Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, όπως πάντα, οι δηλώσεις του προέδρου της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, δημοσίευσε άρθρο στο Project Syndicate. Και οι δύο δημοσιεύτηκαν στις 02.01.2015. Τα κύρια σημεία της παρέμβασης είναι τα ακόλουθα:
«Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση είναι ακόμη μη ολοκληρωμένη. Πλήρης είναι η νομισματική ένωση όταν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε οι χώρες που την αποτελούν επιτυγχάνουν μεγαλύτερη σταθερότητα και ευημερία από το να παραμένουν εκτός».
«Σε άλλες νομισματικές ενώσεις η συνοχή διατηρείται από μια «κοινή ταυτότητα» αλλά και πολλές φορές με δημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τις πλουσιότερες περιοχές στις φτωχότερες έτσι ώστε να επιτυγχάνεται, ex-post, ομοιομορφία στο επίπεδο του εισοδήματος. Στην ευρωζώνη αυτές οι μεταβιβάσεις δεν προβλέπονται (ότι προβλέπεται από τα ταμεία συνοχής της Ένωσης είναι περιορισμένης έκτασης και δεν έχουν καμία επίπτωση στα συγκεκριμένα προβλήματα). Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη μιας διαφορετικής προσέγγισης έτσι ώστε κάθε χώρα, στη ζώνη του ευρώ, να αισθάνεται σε καλύτερη κατάσταση στο διηνεκές».
«Για το λόγο αυτό ,οι χώρες πρέπει να επενδύσουν περισσότερο – πρωταρχικά σε άλλους μηχανισμούς για να μπορέσουν να κατανείμουν το κόστος του shock. Ακόμη και αν οι οικονομίες είναι περισσότερο ευέλικτες, η εγχώρια προσαρμογή θα είναι πάντοτε πιο αργή σε σχέση με την περίπτωση που οι χώρες μπορούν να προσφύγουν στη συναλλαγματική τους ισοτιμία. Η κατανομή του κινδύνου είναι λοιπόν ουσιαστική για την αποφυγή οι υφέσεις να αφήσουν ανεξίτηλα σημάδια οξύνοντας την οικονομική ανισομέρεια. Ένα βασικό μέρος της λύσης συνίσταται στην καλυτέρευση της κατανομής του κινδύνου στον ιδιωτικό τομέα ενδυναμώνοντας την χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση. Η τραπεζική ενοποίηση είναι το πρώτο βήμα και απαιτείται άμεσα το δεύτερο βήμα την ένωση των αγορών κεφαλαίου (ειδικά αυτό των μετοχών)».
«Χρειάζονται δομικές μεταρρυθμίσεις που προάγουν τον ανταγωνισμό, μειώνουν το κόστος της γραφειοκρατίας και καθιστούν τις αγορές εργασίες πιο προσαρμοστικές».
«Είναι αναγκαίο να αναγνωρισθεί ο ζωτικός ρόλος που σε μια νομισματική ένωση καλύπτουν οι δημοσιονομικές πολιτικές. Η νομισματική πολιτική επικεντρωμένη στην σταθερότητα των τιμών στην περιοχή του ευρώ δεν μπορεί να αντιδράσει στα shock που χτυπούν μόνο μια χώρα ή μια περιοχή. Για να αποφευχθούν μακροχρόνιες υφεσιακές καταστάσεις σε τοπικό επίπεδο , είναι βασικό οι δημοσιονομικές πολιτικές να μπορούν να παίξουν το σταθεροποιητικό ρόλο τους».
«Για να μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο η δημοσιονομική πολιτική , οι κυβερνήσεις πρέπει να μπορούν να έχουν πρόσβαση στην χρηματοδότηση με διαχειρίσιμο κόστος σε περιόδους οικονομικών πιέσεων. Είναι προφανές ότι μια καλή δημοσιονομική κατάσταση είναι επιθυμητή. Όμως η εμπειρία της κρίσης δείχνει ότι, σε ακραίες περιόδους κρίσεως, ούτε μια σταθεροποιημένη και ισχυρή αρχικά δημοσιονομική θέση δεν μπορεί να προστατεύσει με τρόπο απόλυτο τα αρνητικά αποτελέσματα της κρίσης».
« Τελικά , η οικονομική σύγκλιση μεταξύ των χωρών δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για την εισδοχή στην νομισματική ένωση ή ένα απαιτούμενο που πρέπει να είναι σεβαστό για μια περιορισμένη χρονική περίοδο. Πρέπει αυτό να αποτελεί συνθήκη που να ισχύει στο διηνεκές».
Το συγκεκριμένο κείμενο δείχνει ευθέως αλλά και διαμέσου των γραμμών :
Πρώτον τα υπαρκτά προβλήματα της ευρωζώνης.
Δεύτερον το ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής σε περιόδους κρίσης όταν εξαντλούνται τα περιθώρια της νομισματικής πολιτικής
Τρίτον δίχως οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση τα προβλήματα της ευρωζώνης θα συνεχίζουν να υπάρχουν και να την ταλανίζουν.
Τέταρτον η μη ολοκληρωμένη νομισματική ένωση δεν αποτελεί βέλτιστη περιοχή για τις χώρες μέλη. Υπάρχει και αυξάνεται η ανισομέρεια μεταξύ των χωρών.