Σε λιγότερο από μια εβδομάδα θα έχουμε Χριστούγεννα, χο-χο-χο, αυτή τη γιορτή η οποία ήταν ανέκαθεν αμφίσημη ως προς το βαθύτερο νόημά της, από τότε που αρχίσαμε σε αυτόν τον πλανήτη να μετράμε «μετά Χριστού». Οπου για να γιορτάσεις κάτι -είτε πιστεύεις στη γένεση-έλευση του Ιησού είτε όχι- θα πρέπει να αποδέχεσαι μέσα σου ότι υπάρχει γιορτή. Οπως έχω γράψει πολλές φορές στη ζωή μου σε αντίστοιχα κείμενα, το όλο θέμα εκτινάσσεται σαν φελλός από μπουκάλι σαμπάνιας σε ρεβεγιόν, όταν δεν το έχεις ακριβώς έτσι μέσα σου.
Αυτή είναι μια ιστορία παλιά, συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες γιορτές. Από τη μία είναι εκείνοι οι οποίοι ζουν για στολισμένα δέντρα, φωτάκια στα μπαλκόνια και από την άλλη κάποιοι στέκονται συγκαταβατικά – «γιορτές είναι, θα περάσουν». Είτε ανήκετε στην πρώτη περίπτωση είτε στη δεύτερη, έχετε την κατανόησή μου, σας στηρίζω. Ο καθένας, άλλωστε, μπορεί να γιορτάζει όσο θέλει ή, αντίστοιχα, έχει το απόλυτο δικαίωμα να νιώθει έως και λίγο αμήχανα τις εορταστικές ημέρες, για χίλιους λόγους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ήρθαν τα Χριστούγεννα και ο κόσμος γύρω μας βιώνει ένα vertigo άκρατου καταναλωτισμού, την ίδια στιγμή κατά την οποία όλοι τρέχουν – τρέχετε – τρέχουμε. Για τα ψώνια, τα δώρα, για να εξυπηρετηθούν οι πελάτες, να ευχαριστηθούν τα πιτσιρίκια, ενώ το «δώρο Χριστουγέννων» από τη δουλειά είτε τελειώνει είτε δεν υπάρχει καν -καλησπέρα, μπλοκάκηδες και δημόσιοι υπάλληλοι- είτε δεν υπάρχει καν δουλειά – καλό βράδυ, ανεργία. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ και για πολλούς δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, για πολλούς είναι αμφίβολη γιορτή, για διάφορους λόγους, ενώ άλλοι αποφεύγουν με ντρίπλα αυτή την ημέρα και τις εσωτερικές χαρμόσυνες δονήσεις, νταν-ντουν, δεν ακούνε καμία καμπάνα να χτυπά μέσα τους.
Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα και πέραν των όσων γιορτάζουν και τρώνε και πίνουν και χορεύουν -και καλά κάνουν- υπάρχουν όλοι εκείνοι που η χαρά τους -για διάφορους λόγους- αγνοείται, επειδή έχει πολλούς και σοβαρούς λόγους να παίζει κρυφτούλι ανάμεσα από γκι και να βουτάει βαθιά στην άχνη των κουραμπιέδων. Ναι, καλές οι διαφημίσεις που πουλάνε γιορτινό κέφι με τη σέσουλα, όμως πολλοί μετρούν λεπτά για να φύγει όλο το δήθεν από εκείνη την απόλυτα μοναδική ημέρα και (άγια) νύχτα της χρονιάς και δεν μπορούν -υποχρεωτικά- να νιώσουν διαφορετικά από τις άλλες ημερομηνίες του ημερολογιακού έτους.
Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα και, δυστυχώς, όπως όλες οι μεγάλες γιορτές μεγεθύνουν τις απουσίες, αφού κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μαζί σου φέτος – για διάφορους λόγους. Ναι, είναι γιορτή, χαίρομαι τους ανθρώπους που περνάνε καλά, αλλά το μυαλό μου είναι πάντα σε εκείνους που κουβαλάνε μέσα τους μια ελαφρά ή heavy μελαγχολία. Είναι όλοι εκείνοι που δεν είναι εκ φύσεως μεσαιωνικοί και σκοτεινοί στη γιορτή του Φωτός, απλώς έτσι τους ήρθαν στη ζωή και δεν το ‘χουν με τα πολλά «ώπα ώπα» και ίσως να έχουν και θέμα και με την υποχρέωση της χαράς, με το ψυχαναγκαστικό «αφού είναι Χριστούγεννα είναι όλα τέλεια».
Αυτούς σκέφτομαι και αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλοί εκείνοι που νιώθουν έτσι όπως τα έγραψα πιο πάνω. Το μόνο που έχω να τους ευχηθώ είναι να μη χάσουν την ελπίδα πως του χρόνου τέτοια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε αφού όλα θα αλλάξουν, όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Σκέψου ότι μπορεί φέτος να μην είσαι κοινωνός όλης της περιρρέουσας χαράς που κυλάει δίπλα σου, αλλά σε έναν χρόνο από σήμερα μπορείς να ονειρεύεσαι σαν παιδί πως όλα θα έχουν αλλάξει. Αλλωστε, η Αμερικανίδα αρθρογράφος Ερμα Μπόμπεκ έχει γράψει «δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί». Ή να μη νιώθεις σαν παιδί.
Και κάπως έτσι, λοιπόν, ήρθαν τα Χριστούγεννα, η γιορτή με τις μεγάλες αντιφάσεις μέσα μας, οι μέρες που χαίρομαι να μου εύχονται, με αισιοδοξία, «χρόνια καλά» – πέρα και έξω από φανταχτερές δηθενιές. Και τώρα, να σε κεράσω μελομακάρονο ή είσαι του κουραμπιέ;