Υπάρχει στην πολιτική ένα κομβικό σημείο, στο οποίο ό,τι και να λένε οι πολιτικοί αρχηγοί, ελάχιστα έως καθόλου δεν τα ακούει και δεν τα λαμβάνει υπόψη η κοινωνία. Και προς αυτό το σημείο δυστυχώς οδηγούμαστε με μεγάλη ταχύτητα. Στο σημείο εκείνο που γιγαντώνεται ο λαϊκισμός, χάνεται η λογική και η παράνοια απλώνεται αδιακρίτως, ως μολυσματικός πανδημικός ιός.
Το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τους τελευταίους μήνες με αφορμή τα Τέμπη αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως βρέθηκε πρόσφορο έδαφος που είχε καλλιεργηθεί πολύ πριν. Οι παραλείψεις, τα λάθη, ο εφησυχασμός, αλαζονεία και η κυβερνητική κόπωση στην παραγωγή ουσιαστικού και όχι διαχειριστικού έργου, έγιναν λίπασμα, για να ανθίσουν όλα τα διαλυτικά φαινόμενα.
Και όπως γίνεται συνήθως, στη ζωή, όταν προσπαθείς να διορθώσεις ένα λάθος με κάποιο άλλο, τότε αποτελέσματα είναι πολύ πιο οδυνηρά.
Τι έχουμε λοιπόν και που φθάσαμε σήμερα; Το κυβερνητικό στρατόπεδο ακόμα και μετά τον ανασχηματισμό, μοιάζει με ασυντόνιστο μπουλούκι, οι κορυφαίοι υπουργοί είτε παρέμειναν είτε μετακινήθηκαν, στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους όλοι έχουν έναν λόγο αμφισβήτησης πλέον, των επιλογών του πρωθυπουργού. Κι αυτό δεν είναι το καλύτερο αν αναλογιστεί κανείς πως τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία για ανάταξη της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Η τελευταία ευκαιρία να σταματήσει η δημοσκοπική κατρακύλα σε όλους τους δείκτες και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το γεγονός πως η Ν.Δ παραμένει ακόμα πρώτο κόμμα με διαφορά από το δεύτερο αλλά πολύ χαμηλότερα από το ψυχολογικό όριο του 30%, δεν πρέπει να παρηγορεί κανένα από το κυβερνητικό στρατόπεδο, καθώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως αυτός ο δρόμος, δεν είναι χωρίς επιστροφή.
Ακόμα χειρότερη όμως η εικόνα στην κοινοβουλευτική ομάδα της πλειοψηφίας. Οι μέχρι τώρα ψίθυροι και γκρίνιες, προσωπικές πικρίες για μη αξιοποίηση, τώρα δημοσιοποιούνται με μεγαλύτερη ευκολία και η ενότητα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη γιατί είναι εικονική. Βλέπετε με αυτά τα δημοσκοπικά ποσοστά, οι μισοί και πλέον θα αποχαιρετήσουν την έδρα τους στη Βουλή και επομένως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγεί κάποιους σε ακραίες συμπεριφορές και έξω από τις επίσημες γραμμές του κόμματος, δημιουργώντας ρήγματα που δύσκολα μπορεί να κλείσουν. Να για παράδειγμα, μόλις χθες, ο και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Θ. Πλεύρης, βγήκε και επιδοκίμασε τους δόκιμους υπαξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού, που βρήκαν ευκαιρία στην παρέλαση για να εκδηλώσουν τον «πατριωτικό τους ακτιβισμό» και να δημιουργήσουν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Την ώρα που λοιπόν το ίδιο ΓΕΝ έχει ξεκινήσει έρευνα για να αποδώσει πειθαρχικές ποινές σ’ αυτούς που οργάνωσαν αυτή την κακόγουστη και επικίνδυνη τζάμπα μαγκιά που εκθέτει όλο το στράτευμα, ο κ. Πλεύρης βγήκε στα κανάλια και είπε πως… θέλει τέτοιους ναύτες!
Η παράνοια φυσικά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ν.Δ. Αυτός που βγήκε και κατήγγειλε τους -ο Θεός να τους κάνει- υπερπατριώτες ναύτες, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, αυτός ο πολιτικός χώρος που καθιέρωσε τα τελευταία 5 χρόνια το ίδιο σύνθημα σε όλες τις συγκεντρώσεις, με μια μικρή παράφραση, βάζοντας στη θέση της Τουρκίας που μπιπ, τον Μητσοτάκη! Ο καθωσπρεπισμός του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή εξαντλείται μόνο ως προς την Τουρκία και όχι ως προς τον εκλεγμένο πρωθυπουργό. Το ότι οι διαδηλωτές δεν είναι ναύτες αλλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αριστερών παραφυάδων, δεν νομίζω πως κάνει κάποια διαφορά.
Πέραν αυτού όμως, ανησυχητικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η γενικότερη εικόνα των κομμάτων που θεωρούν τον Μητσοτάκη «απονομιμοποιημένο» στα μάτια της κοινωνίας, και δεν ρίχνουν μια ματιά και στη δική τους «νομιμοποίηση» από τα δημοσκοπικά ευρήματα στα οποία πατούν οι κρίσεις τους για τον αντίπαλο τους.
Δεν βλέπουν τη γενικότερη στροφή στα μονοπρόσωπα λαϊκίστικα αντισυστημικά και επικίνδυνα κόμματα όπως αυτά του Βελόπουλου, της Κωνσταντοπούλου, της Λατινοπούλου κ. α. Και λέω μονοπρόσωπα κόμματα γιατί αδυνατώ να βρω στελεχιακό δυναμικό άξιο προσοχής στα κόμματα τους και δεν θέλω να σκέφτομαι αν επιβεβαιωθούν αυτά τα ποσοστά και στις κάλπες, ποια φυντάνια θα δούμε να εκλέγονται βουλευτές.
Γι’ αυτή την κατάσταση, δεν βλέπω να ανησυχούν οι «συστημικοί» του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς που κατά τα άλλα, προσπαθούν να δημιουργήσουν ενιαίο προοδευτικό μέτωπο που θα ρίξει και θα αντικαταστήσει τον Μητσοτάκη. Ούτε βλέπουν πως αυτός ο δρόμος χωρίς επιστροφή, δεν αφορά μόνο τον Μητσοτάκη αλλά και τους ίδιους και όλους μας που νομίσαμε πως επιστρέψαμε στην κανονικότητα για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας που χάσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.