Πολλές φορές αντιμετωπίζω με κατανόηση τις διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ για τα «συστημικά» Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ασκούν εκτενέστερη και εντονότερη κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση σε σχέση με την κυβέρνηση.
Στο κάτω κάτω, η κυβέρνηση είναι εκείνη που παίρνει τις αποφάσεις, επηρεάζει τις τύχες των πολιτών, είναι υπεύθυνη για την πορεία της χώρας και είναι λογικό να δέχεται τον έλεγχο του Τύπου, της τηλεόρασης ή των social media.
Όταν όμως από την πλευρά του κ. Τσίπρα διατυπώνονται προτάσεις όπως να «κηρυχθεί η αργία Δευτέρα, λόγω καύσωνα» ή δίνονται υποσχέσεις ότι θα… αποκατασταθούν όσοι υποψήφιοι μείνουν φέτος εκτός ΑΕΙ, λόγω θέσπισης κατώτατης βάσης εισαγωγής, τότε έχω και τις απαντήσεις για τη συμπεριφορά των ΜΜΕ ή την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζει η κοινή γνώμη τις προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για τον χειρότερο λαϊκισμό που ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση, ο οποίος, εκτός των άλλων, μοιάζει ξεπερασμένος και παλαιομοδίτικος.
Αλλες εποχές μια αργία παραπάνω ή η αποκατάσταση των παιδιών είχε κάποια σημασία για τους πολίτες. Τώρα αυτές οι προτάσεις προκαλούν θυμηδία. Μετά από δέκα χρόνια μεγάλης οικονομικής κρίσης, στη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκαν στην εξουσία όλες οι πολιτικές δυνάμεις και ενάμιση χρόνο πανδημίας που άλλαξε καθοριστικά τις ζωές όλων μας, ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιθανόν να παρασύρονται από τον αχαλίνωτο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινωνία πιο εύκολα μπορεί τώρα να καταλάβει τι μπορεί να υλοποιηθεί και τι όχι, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, πού τελειώνει το ψέμα και πότε αρχίζει η αλήθεια. Πολλοί περιγράφουν αυτή τη νέα πραγματικότητα ως μια μετακίνηση της κοινωνίας προς τον συντηρητισμό. Δεν είναι αλήθεια. Πρόκειται για μια στροφή προς τον ρεαλισμό και όσους τον υπηρετούν με συνέπεια.
Τα μηνύματα για την αξιωματική αντιπολίτευση έρχονται από παντού. Από τις δημοσκοπήσεις μέχρι και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διατυπώνουν με αγωνία και επωνύμως το ερώτημα «μήπως δεν αρέσουμε, κύριε πρόεδρε;». Αναρωτιέμαι αν εκεί στην Κουμουνδούρου είναι τόσο έντονο το σύνδρομο καταδίωξης που βιώνουν ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ότι οι ίδιοι αρμενίζουν λάθος.
Το έχουμε ξαναπεί, είναι πολιτικά παράλογο το κόμμα που κυβερνά να διατηρεί πάνω κάτω τις δυνάμεις του, την ίδια στιγμή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συρρικνώνεται. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απλώς τα πεπραγμένα της πενταετίας 2015-2019 που τους βαραίνουν, αλλά αδυνατούν να δουν καθαρά το μέλλον και να κάνουν τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις.
Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στα πάντα, ακόμη και στην πρώτη φάση του γενικού lockdown, όταν υποτίθεται ότι στήριζε τις επιλογές της κυβέρνησης. Για τις μάσκες, για τα σχολεία, για την τηλεκπαίδευση, για τα τεστ, για τις επιχειρήσεις, για την επιστρεπτέα προκαταβολή και φυσικά για τα εμβόλια, σε όλα είχε αντίθετη άποψη και πλειοδοτούσε σε υποσχέσεις. Ενάμιση χρόνο τώρα με αυτή την τακτική δεν κατάφερε να πείσει ούτε καν τους δικούς του ψηφοφόρους. Αποτυπώνεται ξεκάθαρα σε όλα τα γκάλοπ, ακόμη και σε εκείνα του φιλικού προς την αντιπολίτευση Τύπου.
Είναι γεγονός ότι η πανδημία που μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης περιορίζει δραστικά το πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά ευκαιρίες για την αντιπολίτευση υπάρχουν, όπως το νομοσχέδιο για την Παιδεία, το Συνταξιοδοτικό, η διαχείριση των 77 δισ. ευρώ που θα πάρει η χώρα μας την επόμενη δεκαετία.
Σε όλα αυτά τα θέματα οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποκλίνουσα γραμμή σε σχέση με όσα πιστεύει και όσα πραγματικά θέλει ο πολίτης. Γι’ αυτό και τους γυρίζει την πλάτη. Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει, αλλά σε αυτή τη φάση η κοινωνία δεν θέλει να τους ακούσει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό να φοβούνται τον εκλογικό αιφνιδιασμό στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι ο Μητσοτάκης το διέψευσε κατηγορηματικά, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος. Αν έχεις μια ευκαιρία να εξουδετερώσεις τον βασικό σου πολιτικό αντίπαλο, δεν πετάς την ευκαιρία στα σκουπίδια. Αν λοιπόν σκοπεύουν να υιοθετήσουν αίτημα πρόωρων εκλογών, όπως ακούγεται τελευταία, ας το ξανασκεφτούν, γιατί με αυτό τον τρόπο μπορεί να προσφέρουν μια σπουδαία ευκαιρία στην κυβέρνηση για να τους οδηγήσει στις κάλπες.
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν κάνει λάθη. Το αντίθετο. Ωστόσο, παραμένει σταθερά προσανατολισμένη κοντά σε αυτό που ονομάζουμε «κοινό νου» και δεν διστάζει να διορθώσει τις δικές της αστοχίες. Η πανδημία μπαίνει σε μια νέα φάση. Οι επόμενοι μήνες θα είναι αποφασιστικής σημασίας. Πρέπει να φτάσουμε στο τείχος ανοσίας, με όσο λιγότερα θύματα γίνεται.
Η οικονομία πρέπει να αρχίσει επιτέλους να δουλεύει. Σε αυτή τη διαδικασία η χώρα χρειάζεται μια κανονική αντιπολίτευση, σοβαρή, υπεύθυνη και δημιουργική. Οσο πιο γρήγορα αφήσει πίσω της τον λαϊκισμό τόσα περισσότερα θα προσφέρει στους πολίτες, στη χώρα και στο τέλος στον ίδιο τον εαυτό της.