Τα μηνύματα που έρχονται από την καθημερινή καταγραφή του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Ούτε ο τετραψήφιος αριθμός των κρουσμάτων ούτε ο αντίστοιχος των διασωληνωμένων ούτε εκείνος που αναφέρει πόσοι άνθρωποι, μέσα σε 24 ώρες, ξεψύχησαν από τον κορωνοϊό.
Ταυτόχρονα, πέραν της πραγματικότητας, και οι προβλέψεις δεν είναι αισιόδοξες. Όχι από κάποιον με μπύρα στο χέρι που αναλύει με ελαφρότητα την κατάσταση που βιώνουμε, αλλά από επιστήμονες. Για παράδειγμα, ο καθηγητής αναλυτικής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκος Θωμαΐδης, σημείωσε πως τα κρούσματα κορωνοϊού στην Αττική ενδέχεται να εκτιναχθούν με τρομακτικούς ρυθμούς, σύμφωνα και με τα στοιχεία του ιικού φορτίου στα λύματα. Όπως ο ίδιος υπογράμμισε, η αύξηση του ιικού φορτίου ενδεχομένως να φτάσει και το 200%.
Την ίδια ώρα, οι πληροφορίες που διακινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκαλούν τρόμο για τις επόμενες ημέρες – χωρίς να έχουν ακουστεί από επίσημα χείλη και δίχως να έχουν αποκλειστεί, κιόλας, ως ενδεχόμενα: «Θα κλείσουν τα σχολεία», «θα κλείσουν τα καταστήματα», «θα επιβληθεί ολικό lockdown σε πόλεις οι οποίες στενάζουν υπό το βάρος της επιδημίας», «θα επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00, έστω και μόνο τα Σαββατοκύριακα». Ο ορισμός του εφιάλτη, δηλαδή, μόνο που το όνειρο το παρακολουθούμε όλοι ξύπνιοι και τα μάτια γουρλώνουν από απόγνωση για το προσεχώς στις ζωές μας.
Περίπου έναν χρόνο πριν, τότε που εφαρμόστηκε η πρώτη καραντίνα στην Ελλάδα, η ερώτηση ήταν πάνδημη, κοινή: «Θα αντέξει η Οικονομία;». Τώρα -κι αφού οι τσέπες των περισσότερων λαβώθηκαν θανάσιμα από τις επιπτώσεις του αναγκαστικού λουκέτου στη χώρα- τίθεται νέο ερώτημα, περισσότερο βασανιστικό: «Για πόσο ακόμα, ψυχολογικά, θα αντέξουμε τον εγκλεισμό;».
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αφού έτσι κι αλλιώς φιλτράρεται μέσα από την οικονομική δυσπραγία που γεννοβόλησε ο κορωνοϊός. Πώς να είσαι καλά εάν τα φέρνεις δύσκολα πέρα; Πώς να χοροπηδάς από τη χαρά σου όταν έχεις φάει τόσο εγκλεισμό μέσα σε τέσσερις τοίχους που ούτε η μετακίνηση 6 μπορεί να τον ξεπλύνει από πάνω σου; Γιατί να είσαι καλά όταν πρέπει να γυρίσεις σπίτι επειδή θα ξεκινήσει σε λίγα λεπτά η απαγόρευση κυκλοφορίας; Εννοείται, στην όλη εξίσωση δεν μπορούμε να συζητήσουμε τίποτα όταν έχεις χάσει δικούς σου ανθρώπους από τον ιό και οι οιμωγές σου κάνουν γκελ στο σαλόνι και πέφτουν με ορμή πάνω στις ιατρικές μάσκες που έχεις αφήσει πάνω στο τραπεζάκι.
Οι λοιμωξιολόγοι, την ίδια στιγμή, είναι διχασμένοι – ok, και… τριχασμένοι. Κάποιοι λένε πως δεν θα ξεμπερδέψουμε ποτέ με τον κορωνοϊό, άλλοι υποστηρίζουν πως πρέπει να κάνουμε κουράγιο μέχρι το καλοκαίρι, άλλοι σημειώνουν πως θα έχουμε τέταρτο κύμα το ερχόμενο φθινόπωρο. Κι όλα αυτά ενώ ήδη έχει χαθεί ο λογαριασμός με το εάν βιώνουμε το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού ή έχει αρχίσει, ήδη, το τρίτο. Όλη αυτή η συγκυρία μπορεί να κυοφορήσει ένα νέο κίνημα με τους -τώρα το σκέφτηκα- «Απογοητευμένους» από τις συνεχόμενες καραντίνες; Θα βγάλει κόσμο στον δρόμο που θα ζητά πίσω τη ζωή του; Ποια κυβέρνηση θα μπορεί να επιστρέψει τους πολίτες στην Ελλάδα στην κανονικότητά τους; Αλήθεια, θυμόμαστε πώς είναι η κανονικότητα;
Φυσικά και θυμόμαστε, το ερώτημα είναι βασανιστικά ρητορικό και ρητορικά βασανιστικό. Ξέρουμε πώς είναι να ζεις χωρίς περιορισμούς, δίχως να ορίζει τη ζήση σου κάτι αδιόρατο, το οποίο καλείσαι να το πολεμήσεις κιόλας, φορώντας μάσκα και κάνοντας εμβόλιο. Φυσικά, επίσης, εάν θες να ζήσεις, πρέπει να τα κάνεις όλα αυτά και να βρεις και την αντοχή, τη δύναμη να πας παρακάτω, χτίζοντας της ζωή σου επάνω σε ερείπια. Υπάρχει κάτι άλλο; Προσωπικά, δεν έχω βρει την απάντηση.
Ο Γάλλος επίσκοπος Φραγκίσκος των αγρών -έζησε από το 1567 μέχρι το 1622 και, τελικά, ανακηρύχθηκε άγιος- είχε διδάξει «να έχεις υπομονή με όλα τα πράγματα, αλλά κυρίως να έχεις υπομονή με τον εαυτό σου». Και εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές, συν το γεγονός πως με τόσο εγκλεισμό -δεν είναι ύβρις, παραδοχή αποτελεί- στο τέλος θα αγιάσουμε…