Αν κρίνει κανείς από τη μαζική «έξοδο» το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στο βουνό ή στη θάλασσα (κυρίως στις αναρίθμητες μαγευτικές παραλίες που περιμένουν κάποια εκατομμύρια τουριστών και το φετινό καλοκαίρι) θα αντιληφθεί ότι ο κόσμος πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς στην «κανονικότητα» του Αυγούστου. Ψήφισε ή δεν ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές του Μάη δείχνει ότι αναζητεί ένα διάλειμμα μακριά από τον βομβαρδισμό μιας παρατεταμένης προεκλογικής (ανεπίσημης και επίσημης) περιόδου.
Έχουν περάσει πλέον αρκετοί μήνες, με τους πολίτες αυτής της χώρας να παρακολουθούν σε καθημερινή βάση τις σφοδρές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων και στο τέλος της ημέρας να γυρνούν στο σπίτι τους με την αίσθηση ότι αυτή η αναμέτρηση δεν έχει τελειωμό. Πρόκειται για την εικόνα που περιγράφει μια σημαντική κατηγορία ανθρώπων που απαντά στις δημοσκοπήσεις, ανεξαρτήτως της κομματικής προτίμησης ή της τελικής στάσης μπροστά στο παραβάν. Γνωστός αναλυτής λέει στους συνομιλητές του πάντως ότι οι καμπάνιες των κομμάτων με τους ρυθμούς και τα διλήμματα που συνεχίζουν να εξελίσσονται θα κρατήσουν σε σημαντικό βαθμό ζωντανό το ενδιαφέρον των περισσότερων από εκείνους που συμμετείχαν στις προηγούμενες κάλπες- με ό,τι σημαίνει αυτό για το ποσοστό της συμμετοχής στις πρώτες κάλπες.
Είναι σαφώς μια αναμέτρηση με τα «δικά» της χαρακτηριστικά, δύο «ημίχρονα» και κάποια «δεδομένα» που πλέον δύσκολα ανατρέπονται μεταξύ της πρώτης και δεύτερης κάλπης. Μπορεί η κάλπη τώρα να είναι πάλι άδεια, όπως επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία αρχηγοί και στελέχη (και για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα), ωστόσο έχει καταγραφεί η τάση των ψηφοφόρων και όλα τα «παρακλάδια» της. Φυσικά και κάποιοι μπορούν να αναθεωρήσουν και να «σταυρώσουν» διαφορετικό κόμμα– αλλά μπορούν να αλλάξουν την τάση των πραγμάτων; Κανείς δεν βγάζει εκτός σεναρίων την έκπληξη της τελευταίας στιγμής- ειδικά όταν έχει δει ένα μήνα πριν, το δεύτερο κόμμα να τερματίζει με 20 μονάδες διαφορά πίσω από το πρώτο.
Όμως με το να εικάζει κανείς ότι είναι …πιθανότερο το σενάριο τρίτων εκλογών μέσα στον Αύγουστο, δεν κάνει και την πλέον ρεαλιστική προσέγγιση και περιγραφή των δεδομένων. Είναι προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει και μπορεί, όπως απέδειξε στις πρώτες εκλογές, να συσπειρώσει ευρύτατα κοινά και να εξασφαλίσει μια ισχυρή αυτοδυναμία για να κυβερνήσει σύμφωνα με το (γνωστό) πλάνο της. Όπως είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να «πολεμήσει» με κάθε τρόπο το ενδεχόμενο μιας ακόμη επιβεβαίωσης της πρόβλεψης περί στρατηγικής ήττας. Για το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με μονόδρομο ο αγώνας επιβεβαίωσης της ανοδικής του πορείας και δικαίως ο Νίκος Ανδρουλάκης συμπληρώνει ότι για το κόμμα του «δεν υπάρχει σε αυτόν τον αγώνα ταβάνι».
Το σύνολο των δημοσκοπήσεων που παρουσιάστηκαν μετά την 21η Μαΐου δείχνει βέβαια ότι η ενδεχόμενη είσοδος στη βουλή δύο ακόμη κομμάτων (όπως η Πλεύση Ελευθερίας και η Νίκη) μειώνει το άθροισμα του ποσοστού των κομμάτων που θα μείνει εκτός βουλής- και ως γνωστόν, το ποσοστό του πρώτου κόμματος μαζί με το άθροισμα του ποσοστού των κομμάτων που μένουν εκτός βουλής καθορίζουν εν πολλοίς τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης και βέβαια το εύρος αυτής. Με δεδομένο ότι ο απελθών πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει ξεκαθαρίσει πριν από τις πρώτες εκλογές ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη κι ότι ο αρχηγός της Χαριλάου Τρικούπη έχει δηλώσει ότι «δεν υπάρχει σενάριο συγκυβέρνησης με τη ΝΔ», στην Πειραιώς μάλλον δεν χρειάστηκε να αργήσουν για να καταλήξουν στην «επικαιροποίηση» του διλήμματος προς την 25η Ιουνίου. Μάλιστα αυτό το δίλημμα «βολεύει» επί της ουσίας και τους δύο από τους τρεις «παίκτες» στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτεται τις συνεργασίες, ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει να βρεθεί στο πλάνο των διερευνητικών εντολών. Όταν είσαι πιο κοντά στο σενάριο της ισχυρής αυτοδυναμίας και της διεκδίκησης του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντίστοιχα, δεν ψάχνεις το «πλάνο» που μπορεί να σε βγάλει εκτός στόχου. Έτσι δεν είναι;