Δεν χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση. Οι δανειστές ξεκαθάρισαν στον Αλέξη Τσίπρα ότι πρώτα θα πιει όλο το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος και μετά θα του απαντήσουν αν και πότε θα ξεκινήσει συζήτηση για το χρέος.

Ο Ντράγκι το είπε με μια απλή φράση: «Πρέπει να ληφθούν μέτρα για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Όταν έρθει η ώρα θα εξετάσουμε ανεξάρτητα το ζήτημα της βιωσιμότητάς του. Μέχρι τότε είναι πρώιμο να κάνουμε εικασίες και να ανακινούμε σενάρια. Υπ’ αυτή την έννοια η συζήτηση για ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα QE είναι επίσης πρώιμη».

Πάρτε και τον Σόιμπλε: «Όλοι προσποιούνται ότι μια μείωση του χρέους θα έκανε καλύτερα τα πράγματα στην Ελλάδα. Το μόνο που θα άλλαζε είναι ότι θα ισοπέδωνε τη διάθεση να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, όχι μείωση χρέους» είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών.

Λίγες ώρες μετά έρχεται ο δικός μας ο πρωθυπουργός να μας πει ότι αναμένει, λέει, ρύθμιση του χρέους μέχρι τη σύνοδο του Δεκεμβρίου. «Ποιου Δεκεμβρίου;» δεν μας είπε ο κ. Τσίπρας ο οποίος μάλλον θα πρέπει να ενημερώνεται καλύτερα για τις δημόσιες δηλώσεις Σόιμπλε, Ντράγκι, Μέρκελ και των άλλων οι οποίοι αποφασίζουν για τις τύχες μας πριν αρχίσει το γνωστό πια παραμύθιασμα…

Μα, μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ο Τσίπρας είπε ότι ο Ολάντ μας στηρίζει. Ποιος μας στηρίζει λέει; Ο Ολάντ; Δυστυχώς για μας, η σημερινή ηγεσία της Γαλλίας δεν μετράει. Τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι Γερμανοί με το ΔΝΤ. Άντε να δούμε πόσα χρόνια ακόμη θα μας πάρει να το καταλάβουμε.

Τι πρέπει να γίνει για να αντιληφθεί η ελληνική κυβέρνηση της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας ότι οι δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει πως πρώτα πρέπει να τελειώσει η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση και μετά θα ξεκινήσει η μάχη της διεκδίκησης μιας πιθανής αναδιάρθρωσης χρέους για την οποία θα χρειαστούν, νέα, σκληρά ανταλλάγματα;
Τι πρέπει να γίνει για να σταματήσουν το δούλεμα ότι «όπου να ναι» αποφασίζεται μείωση του χρέους;

Πότε θα καθίσουν κάτω να συμμαζέψουν την κατάσταση και να αντιληφθούν ότι οι δανειστές, αυτοί δηλαδή που πληρώνουν, αποφασίζουν; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν τα λόγια και θα μετρήσουν τις κρατικές δαπάνες ώστε να περιορίσουν τα περιττά έξοδα και να χρηματοδοτήσουν την υγεία και την παιδεία;

Μπορούν να μας εξηγήσουν πώς μια κοινωνία που έχει γονατίσει από τη διαρκή φορολόγηση θα πετύχει τα τρελά πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί μέχρι το 2018; Πώς; Μήπως με νέους φόρους; Κι από πού θα προκύψουν τα πρόσθετα έσοδα; Από τη φορολόγηση των πλουσίων που αλλάζουν φορολογική έδρα και μετακινούνται στο εξωτερικό; «Αξιοποιώντας» τα καλύτερα ελληνικά μυαλά που αντί να μένουν εδώ για να γεννήσουν ιδέες οι οποίες θα μεταμορφωθούν σε πλούτο φεύγουν με κάθε τρόπο στο εξωτερικό; Πώς θα τα καταφέρουμε όταν η υπερφορολόγηση αφαιρεί έσοδα και η τραγική κατάσταση σπρώχνει την αφρόκρεμα της χώρας να μεταναστεύει;

Για να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι στο κυβερνητικό στρατόπεδο δεν ενδιαφέρονται για την ουσία, δείτε με τι ασχολούνται: Με τα κανάλια και το ΣτΕ.
Και λέει ο ένας: «Δεν θα είναι ευχάριστη εξέλιξη για τη δημοκρατία αν κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος για τις άδειες». Και προσθέτει ο άλλος, απειλώντας εμμέσως πως η απόφαση που θα λάβει το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν θα εφαρμοστεί αν δεν συμφέρει την κυβέρνηση: «Ε, και τι έγινε; Ξέρετε πόσες αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων δεν έχουν εφαρμοστεί;». Με τέτοιο κυνισμό. Με τόσο μεγάλη αδιαφορία για τους θεσμούς. Σήψη και παρακμή. Και διολίσθηση όλο και σε πιο ακραίες λογικές του τύπου «το κράτος είμαι εγώ».

Μα, θα μου πείτε, καλά δεν έχουν δίκιο τα μέλη της κυβέρνησης που λένε ότι δεν πρέπει να επιστρέψουν στους έχοντες τα 250 εκατ.ευρώ που συμφωνήθηκε να πληρωθούν στο δημόσιο για τις τηλεοπτικές άδειες; Κι αναρωτιέμαι: Τώρα τους έπιασε ο πόνος για το κρατικό χρήμα; Γιατί δεν λένε πόσο ζημιώθηκε το δημόσιο συμφέρον από τα capital controls και από τη διαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη; Από πού θα εξοικονομηθούν τα 80-100 δισ. ευρώ που μας κόστισε η… λεβέντικη διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα και η μπαρουφολογία της πρώτης φοράς αριστερά;

Αλλά οι βουλευτές της αριστεράς – αυτοί που τρώνε τις κατραπακιές και καμώνονται ότι τους ραίνουν με ροδοπέταλα- τη λύση την έχουν στο τσεπάκι. Αν όλα πάνε στραβά, γυρίζουμε στη δραχμή, στο εθνικό νόμισμα βρε αδερφέ για να βρούμε την υγειά μας, έτσι;
Είναι σαν να λέμε ότι αν δεν πετύχει η αεροπειρατεία υπάρχει και μια τελική λύση: Το άλμα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο.