Πριν επιστρέψει ο Πολάκης για τη «δεύτερη φορά Αριστερά» και φτιάξει τη δική του… Σχολή Δικαστών, κάτι πρέπει να γίνει με τη Δικαιοσύνη. Η καλύτερη, αποτελεσματικότερη και «δικαιότερη» λειτουργία της δικαστικής εξουσίας θα μπορούσε να αποτελέσει μια σπουδαία και ανέξοδη (σε σχέση με το συνολικό κόστος του Δημοσίου) μεταρρύθμιση, η οποία θα έδινε σπουδαία κοινωνική και οικονομική ώθηση στη χώρα.

Ταυτόχρονα, θα αποτελούσε ισχυρό αντίβαρο απέναντι στις αυθαιρεσίες, στην ολιγωρία, στα λάθη και τις παραλείψεις της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Από τη δεκαετία των μνημονίων η τρόικα των δανειστών είχε εντοπίσει το πρόβλημα και πίεσε να δοθούν λύσεις, έγιναν κάποια μπαλώματα και το θέμα ξεχάστηκε, ως συνήθως. Σχεδόν κάθε μέρα, σε πολλά και διαφορετικά ζητήματα, διαπιστώνονται προβλήματα στην απονομή της δικαιοσύνης που ξεπερνούν τη λογική.

Τελευταίο παράδειγμα η υπόθεση του ντράμερ με τη σεξουαλική κακοποίηση ενός 7χρονου κοριτσιού. Η διαδικασία πέρασε από πολλές και διαφορετικές φάσεις, ανακριτές, δικαστές και εισαγγελείς στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους, άνοιξαν ξανά και ξανά τις κατηγορίες και έστειλαν την υπόθεση στο ακροατήριο. Και η ετυμηγορία ήταν συμβατή με το κοινού περί δικαίου αίσθημα αλλά κατά το… ήμισυ. Δώδεκα χρόνια φυλάκιση χωρίς ελαφρυντικά, αλλά με αναστολή! Δηλαδή, ούτε μία ημέρα στη φυλακή. Αυτό δεν είναι ούτε σωφρονισμός, ούτε τιμωρία για ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα. Στέλνει λάθος μήνυμα στην κοινωνία και ενθαρρύνει τους θύτες να επαναλάβουν τις πράξεις τους. Προφανώς το δικαστήριο εφάρμοσε το γράμμα του νόμου. Αφού ο νομοθέτης, η Βουλή, του δίνει τη δυνατότητα μιας τέτοιας απόφασης, έχει κάθε δικαίωμα να την εφαρμόσει για οποιονδήποτε λόγο και με οποιοδήποτε επιχείρημα.

Τις τελευταίες ημέρες ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθεί την τραγωδία με τους χούλιγκαν στη Θεσσαλονίκη. Ενα εκ των βασικών μελών της συμμορίας είχε εμπλακεί σε αντίστοιχο (ευτυχώς όχι θανατηφόρο επεισόδιο) πριν από σχεδόν τρία χρόνια. Ούτε πήγε φυλακή, ούτε τιμωρήθηκε με οποιαδήποτε άλλη ποινή. Εξακολουθούσε να κυκλοφορεί στα γήπεδα με τους σουγιάδες και τα «καράμπιτ» στο μπουφάν για να… τσιμπάει τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει στο φρικτό έγκλημα μαζί με την υπόλοιπη συμμορία. Αν είχε τιμωρηθεί, και μάλιστα με τον πιο παραδειγματικό τρόπο, ούτε ο ίδιος, ούτε οι άλλοι σαν κι αυτόν θα τολμούσαν να βγουν παγανιά για να σκοτώσουν τους «αντιπάλους». Μπορεί κάποιος να μας πει ποιος μπήκε φυλακή και πόσο για τα άλλα ειδεχθή εγκλήματα που έχουν γίνει μέσα και έξω από τα γήπεδα; Ποιος πλήρωσε για τις πράξεις του.

Χρόνια τώρα οι χούλιγκαν είναι μια μεγάλη πληγή όχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά και για την κοινωνία. Οι σύλλογοι ίσως να μην μπορούν ή να μη θέλουν (για τους δικούς τους λόγους) να βάλουν τέλος σε αυτή την τραγωδία. Οι κυβερνήσεις διαχρονικά, η Βουλή, η Δικαιοσύνη, όμως, τι κάνουν; Πώς αφήνουν ανεξέλεγκτες τις ορδές των αφιονισμένων χούλιγκαν να καταστρέφουν και να σκοτώνουν; Ορθή η απόφαση του πρωθυπουργού να μην υπάρχει ανασταλτικός χαρακτήρας στα εγκλήματα οπαδικής βίας. Είναι μια καλή αρχή αλλά δεν φτάνει, γιατί φοβάμαι πως όταν σταματήσουν τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα και καταλαγιάσει η οργή της κοινής γνώμης, όλοι αυτοί που πήγαν τώρα στη φυλακή θα βγουν για να συνεχίσουν τα ίδια. Κανένας δεν θέλει φυλακίσεις, αλλά πρέπει να υπάρχει κάποια τιμωρία για τα εγκλήματα και την ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά.

Σε κάθε άλλη περίπτωση μας περιμένει ο νόμος της ζούγκλας.

Τα προβλήματα με τη Δικαιοσύνη στη χώρα μας δεν περιορίζονται στο Ποινικό Δίκαιο. Αφορούν όλους της τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για να τελεσιδικήσει μια απόφαση μπορεί να χρειαστούν και είκοσι χρόνια. Ποια κοινωνία, ποια οικονομία, ποια χώρα μπορεί να λειτουργήσει με αυτούς τους ρυθμούς; Πώς να προχωρήσουν τα έργα, πώς να έρθουν οι ξένοι επενδυτές;

Δυστυχώς η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να λύσει μόνη της αυτά τα προβλήματα. Χρειάζεται τη συνδρομή της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Χρειάζεται καλύτερους, δικαιότερους πιο δεσμευτικούς και πιο αποτελεσματικούς νόμους. Χρειάζεται ανεξαρτησία με τροποποίηση στον τρόπο εκλογής της ηγεσίας της. Χρειάζεται ανθρώπους, προσλήψεις, εκσυγχρονισμό των υποδομών.

Η σημερινή κυβέρνηση είχε πάνω-πάνω στην ατζέντα τις μεταρρυθμίσεις. Ας αρχίσει, λοιπόν, από τη Δικαιοσύνη.