Την ανάγκη να προχωρήσουν τα έργα ΣΔΙΤ και οι παραχωρήσεις για να καλυφθεί το κενό από τη δημόσια αποεπένδυση σε κρίσιμους τομείς της ελληνικής οικονομίας είχε πολύ πρόσφατα επισημάνει και ο ΣΕΒ – μέσα από το Εβδομαδιαίο Δελτίο για την ελληνική οικονομία. Με άλλα λόγια, τα έργα ΣΔΙΤ λειτουργούν ή μπορούν ακόμη καλύτερα να λειτουργήσουν ως ατμομηχανή για την παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά και την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.

Στο σημείο αυτό δύο βασικές παρατηρήσεις. Η Ελλάδα στις προηγούμενες δεκαετίες δαπάνησε ένα τρελό ποσό χρημάτων για έργα προστασίας του περιβάλλοντος όπως για παράδειγμα η κατασκευή βιολογικών καθαρισμών. Οι περισσότεροι εξ αυτών σήμερα δεν λειτουργούν και η μη λειτουργία τους φέρνει την απαξίωση. Την ίδια απαξίωση συναντά κανείς σε δημόσια κτήρια – από σχολεία έως υποδομές πολιτισμού. Και εδώ φαίνεται η βασική διαφορά ενός κλασσικού δημοσίου έργου και των έργων ΣΔΙΤ. Στην πρώτη περίπτωση ο εργολάβος από την στιγμή που οι αρμόδιες υπηρεσίες παραλάβουν το έργο εκείνος δεν έχει πλέον καμία ευθύνη και το κυριότερο έχει μαζέψει το χρήμα μια και έξω. Στα ΣΔΙΤ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο ανάδοχος του έργου θα είναι εκεί –με ευθύνη- για άλλα 20 – 25 χρόνια, υποχρεωμένος να το συντηρεί και να το διατηρεί σε άριστη κατάσταση. Άλλωστε, η καταβολή του ετήσιου τιμήματος από την πλευρά του δημοσίου θα εξαρτάται πάντα από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του.

Σταράτες κουβέντες, καθαρά πράγματα και κυρίως διαφανείς σχέσεις από την αρχή έως το τέλος. Ο ιδιώτης αναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση ρίσκο με τα χρήματα του αλλά και την δέσμευση του στο έργο για μια 20-25ετία. Και αυτό δημιουργεί μια άλλου τύπου επιχειρηματική κουλτούρα και ηθική. Η δέσμευση του είναι μακροπρόθεσμη και δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με τον κύκλο ζωής μιας κυβέρνησης ή ενός πολιτικού. Επιπλέον, ο ίδιος ο επιχειρηματίας μαθαίνει να παίζει σύμφωνα με ένα πλαίσιο κανόνων διεθνώς αναγνωρισμένων και αυτό γιατί το ίδιο το έργο ΣΔΙΤ θα είναι βγαλμένο από το καλούπι μιας διεθνούς νομιμοποίησης. Άλλωστε, αυτό το πλαίσιο είναι που φέρνει τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κλπ. Επιπλέον, και ο επιχειρηματίας γνωρίζει ότι παίζει με άλλα χαρτιά. Για παράδειγμα, η καλή εκτέλεση ενός έργου ΣΔΙΤ που κρατά 20-25 χρόνια, του παρέχει μια τεχνογνωσία που λειτουργεί ως διεθνές ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.