Μια εικόνα, χίλιες λέξεις:
1. Κομμουνιστής «αριστερός» Πρωθυπουργός συγκινείται ακούγοντας τον Yμνο «της Πατρίδας των ελεύθερων και των γενναίων» («the land of the free and home of the brave»), δίπλα στον Αμερικανό Πρέσβη και ζητά από τις ΗΠΑ να στηρίξουν οικονομικά την Ελλάδα. Δεν έγινε κάπου τυχαία, αλλά στο κορυφαίο οικονομικό και πολιτικό γεγονός της χώρας, στα εγκαίνια της ΔΕΘ, εκεί που κτυπά η καρδιά της ελληνικής Οικονομίας.
2. Ο Αμερικανός Πρέσβης αναζητεί και σφίγγει το χέρι του πατριώτη «δεξιού» μέλους, συνεργάτη και εταίρου της «αριστερής» κυβέρνησης, ο οποίος κατά τα λοιπά, υποτίθεται ότι απειλεί να την ρίξει για το όνομα της Μακεδονίας και την συμφωνία που -με τις ευλογίες των ΗΠΑ- αυτή συνήψε.
Και όλα αυτά στη Θεσσαλονίκη, εκεί που κτυπά η «καρδιά» της Μακεδονίας. Αριστερά και πατριωτικά χαμόγελα και χειραψίες μέσα, αν και ‘υπό άλλες συνθήκες- θα ήταν απ’ έξω να φωνάζουν «φονιάδες των λαών» και «η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική».
«Άλλο η κυβέρνηση που εκπροσωπεί την χώρα, άλλο το κόμμα που εκπροσωπεί απόψεις» λένε…
«Απόψεις» της πραγματικότητας όμως; Ή ψέμματα; Το ψέμα, δεν είναι άποψη.
Μπορεί άραγε να έχει δίκιο και να λέει αλήθεια, το ίδιο στόμα που την μια διχάζει φωνάζοντας «φονιάδες των λαών», «κάτω το μεγάλο ξένο κεφάλαιο», «νόμος είναι το δίκιο του Εργάτη», «προδότες γερμανοτσολιάδες», «εθελόδουλοι», «υποκινούμενοι» κλπ, ενώ την άλλη «βαράει προσοχή» και υποκλίνεται στο δολάριο και στην αστερόεσσα;
Λίγο αργότερα, το ίδιο στόμα θα υπόσχεται πάλι ότι π.χ. δεν θα κοπούν κι άλλο (ή τόσο πολύ) οι συντάξεις. Θα λέει ότι «παλεύουμε να αποφύγουμε αυτό που “οι άλλοι” θέλουν να συμβεί».
Μετά από όλα αυτά, σηκώνει και ανάλυση ή μπορεί να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με τα λόγια και τις εξαγγελίες αυτών που τις κάνουν;
Και πρέπει να ασχοληθούμε, να πάρουμε θέση, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, να συγκρουστούμε ή να συνταχθούμε, με αυτούς που την άλλη στιγμή θα λένε και πάλι άλλα;
Αυτό αξίζει στην Ελλάδα που γέννησε Αξίες, Πολιτισμό, Επιστήμες και την ίδια την Δημοκρατία;