Κάτι «σάπιο» υπάρχει στη σύγχρονη Ελλάδα…
Παραμονές 25ης Μαρτίου, βλέπω τους βαθμούς β΄τριμήνου μιας μαθήτριας 14 χρονών που φοιτά στην Β’ Γυμνασίου. Ως βαθμός στο «ενδεικτικό» αναγράφεται «19 και 12/16». Σε όλα τα μαθήματα βλέπεις παντού «είκοσι». Και σε ένα μάθημα βλέπεις «δεκαπέντε». Στη Μουσική.
Πώς γίνεται αυτό –και μάλιστα για παιδί που παίζει και συνθέτει μουσική; Γιατί στο γραπτό τεστ τριμήνου, απάντησε λάθος σε μία από τις δύο ερωτήσεις και πήρε 11. Σε τι δεν απάντησε σωστά η μαθήτρια; «Πού βρίσκουμε την “καθαρή” αφρικανική μουσική»; Εκείνη απάντησε «στην Βόρεια Αφρική» ενώ η σωστή απάντηση ήταν «στη Νότια Αφρική», επεδή κάτω από την έρημο Σαχάρα δεν υπάρχουν το ίδιο έντονες οι ισλαμικές επιδράσεις όπως στις χώρες κοντά στην Μεσόγειο (πχ Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Μαρόκο, Αλγερία κλπ).
Μία λάθος απάντηση στο γραπτό τεστ, εννέα μονάδες μείον στο διαγώνισμα, 5 μονάδες μείον στο τρίμηνο…
Μπορεί να πει κανείς ότι η μαθήτρια αυτή άξιζε να πάρει «20 σε όλα»; Όχι! Άλλωστε, είναι γελοίο αυτό το «20 σε όλα» στο σχολείο. Απλώς, επειδή πριμοδοτούνται οι αδύναμοι μαθητές για να περνάνε τη χρονιά, πρέπει να πριμοδοτούνται και οι μέτριοι ή πιο καλοί, ώστε να πάρουν 20. Να περνάνε την τάξη και τα χρόνια έχει σημασί, όχι ο βαθμός.
Αλλά ρωτάς την μαθήτρια του «20 και 12/16» -που χαίρεται να κάνει και παρέλαση τέτοιες μέρες: Ποιος είπε τη φράση «εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε’ να πεθάνω»; Και σου λέει: «Δεν το μάθαμε ποτέ αυτό»!
Ώπα!… Αν και μάθανε για την ελληνική επανάσταση, τη μάχη της Αλαμάνας και τον Αθανάσιο Διάκο, ή ενώ μάθανε πώς κινήθηκαν στρατιωτικά οι αντίπαλες δυνάμεις στη μία ή την άλλη μάχη, δεν κάτσανε να τους μάθουν το τι απάντησε ο Αθανάσιος Διάκος όταν ο Ομέρ Βρυώνης τού πρότεινε να «αλλαξοπιστήσει» και να τον κάνει και ανώτερο αξιωματικό των Οθωμανών;
Το σχολείο δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε για τη μαθήτρια, ούτε για το γονιό της, που 14 χρόνια δεν μίλησαν ποτέ για τον Αθανάσιο Διάκο ή για τους Έλληνες, παρά μόνον για τους βαθμούς της –άντε και για το τάμπλετ που θέλει να να της πάρει ο μπαμπάς…
Τι νόημα έχουν οι παρελάσεις και τα εικοσάρια στα σχολεία, όταν βλέπεις πως κάνουν τρία μαθήματα για τη μουσική των Βερβέρων της Αφρικής, αλλά τα παιδιά δεν έχουν μάθει το «Γραικός θε’ να πεθάνω»; Από περιέργεια, για ρωτήστε οποιονδήποτε κάτω των 45 ετών αν θυμάται ποιος είπε και τι σημαίνει αυτή η φράση. Αν βρείτε πολλούς να ξέρουν την απάντηση, τότε δεν έχει νόημα ύπαρξης αυτό το άρθρο.
Αν όμως βρείτε πολλούς και πολλές να μην ξέρουν τι σημαίνει «γενίτσαρος» και τι έκαναν Τούρκοι και Βούλγαροι σε όσους επέμεναν να λένε πως είναι Έλληνες, αυτό είναι πρόβλημα. Δεν μπορεί αυτοί που διχάσανε τους Έλληνες σε «Γερμανοτσολιάδες» και «Πατριώτες» γιατί πτώχευσαν, να τα ανάγουν όλα σε «πάλη των τάξεων» και να μη μιλάνε για τους «άλλους Έλληνες», τους προγόνους τους, που δεν «τούρκεψαν» όταν η Ελλάδα και το Σούλι κατακτήθηκαν με τη χαντζάρα και τα κανόνια.
Το έχω ξαναγράψει και το 2010, όταν επί υπουργίας Άννας Διαματοπούλου δεν πήγαν τα βιβλία στα σχολεία: «Καλύτερα που δεν έχουν βιβλία τα παιδιά, ευκαιρία να τους κάνουν οι δάσκαλοι το… κρυφό σχολειό». Να τους πουν δυο λόγια «εκτός ύλης» για και να μάθουν όσα δεν προλαβαίνουν όλη την χρονιά, όντας αναγκασμένοι να εφαρμόζουν πιστά ένα αντιεπιστημονικό και αντιεθνικό σχολικό πρόγραμμα, με κακογραμμένα “μοντέρνα” εκπαιδευτικά βιβλία.
Και δεν μπορεί να έχει κανείς την απαίτηση με 700- 800 ευρώ το μήνα να επιτελούν ΟΛΟΙ οι δάσκαλοι το εθνικό τους καθήκον, παρότι είναι κακοπληρωμένοι και η Πολιτεία υποβαθμίζει το λειτούργημά τους, αφού και η Συνείδηση είναι ατομική υπόθεση και δεν κατακτάται στα Πανεπιστήμια… Αν δεν μας έτυχε «φιλότιμος» δάσκαλος ή δεν υπάρχουν πια επιθεωρητές ή είναι λάθος το σχολικό πρόγραμμα, αυτό δεν απαλλάσσει τους Γονείς από την ιερά υποχρέωση να μιλούν οι ίδιοι στα παιδιά τους, ειδικά για όσα οι άλλοι δεν θέλουν να ξέρουν…
Ούτε μπορεί να έχει κανείς απαίτηση από τον κύριο Νίκο Φίλη, που είναι περαστικός από το υπουργείο της Παιδείας, να είναι καλύτερος από τους πανεπιστημιακούς του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που καταρτίζουν τα σχολικά προγράμματα.
Ο κύριος Φίλης είναι ένας πολιτικός που ο λαός κάποτε θα τον στείλει σπίτι του, όπως έκανε με τόσους άλλους. Αλλά για τα παιδιά που πάνε 12 χρόνια στα σχολεία, τα χρόνια αυτά δεν γυρίζουν ποτέ. Χάθηκαν ήδη αρκετές γενιές, που δεν ξέρουν σήμερα «πού πατάνε και πού πηγαίνουν», αλλά αγανακτούν επειδή δεν μπορούν να πάνε βόλτα στην Αράχωβα ή να πιουν φραπέ στη Μύκονο.
Αν δεν μάθουν εκεί στα σχολεία θα πει Έλληνας, τι θα πει ελληνορθόδοξος, τι σημαίνει «Γραικός», τι θα πει Greece, τίποτα δεν δικαιολογεί να μην το έχουν ακούσει από το σπίτι τους. Γιατί και στα σχολεία αν τα ακούσουν όλα αυτά, δεν γίνονται βίωμα όταν στο σπίτι το μόνο θέμα συζήτησης είναι οι περικοπές μισθών, οι αυξήσεις φόρων και τα «λαμόγια» που μονίμως επιπλέουν –ενώ όποιος πάει «με τον σταυρό στο χέρι» είναι κορόιδο κλπ κλπ.
Αυτή είναι και η δυσκολία του οικονομικού ρεπορτάζ, το οποίο υπηρετώ. Να το κάνεις να είναι χρήσιμο, ενώ ελάχιστοι κατανοούν την αξία του (παρά μόνο ό,τι αγγίζει την τσέπη τους).
Η αριθμητική και τα λογιστικά είναι μεν μια οικονομική καταγραφή για να γνωρίζουμε πού πατάμε, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι το πού πηγαίνουμε και πού θέλουμε να φτάσουμε, το αποφασίζουν οι άνθρωποι, εμείς. Ούτε αν πατάς στα σύννεφα πας πουθενά, ούτε αν υπάρχουν πείνα και δυσκολίες πρέπει να ξεχνάς πού θέλεις να φτάσεις, για να τις ξεπεράσεις.
Από μια λογιστική καταγραφή άλλωστε των εμπορευμάτων, των εφοδίων και των φόρων ξεκίνησε η γραφή στην Ελλάδα και στην Ανθρωπότητα. Η καταγραφή ήταν αναγκαία για λίγους, και δεν θα ήταν δα κάτι σπουδαίο, αν η γραφή δεν γινόταν Τέχνη, Πολιτισμός και Επικοινωνία για όλους.
Συμπέρασμα;
Κατ’ εμέ, η καταγραφή των βαθμών μιας μαθήτριας δεν είναι χρήσιμη, ούτε χρήσιμες είναι οι ειδήσεις για την πολιτική και τα οικονομικά, αν αδιαφορείς για την Ιστορία, τον τόπο και τους ανθρώπους. Ούτε η βαθμολογία στο σχολείο έχει νόημα, ούτε πόσο είναι το ΑΕΠ, ούτε το «κούρεμα» του χρέους, ούτε τα Μνημόνια, αν οι άνθρωποι ζουν χωρίς «πρότυπα» και χωρίς «πυξίδα» τις αρχές και τις αξίες των οποίων τα πρόσωπα αυτά ήταν φορείς.
Πώς να ξέρει κάποιος σήμερα τι θέλει, τι μπορεί και πώς γίνεται να το καταφέρει, αν δεν γνωρίζει πώς έζησαν και πώς πέθαναν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, ο Ρήγας Βελεστινλής, αλλά επίσης και ο Σωκράτης, οι άγιοι της Εκκλησίας μας, ο Ιώσηπος Μοισιόδακας, ο Ηγούμενος Γαβριήλ, ο Μαρίνος Αντύπας και τόσοι, τόσοι άλλοι…
Δεν είναι υποχρεωτικό –ούτε είναι εφικτό- να γίνουν όλοι τέτοιοι «Ήρωες». Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως, αν έφταιγε για όλα «το σύστημα», όπως πολύ βολεύει να λένε πια όλοι, δεν θα γινόταν κανένας «Ήρωας» και «πρότυπο» για να συγκρίνουμε στη ζωή μας.
Επειδή όμως ο Αθανάσιος Διάκος και τόσοι άλλοι αποδεικνύουν πως ίσως δεν φταίει για όλα πάντα «το σύστημα», προτιμάμε μάλλον στο σχολείο να μαθαίναμε περισσότερα για τη μουσική των Βερβέρων της Αφρικής…