Οι οθόνες γεμίζουν καρέ από τη Νέα Σμύρνη, από την επιχείρηση εκκένωσης στο ΑΠΘ, καδρόνια, πέτρες, χημικά, κλειστά καταστήματα, πλατείες, εικόνες ανόητου συγχρωτισμού. Χημεία και τέρατα μέσα σε πίξελ, ενώ στο ρεπορτάζ μπαίνει η φωνή απόγνωσης κάποιου: «Δεν αντέχουμε άλλο».
Αυτή η ατάκα μπορεί να αποτελεί μέρος κάθε ρεπορτάζ, αφού αποτελεί τη δυστοπική σύνοψη του συναισθηματικού φορτίου της κοινωνίας. Του καταστηματάρχη, του υπαλλήλου, του αστυνομικού, του διαδηλωτή, του γείτονα – κάπως έτσι ίσως αισθάνεσαι και εσύ, με το άχθος από το lockdown, υπό το βάρος της καραντίνας.
Την ίδια στιγμή, είναι γεγονός πως νιώθουμε γύρω μας να διαμορφώνεται ένα κλίμα πόλωσης το οποίο, εάν το εξετάσεις στο βάθος του, ξεκινά -στις περισσότερες των περιπτώσεων- λόγω της πανδημίας, αυτή είναι η αφετηρία.
Ο κορωνοϊός δοκιμάζει τις ανοχές και τις αντοχές μας, τα έχει βάλει με την κοινωνία, η οποία μπορεί να τσακώνεται για τις μάσκες, για τις κλίνες στις ΜΕΘ, για το εάν είναι πολλά ή λίγα τα δισ. της οικονομικής ενίσχυσης που ανακοίνωσε ο Σταϊκούρας, για τους αστυνομικούς ελέγχους σε πάρκα, για το αν πρέπει να πετάξουμε ή όχι χαρταετό!
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας μπορούν να μαλλιοτραβιούνται για το αν είναι σωστές οι άσκοπες βόλτες στον ήλιο παρέα με άλλους είκοσι, για το εάν «κολλάει» ή «δεν κολλάει», για το αν «υπάρχει» ή «δεν υπάρχει κορωνοϊός, ρε!» και για το εάν «είναι» ή «δεν είναι όλοι αυτοί που πεθαίνουν κομπάρσοι»!
Εάν όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν γύρω μας τα παρακολουθούσες από κάποιον άλλον πλανήτη μπορεί και να γελούσες πικρά με την ατέρμονη βλακεία που βαράει κάποιους και, αντί να πολεμήσουμε όλοι μαζί τον κορωνοϊό, τσακωνόμαστε για κάθε πιθανό και απίθανο λόγο, εν μέσω της γενικότερης αβεβαιότητας για τα μελλούμενα.
Τα οποία κερνάει, πάλι, ο κορωνοϊός…
Αντί να μαλώνουμε για το αν και πότε θα πρέπει να ανοίξει η αγορά και η εστίαση, για το εάν είναι νωρίς ή πολύ αργά για αυτό, ας καθίσουμε σπίτι μας, εάν δεν έχουμε σοβαρό λόγο να κυκλοφορούμε, για να περιορίσουμε τη διασπορά του ιού. Μπας και ανοίξει και η αγορά και η εστίαση.
Και, ξέρετε, υπάρχει και η πλευρά της κοινωνίας η οποία φυσικά και διαφωνεί με την αστυνομική βία, επίσης θέλει να διαμαρτυρηθεί για αυτό, αλλά δεν θέλει ταυτόχρονα και κάποιους να πλακώνονται με ενστόλους, ακριβώς για να μην υπάρχει αυθαιρεσία από τις Αρχές.
Το βέβαιο είναι πως η κοινωνία μας, απέναντι στη λαίλαπα της πανδημίας, στον κοινό μας εχθρό, πρέπει να αντέξει, δεν είναι δυνατόν να μπορέσει να μας διχάσει ένας κορωνοϊός.
Την ίδια στιγμή, κάποιοι θα πρέπει να αφήσουν τις ανοησίες και τις τσάμπα πολιτικές μαγκιές με αναφορές σε εμφυλίους. Εδώ περάσαμε άλλα, πολύ χειρότερα σε αυτόν τον τόπο και δεν σκοτωθήκαμε, τώρα θα φαγωθούμε μεταξύ μας;
Ναι, χωρίς να θεωρηθεί ασέβεια προς όσους νόσησαν από τον κορωνοϊό και αναρρώνουν, με σεβασμό απέναντι σε εκείνους που έχασαν τη μάχη με την πανδημία, η πιο μεγάλη παρενέργεια του κορωνοϊού είναι η, ας την πούμε, «αναστάτωση» στην κοινωνία, η κατάσταση που την κάνει να χάνει τη λογική της. Τι μπορεί να αποτελέσει ασπίδα σε αυτό το διαρκές σφυροκόπημα από τον ιό;
«Απλό»… Μόνο η κοινή λογική – κι ας φαίνεται ουτοπικό ή εξαιρετικά θεωρητικό κι ας είναι δύσκολο, όπως έχει δείξει η Ιστορία: άλλη μια -εξίσου σοβαρή- παρενέργεια των πανδημιών που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες, είναι η απώλεια ορθής σκέψης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και το κακό είναι πως δεν υπάρχει και σχετικό εμβόλιο για να δημιουργήσει τα σχετικά αντισώματα στην κοινωνία – αν και δεν είμαι απολύτως βέβαιος πως θα το έκαναν όλοι.
Εδώ, το… «κανονικό» εμβόλιο για τον κορωνοϊό «έχει μέσα του τσιπάκι», όπως ισχυρίζονται διάφοροι Νεάντερταλ ανάμεσά μας, «δεν θα έχει εκείνο για την ενδυνάμωση της παρόμοιας σκέψης στους πολίτες;».
Τα βλέπετε; Τα πάντα είναι θέμα οπτικής, ακόμα και της… κοινής λογικής – εδώ μας κατάντησε ο αλήτης ο κορωνοϊός.
Και έπειτα από ό,τι έγραψα, κάποιοι μπορεί και να κατάλαβαν -όσο ανορθόγραφα γράφουν- πως «ο Σεραφείμ προτείνει να φτιαχτεί εμβόλιο για να σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, θέλουν να μας ελέγξουν, ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ».