Κάποτε κάποιος -ένας δικηγόρος, νομίζω- είχε πει ότι «τα πανεπιστήμια είναι εκείνα τα μέρη όπου τα χαλίκια αποκτούν λάμψη και τα διαμάντια θαμπώνουν».

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό θα έπρεπε να ισχύει στους ναούς της γνώσης. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Τα «διαμάντια» εκεί μέσα είναι σπάνια, ενώ τα χαλίκια -χωρίς εισαγωγικά- αφθονούν και μπορούν να εκτοξεύονται σε κεφάλια διδασκόντων και φοιτητών. Είναι αυτό που είχε πει ο Άσλεϊ Μόνταγκιου, Αγγλοεβραίος ανθρωπολόγος, ότι «το Δίκαιο υπάρχει μόνο στα πανεπιστημιακά βιβλία για το Δίκαιο».

Αυτό, φυσικά, είναι άδικο για τον ρόλο των Πανεπιστημίων, αλλά ισχύει. Το δίκαιο αγνοείται σε αρκετούς ελληνικούς πανεπιστημιακούς χώρους και τελευταίο παράδειγμα για όλα τα παραπάνω είναι όλα όσα έγιναν εσχάτως στην ΑΣΟΕΕ. Κουκουλοφόροι εισέβαλαν σε αμφιθέατρο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και ξυλοκόπησαν άγρια έναν καθηγητή, χτύπησαν και φοιτητές.

Όσο προχωρά το ρεπορτάζ μαθαίνουμε για στέκια αναρχικών μέσα στα Πανεπιστήμια, για συνεχείς απειλές που πολλές φορές καταλήγουν σε βία από ομάδες κουκουλοφόρων που κάνουν ό,τι γουστάρουν εκεί μέσα. Αλλά δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, τα έχουμε δει ξανά όλα αυτά. Μόλις τον Οκτώβριο του 2020, κουκουλοφόροι εισέβαλαν στο γραφείο του κ. Μπουραντώνη και κρέμασαν μια πινακίδα με σκοινί από τον λαιμό του με το σύνθημα «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις».

Βρισκόμαστε στη στιγμή κατά την οποία το κύμα οργής από πολίτες δεν είναι αρκετό για να αναχαιτίσει την επόμενη φαιδρή πράξη την οποία θα πληροφορηθούμε πως έχει συμβεί πάλι μέσα σε ελληνικά Πανεπιστήμια. Είναι αυτή η ώρα που η κυβέρνηση πρέπει να πάρει απτά μέτρα, ενώ η αντιπολίτευση οφείλει να στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Με λίγα λόγια, είναι κρίσιμο να παραδεχτούν και οι δύο πως υπάρχει μείζον ζήτημα.

Το εάν κάποιος καθηγητής κατηγορείται για αποτρόπαιη συμπεριφορά και συνεχίζει να διδάσκει, αποτελεί μια άλλη σημαντική τροπή στην ίδια ιστορία. Αλλά από εκεί που ενώ πρέπει να δράσει η διοίκηση των πανεπιστημίων, παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους οι κουκουλοφόροι, υπάρχει χαώδης απόσταση. Επίσης, δεν θεωρώ πως το θέμα θα λυθεί αν και όποτε αναλάβει δράση η Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Μιλάμε για 400 αστυνομικούς οι οποίοι θα στελεχώσουν τη νέα υπηρεσία, ενώ η εκπαίδευσή τους θα ξεκινήσει στις 17 Ιανουαρίου και πρόκειται να κρατήσει τέσσερις μήνες. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίων, ενώ στο σύνολό τους θα φορούν πράσινη στολή και δεν θα φέρουν οπλισμό – ευτυχώς. Αλήθεια, όμως, πιστεύει κανείς ότι θα καταφέρουν να μανατζάρουν τις ορδές όσων έχουν παρεισφρήσει στα ελληνικά Πανεπιστήμια; Από την άλλη, αν αυτοί αποδειχτούν λίγοι, είναι δυνατόν να υπάρχει αστυνομική δύναμη έξω από κάθε σχολή;

Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν εύκολες απαντήσεις, αλλά είναι γεγονός πως η όλη συζήτηση πρέπει επιτέλους να ανοίξει, μπας και φύγουν οι μπράβοι από τα αμφιθέατρα, εις το όνομα μιας συντεταγμένης πολιτείας, μιας ορθής φοίτησης.

Εκτός αν ισχύει για τα παιδιά που φοιτούν σε σχολές αυτό που είχε πει ο μέγας Φρανκ Ζάπα, περιγράφοντας μια ροκ κανονικότητα: «Αν θες να πηδήξεις, πήγαινε στο πανεπιστήμιο. Αν θες να μορφωθείς πήγαινε στη βιβλιοθήκη». Ο οποίος είχε πει, επίσης, «χωρίς παρέκκλιση από το κανονικό, η πρόοδος δεν είναι δυνατή». Και το «κανονικό» σήμερα στα Πανεπιστήμια δεν έχει γνώση, αλλά βία…