Δανειζόμενος έναν όρο από την εξελικτική βιολογία θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας την παρούσα χρονική στιγμή. Μη θέλοντας να εξηγήσω τη δημιουργία του κόσμου αλλά απλά αναφέροντας τα δεδομένα της βιολογίας, θα πω ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες η εξέλιξη προχωράει με αργούς ρυθμούς. Τόσο αργούς που δεν είναι εύκολα παρατηρήσιμη στη ζωή ενός και μόνο ανθρώπου ή μιας ολόκληρης γενεάς. Η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, τα περισσότερο προσαρμόσιμα είδη, είναι αυτά που συνήθως επιβιώνουν και κυριαρχούν έναντι των υπόλοιπων ειδών. Αυτή είναι μια παρατήρηση που όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ή πολλές φορές μοιράζονται μεταξύ τους όταν μιλάνε για την εξελικτική βιολογία. Εντούτοις, είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν ή λαμβάνουν υπόψη τους την «εστιγμένη ισορροπία». Την ισορροπία δηλαδή που ξαφνικά αλλάζει το περιβάλλον και ωθεί το κυρίαρχο είδος σε εξαφάνιση (βλ. δεινόσαυροι: θεωρητικά και μη). Τότε είναι η στιγμή που η εξέλιξη γνωρίζει ποιοτικό άλμα. Τότε είναι η στιγμή που αλλάζει ο πυρήνας του συστήματος και η νέα τάξη πραγμάτων λαμβάνει στα χέρια της την σκυτάλη.
Δίνοντας αυτή την περιγραφή στον όρο «Εστιγμένη Ισορροπία», θα έλεγα ότι ο πλανήτης αλλά και η μικρή χώρα μας βρίσκεται αυτή την ώρα (και ενδεχομένως για πολλά χρόνια ακόμη) μέσα σε μια περίοδο σημαντικών αλλαγών. Σημαντικών ανακατατάξεων: Οικονομικών, Πολιτικών, Κοινωνικών και Επιστημονικών. Ξεκάθαρος ηγέτης του πλανήτη δεν φαίνεται να υπάρχει. Δεν είναι ξεκάθαρη η ηγέτιδα αυτή δύναμη που οδηγεί το όποιο κοινωνικό σύστημα στην επόμενη ημέρα. Αντιθέτως, μπροστά μας αρχίζει να αναδύεται ο προστατευτισμός και η εσωστρέφεια. Η περίοδος αυτή «μυρίζει» κάτι από την χαοτική εποχή μεταξύ του 1ου και του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Περίοδος στασιμότητας.
Η ανάλυση που κανείς μπορεί να κάνει με βάση τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα πολύπλευρη και ενδελεχής και δεν χωράει σε ένα και μόνο άρθρο ή αναφορά. Σκοπός όμως είναι να προβληματίσει. Που βρίσκεται η χώρα μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον; Ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας; Δεν θα δώσω απάντηση σε αυτό. Θα πω όμως το μόνο σίγουρο. Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφήσει τις συμμαχίες της και δεν μπορεί να περιθωριοποιηθεί. Όταν ο ηγέτης (Αμερική) αρχίζει να δείχνει τάσεις φυγής από τον κεντρικό ρόλο του ρυθμιστή της παγκόσμιας ισορροπίας, καλό είναι οι αδύναμες χώρες να δημιουργούν ισχυρούς συνεταιρισμούς. Τι γίνεται όμως όταν η διαδικασία της «εστιγμένης ισορροπίας» βρίσκει έκθετο τον πλανήτη και παράλληλα τη χώρα σου; Ποιες οι ενέργειες που πρέπει να πραγματοποιηθούν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει συσπείρωση. Συσπείρωση πολιτικών δυνάμεων, οικονομικών παραγόντων και κοινωνικών φορέων. Ο καπιταλισμός περνάει κρίση και η τεκτονική οικονομική πλάκα βρίσκεται σε περίοδο τριγμών. Θα πρέπει η χώρα να είναι ενωμένη.