Και το τελευταίο φύλλο συκής που φορούσε επί 40 τόσα χρόνια η μεταπολίτευση, πλέον κατέπεσε,αποκαλύπτοντας ολοκληρωτικά τη γύμνια της νεότερης Ελλάδος. Ίσως να είναι γα καλό, αν μετά από αυτά σταματήσει ο απλός πολίτης να τρώει την κάθε «παραμύθα» που του πούλαγαν, για να λέει μετά «εγώ δεν ήξερα, το σύστημα φταίει, οι άλλοι φταίνε».

Μην ξανακούσω πια από κανέναν πως δήθεν «φταίει το σύστημα». Τα φταίει μόνον το ξερό μας το κεφάλι, ότι οι Έλληνες είναι εξυπνάκηδες και «δεν κάνουνε χωριό» μεταξύ τους, για να δουλέψουν σοβαρά και να βάλουν μια πέτρα πάνω σε άλλη. Φταίει που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον διπλανό τους, μόνον και μόνον γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Τους νοιάζει απλώς να μην έχε κατσίκα ο γείτονας, αντί να κάνουν προκοπή. Α, ναι, φταίνε και οι ξένοι που θέλουν μονίμως το κακό μας –ας το δεχτώ χάριν της συζήτησης.

Σταχυλογώ μερικές λέξεις από αυτά που βγήκαν από το στόμα των πολιτικών αρχηγών της χώρας:

1. Αλέξης Τσίπρας: «Όλοι- όταν είμαστε στην αντιπολίτευση- κάνουμε τις υπερβολές μας». Ιδού η ομολογία πως ήταν ψέματα το «σκίζω τα Μνημόνια» και «το λεφτά υπάρχουν» ή όσα άλλα έλεγε αντιγράφοντας τον παλαιό και τον νέο Παπανδρέου. Ποιος θα τολμήσει να μου υψώσει ξανά φωνή υπέρ του επόμενου λαϊκιστή πολιτικάντη που θα υποσχεθεί όσα δεν μπορεί να κάνει, όταν ο λογαριασμός των μέτρων αυξάνεται αντί να μειώνεται;

2. Φώφη Γεννηματά: «Το ΠΑΣΟΚ δεν θα ψηφίσει μειώσεις συντάξεων». Αν ήθελε να πει «δεν θα ψηφίσει “και άλλες” μειώσεις συντάξεων», θα το δεχόμουν. Και αυτό όμως να εννούσε, προφανώς δεν είμαστε πια στο 2014 κυρία Γεννηματά. Μπαίνουμε στο 2016 και, καλώς ή κακώς, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που ξέραμε, όταν λέγατε πως «βγαίνουμε από τα Μνημόνια» (θεωρητικά θα βγαίναμε τώρα και θα μέναμε με την προληπτική γραμμή στήριξης ECCL –αλλά ποιος τα θυμάται πα όλα αυτά;).

Και με ελικόπτερα να φύγουν αυτοί που φταίνε για αυτό που ζούμε σήμερα, εμείς που μεγαλώνουμε παιδιά στην χώρα αυτή και δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε, επωμιζόμαστε να συνεχίζουμε να λύνουμε προβλήματα που άλλοι μάς δημιούργησαν.

3. Αλέξης Τσίπρας: «Τι θα πείτε έξω; Ότι δεν συμφωνείτε με την μη μείωση των συντάξεων;». Για να καταλάβω δηλαδή, κύριε Τσίρπα: ότι πρέπει να περικοπούν κατά 1,8 δισ. ευρώ τα κονδύλια για συντάξεις το 2016, όπως υπέγραψε η κυβέρνηση, μπορεί να σημαίνει ότι ΔΕΝ θα κοπούν συντάξεις; Ότι καταργήθηκε ήδη η κατώτατη σύνταξη (για τους κάτω των 67 ετών) δεν το έκανε αυτή η κυβέρνηση αλλά κάποια άλλη; Όνειρο ζω; Τι μας ρίχνετε στο νερό που πίνουμε; Άλλοι κάνουν συμφωνίες, άλλες συμφωνίες κάνετε, άλλες διαβάζουμε, άλλες ζούμε;

Επιτέλους, τέλος οι παραισθήσεις που ζουν οι πολίτες, τέλος οι ψευδαισθήσεις που ζουν οι πολιτικοί.
Ένα χρόνο άκουγα «είναι καλό παιδί ο Αλέξης, στεναχωριέται με όλα αυτά, δεν θέλει να κάνει αυτά που κάνει, μέχρι και έρπη έβγαλε». Τα ακούω από καλούς ανθρώπους. Δεν θα πω «ευηθείς», αλλά «καλόψυχους» τους ανθρώπους που καλοπροαίρετα έδωσαν μία ευκαιρία σε έναν νέο άνθρωπο, που τον κρίνουν εξ ιδίων, με την καλή τους την καρδιά. Πώς να αντέξουν να δεχτούν ότι πέσανε τόσο έξω;

Αλλά βλέπουμε τι έκανε στους παλαιούς συντρόφους του: τους έστειλε στα σπίτια τους και, όσους διαφωνούν, τους στέλνει στον εισαγγελέα! Τι καλό να περιμένει ο απλός λαός πια από τον «Μεσσία» Αλέξη;

Ο Αλέξης έχει μία άγνωστη λέξη: την λέξη «τύψεις»! Κάνει ό,τι κάνει και συνεχίζει. Μηδενίζει, δεν κρίνει καλοπροαίρετα τους άλλους, τους υβρίζει, τους αποδίδει κακές προθέσεις. Δεν είναι καλοπροαίρετος, γιατί το θεωρεί μωρία, όχι καλοσύνη. Δεν έχει πρόβλημα να παραδεχτεί ότι η αντιπολίτευση που έκανε μια ζωή, ήταν λόγια-λόγια-λόγια.

Και για όποιον δεν κατάλαβε, ο κύριος Τσίπρας:

– θέλει να μας πείσει ότι στη μεταπολίτευση, όλοι όσοι κάνουν αντιπολίτευση λένε ασύστολα ψεύδη. Δημαγωγούν και χειραγωγούν τους πολίτες, εκμεταλλεύονται τις ανάγκες τους, εμπορεύονται τις ελπίδες τους. Τους αγοράζουνε και τους πουλάνε. Τους ξεπουλάνε. Και αυτό είναι “ΟΚ” για τον κύριο Αλέξη Τσίπρα. Το λέει όμως για να απαξιώσει την αντιπολίτευση, όχι για να την συνεφέρει. Έναν τέτοιο άνθρωπο, ποιος θα τον έκανε συνέταιρο; Όχι για να κυβερνήσει, αλλά και για να ανοίξει ψιλικατζίδικο ακόμα… Υπάρχει ένας άραγε που να τολμούσε κάτι τέτοιο;

– πουλάει τώρα πως δήθεν «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι», θεωρεί ότι εξαγνίζεται. Το ίδιο κάνει με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Το ίδιο έκανε με τους ξένους, την κυρά Μέρκελ, τον κύριο Γιούνκερ. Και μετά, έγινε «φιλαράκι» και γελάνε. Είπαμε, η λέξη «τύψεις» τού είναι άγνωστη.

– απαξιώνοντας τους πάντες και τα πάντα, θέλει να παίρνει αξία ο ίδιος. Είπαμε: «να μην έχει κατσίκα ο γείτονας». Ο Γκαίμπελς το έλεγε αλλιώς. Το χειρότερο όμως είναι πως, απαξιώνοντας τα πάντα γύρω του (αξίες, ιδέες, αρχές, θεσμούς, κόμματα) καταφέρνει κάτι πιο βαθύ: δηλητηριάζει τους πολίτες. Αφού δίχασε το λαό σε πατριώτες και γερμανοτσολιάδες, αφού με το δημοψήφισμα τους πήρε «το παιχνίδι από τα χέρια», αφού ξεπάστρεψε και έριξε στο πυρ το εξώτερον τους συντρόφους του, αφου εξαθλίωσε έτι περαιτέρω και «χάζεψε» τελείως τον κόσμο, του αφαιρεί την εμπιστοσύνη όχι μόνον στους άλλους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό!

Το κακό όμως είναι ότι, όπως έχω ξαναγράψει σε άλλα άρθρα και με άλλες κυβερνήσεις, η μόνη ελπίδα για να βγουμε από την κρίση δεν είναι οι εκλογές (αυτές αποδείχτηκε πως χειρότερα τα κάνουν) αλλά δείξουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τον διπλανό μας, να δείξουμε αλληλεγγύη, να γίνουμε καλύτεροι.

Άντε τώρα πια, σε μια τέτοια εποχή θολούρας και ευτέλειας, να δεις κάποιον να χαμογελά, να παίρνει πρωτοβουλία, να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο. Έι, μην ξεχνιέστε, για απλούς ανθρώπους λέω, που αντέξανε στην κρίση και κάνανε καλό και σε άλλους γύρω τους, δεν μιλώ για πολιτικούς (και έχω γράψει και για ζωντανά παραδείγματα που το κάνανε αυτό, χωρίς να είναι «βολεμένοι», γερμανοτσολιάδες, του συστήματος και ό,τι άλλο εκστομίζουν κάποιοι μέσα στην άγνοια ή την εξαθλίωση που ζούμε).

Το κόλπο για να βγούμε από την κρίση, είναι να γυρίσουμε την πλάτη σε όσα κάνει ο Τσίπρας, που προσπαθεί να μηδενίσει όχι μόνο το «κοντέρ», αλλά να μηδενίσει τα πάντα:

– να μην περιμένουμε Μεσσίες

– να πιστέψουμε ξανά σε αξίες που χάνονται

– να μην κολλάμε «ρετσινιά», να κρίνουμε τις ενέργειες και όχι να δικάζουμε προθέσεις

– να κοιτάξουμε με ανθρωπιά το διπλανό μας, τον περαστικό, τον άγνωστο

– να προσπαθήσουμε όλοι περισσότερο ή –το πιο σωστό- να αλλάξουμε τρόπο που δουλεύουμε, τρόπο που τα βλέπουμε, τρόπο που ψωνίζουμε, τρόπο που ψηφίζουμε, τρόπο που οδηγούμε. Να γίνουμε καλύτεροι.

Και αν μου πει κάποιος ότι «αυτά δεν γίνονται», είναι ρομαντικές θεωρίες κλπ, να του θυμήσω κάτι:

Πριν από 27 χρόνια, όταν ξεκινούσα στη δημοσιογραφία, είχαμε πάλι κρίση. Όσοι είναι πάνω από 40-45, δεν μπορεί να μην θυμούνται πως είμασταν στον προθάλαμο του ΔΝΤ.

Τότε ήταν πιο σκληρή η κρίση. Το 2016 κόβονται οι χαμηλές συντάξεις, αλλά το 1989 δεν πληρώνονταν συντάξεις! Θυμάμαι, στον «Αθήνα 9.84» κόβαμε το πρόγραμμα και μεταδίδαμε πχ «την Τρίτη θα πληρωθούν «έναντι» (δηλαδή «ό,τι νά’ναι) ο συνταξιούχοι του ΝΑΤ» που η σύνταξή τους είχε αργήσει ένα-δυο μήνες.

Και τότε γίνονταν εκλογές, και υπήρχαν και Ειδικά Δικαστήρια, και υπήρχε και τεράστια ανεργία. Και τότε ο Μητσοτάκης έβγαινε στο μπαλκόνι με σύνθημα «θα κάνουμε θυσίες» (μη μου πει κανείς για … φτηνότερα ΙΧ, γιατί ως γνωστόν «καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη).

Πώς λειτουργούσε τότε ο λαός; Με 46%-47% υπέρ της λιτότητας στις εκλογές, κανείς δεν κατηγορούσε τον πλησίον του για «γερμανοτσολιά», για «υπηρέτη ξένων και ντόπιων συμφερόντων», για «εκτελεστικά αποσπάσματα».

Δεν ήταν «πατριώτης» όποιος έταζε παροχές και «προδότης» όποιος υποσχότανε «θυσίες». Το αντίθετο πίστευε ο κόσμος.

Όχι ότι ήταν καλύτεροι οι άνθρωποι τότε. Και αυριανιστές υπήρχαν («όποιος πει κακή κουβέντα για τον Αντρέα να πάει να αυτοκτονήσει ή βαρέστε τον») και Σταμουλοκολάδες υπήρχαν, και ρουσφέτια πάλι γίνονταν, και κομπίνες γίνονταν. Κοινωνίες αγγέλων δεν υπάρχουν, προφανώς, ούτε στη Σουηδία.

Και αποκρατικοποιήσεις έγιναν -όπως έγιναν- που τώρα δεν γίνονται, και νόμος Σιούφα για τις συντάξεις ψηφίστηκε, και το εισιτήριο στα λεωφορεία ακρίβυνε. Αριστερούς δεν τους λες αυτούς που τα κάνανε, αλλά έτσι φτάσαμε 20 χρόνια μετά να πέσουμε ξανά σε κρίση και … να νοσταλγούμε τα παλιά!

Επειδή λοιπόν «η ζωή δεν τελειώνει» στον Αλέξη, στον Πλακιωτάκη, στη Φώφη, στον Κουτσούμπα, στον Σταύρο, στον Λεβέντη και στον Μιχαλολιάκο (ξέχασα κανέναν), πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάφατσα: όσες περικοπές και όσες αποκρατκοποιήσεις και όσοι φόροι και όσα Μνημόνια και αν ζήσουμε, αν δεν δούμε με αξιοπρέπεια ξανά τον εαυτό μας στον καθρέφτη και αν δεν μονιάσουμε μεταξύ μας, πάντα κάποιοι άλλοι θα κάνουν «παιχνίδι» για εμάς.

Χωρίς τύψεις, ακόμα και όταν παίζουν «εν ου παικτοίς», όπως ο κάθε “Αλέξης”…