search icon

Γνώμες

Κάτι πρέπει να γίνει με τους Έλληνες ευρωβουλευτές

Οι ευρωβουλευτές αποτελούν τη «βιτρίνα» μας, οι άνθρωποι που βρίσκονται στα έδρανα των Βρυξελλών στοιχειοθετούν την εικόνα που θέλει να βγάλει κάθε ευρωπαϊκή χώρα και θεωρώ πως ήρθε η στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίσει να κινείται διαφορετικά στο εν λόγω ζήτημα

Η ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί -φυσικά και δεν είναι τυχαία η επιλογή του ρήματος, ηθοποιός ήταν- εσχάτως ο Αλέξης Γεωργούλης, δεν συνιστά την πρώτη φορά κατά την οποία η Ελλάδα μπαίνει σε ένα αρνητικό κάδρο από την Ευρώπη, υπό την ερώτηση «καλά, αυτόν έστειλαν για ευρωβουλευτή;». Στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν οι Βρυξέλλες, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, έχουν γίνει μάρτυρες -σε τρεις ελληνικές περιπτώσεις- άρσης ασυλίας και μιας φυλάκισης. Τα ονόματα Σπυράκη, Καϊλή, Γεωργούλης και Λαγός -και όχι άδικα- συζητήθηκαν έντονα. Προφανώς για διαφορετικούς και πολύ σημαντικούς λόγους, εννοείται πως η περίπτωση του φυλακισμένου χρυσαυγίτη είναι ιδιάζουσα, φυσικά και μπορούμε στις υπόλοιπες συνθήκες να ομιλούμε για το αδιασάλευτο τεκμήριο αθωότητας εσαεί, αλλά έτσι κι αλλιώς η υπόθεση «Έλληνες Ευρωβουλευτές» τίθεται υπό κρίση.

Το κόνσεπτ, στα περισσότερα ελληνικά κόμματα, είναι κοινό: το κόμμα επιλέγει κάποιον που μπορεί να φέρει ψήφους και οι κάτοικοι αυτής της χώρας του δίνουν μια πενταετή θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο – με μισθούς και παροχές που δεν μπορούν να έχουν οι περισσότεροι κάτοικοι της Ελλάδας. Κάπως έτσι, το star system, το σελεμπρετιλίκι, σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και το σημερινό εκλογικό σύστημα γεμίζουν καρέκλες στις Βρυξέλλες και ίσως να μείνουν εκτός ευρωπαϊκού νυμφώνος κάποια κομματικά στελέχη τα οποία είναι ικανά – είτε έχοντας αποδείξει εμπράκτως την αξία τους είτε επειδή γνωρίζουν τα ευρωπαϊκά ζητήματα καλύτερα από την παλάμη τους.

Από την άλλη, η αναγνωρισιμότητα κάποιου Έλληνα ευρωβουλευτή δεν αρκεί για να εξαλειφθούν τα όποια πολύ σοβαρά ζητήματα και έτσι, από το 2019 μέχρι τώρα, έχουν σημειωθεί αρκετές… «μουτζούρες» στο εσωτερικό ελληνικών κομμάτων. Οι πιο τρανταχτές περιπτώσεις που μπορώ να θυμηθώ πολύ γρήγορα ξεπήδησαν από τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης είχε απειλήσει με ανεξαρτητοποίηση για την αποβολή από το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης. Ενώ έφυγε από την ευρωομάδα της ΝΔ επανήλθε έναν χρόνο μετά και ενώ πολλοί σημείωναν σκωπτικά πως «ούτε σε αυτό το διάστημα κατάφερε να μάθει Αγγλικά». Ο Γιώργος Κύρτσος διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία -για να ακολουθήσει άλλες πολιτικές στράτες- αφού άσκησε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση, ενώ εκτός ψηφοδελτίων για τις εθνικές εκλογές τέθηκε με απόφαση Μητσοτάκη η Μαρία Σπυράκη. Είχαν προηγηθεί οι οικονομικές παρατυπίες συνεργάτη της – εισέπραττε επίδομα αλλοδαπής χωρίς να το δικαιούται.

Στην Κουμουνδούρου ακόμα θυμούνται την αρνητική κριτική που είχε ασκήσει ο Στέλιος Κούλογλου λίγο μετά τη ΔΕΘ του 2021, όταν είχε δηλώσει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν νίκησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ο ίδιος ευρωβουλευτής άφησε αιχμές για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και για τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη. Η Εύα Καϊλή είναι η τελευταία «νάρκη» που πρέπει να απενεργοποιήσει το ΠΑΣΟΚ, ενώ η υπόθεση του Qatargate δεν έχει λήξει ακόμη.

Οι ευρωβουλευτές αποτελούν τη «βιτρίνα» κάθε χώρας, οι άνθρωποι που βρίσκονται στα έδρανα των Βρυξελλών στοιχειοθετούν την εικόνα που θέλει να βγάλει κάθε ευρωπαϊκή χώρα και θεωρώ πως ήρθε η στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίσει να κινείται διαφορετικά στο εν λόγω ζήτημα. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε το εάν είναι σωστό να επανέλθει -το αναντίρρητο- η λίστα για τις ευρωεκλογές και ότι οι συζητήσεις οι οποίες έχουν γίνει στο παρελθόν πρέπει να αποκτήσουν ουσία και να οδηγήσουν σε αντίστοιχη νομοθετική πρωτοβουλία. Με αυτόν τον τρόπο η σχετική ευθύνη θα μοιράζεται, αφού τα κόμματα δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να προτείνουν ως ευρωβουλευτές ανθρώπους με τη ανάλογη μόρφωση και την κατάλληλη κατάρτιση, ενώ οι πολίτες της Ελλάδας θα επιλέγουν εάν θα τον ψηφίσουν ή όχι, με το ανάλογο βάρος να πέφτει και στα δικά τους χέρια προτού κλείσουν τον σχετικό φάκελο πίσω από το εκλογικό παραβάν.

Οι εκλογές, σε όλη την Ευρώπη, για την ανάδειξη των νέων εκπροσώπων στην Ευρωβουλή, θα λάβουν χώρα σε έναν χρόνο. Είναι ευκαιρία να στείλουμε ανθρώπους οι οποίοι δεν θα εξαργυρώσουν το πόσο γνωστοί είναι γενικότερα, αλλά το κατά πόσο διαπνέονται από ευρωπαϊκές αξίες και θα είναι έτοιμοι να τις διακηρύξουν στις Βρυξέλλες. Κάπως έτσι ίσως γλιτώσουμε από ρόλους, νούμερα τηλεθέασης και εξωτερική ομορφιά, περνώντας στην ουσία της ευρωπαϊκής εκπροσώπησης και αφήνοντας στην άκρη την όποια ποζεριά που αποζητά μεταφραστή ή εισαγγελέα.

Exit mobile version