Μπορεί τα γεγονότα και οι καθημερινές εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να τροφοδοτούν τη δημοσιότητα με πιπεράτα δρώμενα που πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας, όμως το «ξεγύμνωμα» και η αποκαθήλωση κάποιων προσώπων, αποκαλύπτουν και μια πολύ σοβαρή πλευρά της ιστορίας αυτού του τόπου.
Αυτοί οι άνθρωποι που τώρα αλληλοσφάζονται και βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, δεν το ξεχνάμε, μας κυβέρνησαν για 5 χρόνια. Και όχι μόνο, πολλά περισσότερα χρόνια, πριν ανέλθουν στην εξουσία αλλά και μετά που την έχασαν, διαμόρφωναν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα της χώρας. Ξεκίνησαν με το κάψιμο της Αθήνας το 2008, συνέχισαν με τα λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος και αφότου καβάλησαν το κύμα της αγανάκτησης του κόσμου για τη χρεοκοπία, λαΐκισαν ξεδιάντροπα και χωρίς φραγμούς για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας στην πιο κρίσιμη καμπή της νεότερης ιστορίας μας.
Είναι όλοι αυτοί που σήμερα ξεκατινιάζονται εν μέση οδώ, που ανέλαβαν να σκίσουν τα μνημόνια, μας έφεραν στο χείλος της εξόδου από την ΕΕ και επειδή γλιτώσαμε κυριολεκτικά στο παρά ένα, αφού έβαλαν πλάτη και τα άλλα κόμματα, μας φόρτωσαν το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο. Μια τιμωρία που επέβαλλαν οι δανειστές στη χώρα για τη βλακεία, τον μικρομεγαλισμό, την αβυσσαλέα άγνοια και τη δήθεν επαναστατικότητα της «πρώτης φοράς αριστερά»!
Αυτοί λοιπόν οι τύποι με το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα και τις λύσεις που είχαν στο τσεπάκι, αυτά τα βαρίδια και αυτοί οι ανεπάγγελτοι που θα κτυπούσαν τα νταούλια και τους ζουρνάδες και οι αγορές θα χόρευαν, τώρα τι ειρωνεία, χορεύουν οι ίδιοι το χορό του Ζαλόγγου!
Όμως όλα αυτά τα χρόνια που πρωταγωνιστούσαν στην εγχώρια πολιτική σκηνή, είναι τα ίδια χρόνια που αφαίρεσαν από τις δικές μας ζωές. Χαμένα χρόνια που δεν ξανάρχονται. Χαμένες περιουσίες, αποταμιεύσεις που εξαϋλώθηκαν, μισθοί που μειώθηκαν, δουλειές που χάθηκαν, επιχειρήσεις που λουκετάρισαν, συντάξεις που πετσοκόπηκαν, δεδουλευμένα ασφαλιστικά δικαιώματα που μπήκαν στον προκρούστη του Κατρούγκαλου, σπίτια που έγιναν βορά στα κοράκια των δανείων, ζωές που μαράζωσαν ή και χάθηκαν, στο βωμό που έστησαν, αυτοί που σήμερα βιώνουν το δικό τους δράμα του εξοβελισμού από τη μαρκίζα του κόμματος τους και ενδοοικογενειακή καταδίκη στη λήθη.
Φωνάζουν τώρα και ωρύονται γι’ αυτά που χάνουν αλλά πιστέψτε με κανείς πέραν το στενού περίγυρου τους , δεν λυπάται. Ενώ όλοι εμείς επί των ημερών τους, είχαμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να κλαίμε βουβά γι’ αυτά που μας υπεξαίρεσαν, να κρύβουμε την απόγνωση μας στους τέσσερις τοίχους και να αναστενάζουμε πνιχτά για τα χρόνια που μας στέρησαν οι δικές τους ουτοπικές θεωρίες που πήγαν να κάνουν πράξη.
Η ιστορία ενίοτε είναι αμείλικτη. Τώρα, εν είδει νέμεσης , διαλύονται « εις τα εξ ων συνετέθησαν». Αν ούτε τώρα καταλαβαίνουν γιατί, είναι άξιοι της μοίρας τους. Και στο κάτω-κάτω, ακόμα και αν δεν έβγαινε ο ουρανοκατέβατος Κασελάκης και κέρδιζε η Αχτσιόγλου ή ο Τσακαλώτος και πάλι οι διασπάσεις θα ήταν δεδομένες γιατί απλά ο ιστορικός κύκλος αυτών μορφωμάτων είναι περιορισμένης ισχύος. Γιατί απλά οι μνήμες είναι ισχυρότερες, όπως και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των ανθρώπων!
Μ. Καραγάτση: Το χαμένο νησί