Ο Αλέξης Χαρίτσης ένα από τα δυναμικά ανερχόμενα στελέχη της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι καν 40 χρονών – 39 και κάτι μήνες για την ακρίβεια.
Μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια κατέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία. Στην πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ στο Υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού. Στη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα ήταν υφυπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού αρμόδιος για θέματα ΕΣΠΑ και μετά τον ανασχηματισμό της 5ης Νοεμβρίου του 2016 ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης.
Διάβασα τα όσα είπε ο Αλέξης Χαρίτσης σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξη του στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων (Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ) : «Οι προσωπικές ευθύνες είναι πράγματι σημαντικά αυξημένες. Πάντως, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας, όπως και η κυβέρνηση συνολικά, λειτουργεί με ένα συλλογικό τρόπο και υλοποιεί μια κοινή πολιτική. Και βέβαια, η πολιτική του υπουργείου Οικονομίας έχει και συνοχή και συνέχεια. Κύριο μέλημα της πολιτικής ηγεσίας ήταν όλο το προηγούμενο διάστημα και εξακολουθεί να είναι η συντονισμένη αξιοποίηση όλων των εργαλείων που έχουμε στη διάθεσή μας προκειμένου να δώσουμε ωθήσεις στην ελληνική οικονομία και να τη στρέψουμε προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Τέτοια εργαλεία είναι το ΕΣΠΑ, το εθνικό σκέλος του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, ο Αναπτυξιακός Νόμος».
Από την απάντησή του κράτησα το εξής: «Να δώσουμε ωθήσεις στην ελληνική οικονομία και να τη στρέψουμε προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο». Αυτό το «νέο παραγωγικό μοντέλο» έχει πια στοιχειώσει… Όταν το άκουσα για πρώτη φορά ήμουν λίγο κάτι από τα 25 – νεαρός δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Η Αυγή». Η έκφραση μου άρεσε, με βόλευε κιόλας – και την είχα για «αλατοπίπερο». Σε ένα άρθρο όπου είχε για τίτλο «καντρίλιες της κυβέρνησης με τον ΣΕΒ» – ή κάπως έτσι, αν δεν με απατά η μνήμη μου- έχωσα κάπου προς το τέλος και το «νέο παραγωγικό μοντέλο»… Τζάμπα ήταν, έκανα και την φιγούρα μου ασκώντας ντεμέκ κριτική από τα αριστερά στη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Την επομένη με τσίμπησε ο διευθυντής της εφημερίδας, ο αείμνηστος Γρηγόρης Γιάνναρος και με τον τρόπο του μου υπέδειξε να σταματήσω να γράφω με εύκολα σχήματα και να πάω να κάνω ρεπορτάζ. Μάλιστα, προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει . Άνοιξε την ατζέντα του και μου έδωσε τρείς – τέσσερις επαφές. Γνωστούς του. Ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Μεταξύ αυτών, ήταν παλιοί Λαμπράκηδες, Ρηγάδες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και στελέχη της ευρύτερης ανανεωτικής αριστεράς που είχαν αναλάβει διευθυντικά καθήκοντα σε δημόσιες επιχειρήσεις ή και σε λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις που ανήκαν στον σχετικό Οργανισμό Ανασυγκρότησης.
Το ερώτημα ένα και μοναδικό: Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Με τούτα και με εκείνα, το ένα και μοναδικό ερώτημα έγινε μια μικρή έρευνα για το αν και κατά πόσο μπορούν επιχειρήσεις στα χέρια του κράτους να υποστηρίξουν με την λειτουργία τους ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο. Η έρευνα δημοσιεύθηκε, θυμάμαι και τα ονόματα των συμμετεχόντων και οι συνδικαλιστές του κόμματος ( ορισμένοι εξ αυτών είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα) τα έβαλαν με τον Γιάνναρο…
Από τότε ακούω για «νέο παραγωγικό μοντέλο» και τρέχω… Προτιμώ το ρεπορτάζ στις πηγές, στο πραγματικό πεδίο της αγοράς. Εκεί, που μπορείς να καταλάβεις καλύτερα τι σημαίνει ΕΣΠΑ ( «σύντροφε βουλευτή ξέρεις τι πάει να πει RIS3;») ή πως λειτουργούν οι κοινωνικές επιχειρήσεις. Εκεί, διαμορφώνεται το «νέο παραγωγικό μοντέλο» και όχι στα γραφεία με ασκήσεις επί χάρτου…
Για το τέλος κράτησα δύο παραδείγματα. Το ένα αφορά μια μικρομεσαία ιδιωτική επιχείρηση – φτιαγμένη από δύο γεωπόνους- σε ένα χωριό της Κεντρικής Εύβοιας. Η επιχείρηση που ονομάζεται Μανιτάρια Δίρφυς σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς και ερευνητικούς φορείς από την Ελλάδα και την Γερμανία έβαλε μπροστά ένα πρόγραμμα για την εφαρμογή πρωτοποριακής τεχνολογίας ηλιακής ξήρανσης μανιταριών για παραγωγή αποξηραμένων προϊόντων χωρίς ενεργειακό κόστος και υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη D. Το δεύτερο αφορά μια κοινωνική επιχείρηση με έδρα την Λαμία. Ονομάζεται Stevia Hellas Coop και τα μέλη της καλλιεργούν στα πρώην καπνοχώραφα τους το γλυκαντικό στέβια. Η σκέψη τους είναι να προχωρήσουν άμεσα μαζί με ακαδημαϊκούς και ερευνητικούς φορείς αλλά και με άλλες παραγωγικές μονάδες της περιοχής στην δημιουργία μιας νέας γενιάς αναψυκτικών με πραγματική στέβια και όχι χημικά υπκατάστατα.
Ο Αλέξης Χαρίτσης γίνεται 40 χρονών το επόμενο καλοκαίρι – μέχρι τότε καλό θα ήταν και για τον ίδιο και για την χώρα να αφήσει στην άκρη τα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» και να αρχίσει να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες προτάσεις επιχειρηματικής ανακάλυψης όπως προστάζει το καινούργιο ΕΣΠΑ.