Δεν θα διαφωνήσω πως οι συμβολισμοί και η μετάδοση μιας αισιοδοξίας στην κοινωνία από την κυβέρνηση, για την έναρξη των εμβολιασμών, στις μαύρες μέρες που ζούμε, έχουν μια αξία. Πλην όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε και κυρίως τα κυβερνητικά στελέχη, πως ο δρόμος μέχρι να πάρουμε τις ζωές μας πίσω και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, είναι μακρύς κι επίπονος. Γιατί άλλο πράμα είναι η αρχή του τέλους κι άλλο το τέλος.
Καταλαβαίνουμε πως η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία με τον εμβολιασμό τους, ήθελαν να συμβολίσουν την ασφάλεια του εμβολίου ώστε να πεισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες να τον κάνουν όταν έρθει η ώρα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν χρειαζόταν να επεκταθεί και σε άλλους αξιωματούχους που δεν ανήκουν στην πρώτη γραμμή επικινδυνότητας, δίνοντας έτσι τροφή στον λαϊκισμό (ένα άλλο πανδημικό φαινόμενο).
Ούτε καταλαβαίνω τους ισχυρισμούς των λαϊκιστών ότι αυτά τα 80-100 εμβόλια εκτός σειράς έλειψαν από κάποιους νοσηλευτές και ηλικιωμένους συνανθρώπους μας.
9.500 εμβόλια ήρθαν το περασμένο Σάββατο και άλλες 83.000 την Τρίτη και τις επόμενες μέρες πριν καλά- καλά καταναλωθούν αυτά, θα έρθουν άλλες 400 χιλιάδες. Επομένως δεν είναι το θέμα αν θα εμβολιαστούν 1-2 μέρες αργότερα 100 συμπολίτες μας, από τις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού αλλά πότε η ΕΕ θα καταφέρει να πάρει μεγάλες ποσότητες εμβολίων ώστε να συντομεύσει ο χρόνος που θα εμβολιαστεί το μεγαλύτερο κομμάτι του γενικού πληθυσμού. Να μη φθάσουμε δηλαδή στο Φθινόπωρο κι ακόμα να πετύχουμε το 70% εμβολιασμένων στον πληθυσμό που είναι ο στόχος των ειδικών.
Επειδή όμως η ζωή δεν αρχίζει κι ούτε τελειώνει μόνο με τα εμβόλια και τον κορωνοϊό, φρονώ πως εξίσου σημαντικά είναι και τα θέματα της οικονομίας, της απασχόλησης, των επενδύσεων αλλά και τα εθνικά θέματα που δεν καταλαγιάζουν ούτε με τα εμβόλια. Και σ’ αυτά τα θέματα δεν αρκούν ούτε οι συμβολισμοί ούτε οι ανερμάτιστες εξαγγελίες για κάποιο κυοφορούμενο οικονομικό θαύμα. Απτά και ρεαλιστικά σχέδια χρειάζονται και κυρίως ειλικρίνεια για τη ζημιά που έχει υποστεί η εθνική οικονομία, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Σχέδια και τρόπους για να καταφέρουμε να βγούμε ξανά στην επιφάνεια και να σταθούμε πάλι όρθιοι χρειαζόμαστε και να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη της ανάκαμψης και της ανάπτυξης.
Δεν πρέπει να κρύψουν τίποτα κάτω από το χαλί και να μοιράζουν φρούδες ελπίδες του τύπου “ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα”… Ούτε χρειαζόμαστε τους “αυτοθαυμασμούς” του κάθε υπουργού και κάθε αξιωματούχου για το πόσο καλά τα κατάφερε στο πόστο του και τι θα συνέβαινε αν δεν ήταν αυτός εκεί για να μας σώσει!
Στο κάτω-κάτω οι “δικοί τους” είναι δεδομένοι, οι “απέναντι” επίσης δεδομένοι και όσο κι αν φαίνεται περίεργο υπάρχει μια ισχυρή πλειονότητα πολιτών που έχουν μάτια, βλέπουν και βγάζουν συμπεράσματα.
Όπως έχουν μάτια βλέπουν, κρίνουν και αποφασίζουν, οι προϊστάμενοι υπουργοί τους αξιωματούχους και ο πρωθυπουργός τους υπουργούς και υφυπουργούς για το αν έχουν κάνει καλά τη δουλειά που τους ανατέθηκε.
Στην οικονομία με την ευρεία έννοια λοιπόν, πρέπει να δοθεί η μάχη μέσα στη νέα χρονιά για την ανάταξη, παράλληλα με την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Τα προμηνύματα δεν είναι όλα μαύρα και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις σε όλους τους τομείς πως το 2021 και κυρίως μετά τον Μάιο θα είναι μια καλύτερη χρονιά. Υπάρχουν ώριμες επενδύσεις που θα υλοποιηθούν, ώριμες ιδιωτικοποιήσεις που θα τρέξουν, φθηνός κρατικός δανεισμός, χαλαρότητα ελέγχων στο δημοσιονομικό μοιραίο εκτροχιασμό, καλύτερες προοπτικές στη βαριά μας βιομηχανία, τον τουρισμό, εισροές μεγάλων κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ.
Με άλλα λόγια, δεν είμαστε στο κενό. Υπάρχει μια καλή βάση επανεκκίνησης. Αρκεί αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με αυτές τις δουλειές, να τις κάνουν σωστά, αφήνοντας στην άκρη την προσωπική τους προβολή και τις δημόσιες σχέσεις. Άλλωστε ακόμα και τώρα, παίζουν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Κανείς όμως δεν ξέρει για πόσο κι είναι στο χέρι τους να σιωπήσουν και να αφήσουν να μιλήσει το έργο τους.