διότι η κοινωνία είχε την προσδοκία να δει να μπαίνουν στην πολιτική, στον κρατικό μηχανισμό και στο δημόσιο νέα πρόσωπα, ικανά, οι αποκαλούμενοι άριστοι.Όχι αυτοί που εκβιάζουν με τις ψήφους της οικογένειάς τους για να βολευτούν σε θέσεις κρατικές, ούτε εκείνοι που επιζητούν να βολευτούν σε μια καρέκλα ακόμη και την ύστατη στιγμή της ζωής τους αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες νεότεροί τους είναι άνεργοι, ούτε εκείνοι που τοποθετούν σε επίζηλες θέσεις τις συζύγους ή τους συζύγους τους…
Παρά την απογοήτευση που προκάλεσε στην κοινή γνώμη η υπόθεση με τον 80χρονο που ήθελε να γίνει διοικητής κρατικού νοσοκομείου, σαν να έχει όνειρο και μαράζι να… πεθάνει στην καρέκλα, υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας.
Σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα που λειτουργούσε με βάση την αρχή αποφασίζομεν και διατάσσομεν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε τα αντανακλαστικά του και διόρθωσε το λάθος, αφουγκραζόμενος την οργή των πολιτών. Όσο και να θέλεις δεν μπορείς να μην συγκρίνεις τις διαφορετικές αντιλήψεις. Του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από την μια που επέβαλε από Καρανίκες, ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ, εξαδέλφους και λοιπούς συγγενείς επιδεικνύοντας την καθεστωτική νοοτροπία καλυπτόμενος πίσω από το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα και του Κυριάκου Μητσοτάκη από την άλλη, που δέχεται το λάθος, το ομολογεί και προσπαθεί να το διορθώσει σεβόμενος την κοινή γνώμη και τις ευαισθησίες των πολιτών που έχουν μεγάλες προσδοκίες. Γιατί αν γυρίσουμε στα ίδια, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του παρελθόντος δεν θα υπάρχει σωτηρία. Παρά μόνο εναλλαγή στις θέσεις της εξουσίας, σαν να πρόκειται για μουσικές καρέκλες προοριζόμενες για λίγους κι εκλεκτούς είτε ΣΥΡΙΖΑίους, είτε δεξιούς ή αδέξιους.