Διαβάζω καθημερινά τις προσπάθειες που, έστω και με αρκετή καθυστέρηση μηνών, μπορεί και ετών λόγω της εκτάκτου ανάγκης που προέκυψε από την πανδημία, έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση να «κάνει κάτι» να αλλάξει ορισμένα πράγματα από τα στραβά στην Υγεία. Να συμφωνήσουμε ότι η κατάσταση στα νοσοκομεία, και ειδικά στις εφημερίες, είναι σχεδόν απελπιστική, ειδικά στα μεγάλα νοσοκομεία, και ό,τι και να πούμε ως δικαιολογία η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν ήρθε χθες στην εξουσία, είναι από το 2019
Το πρόβλημα στη δημόσια υγεία και περίθαλψη, να το συμφωνήσουμε κι αυτό, δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά αντιμετωπίζεται σε όλη την Ευρώπη, όχι στον ίδιο βαθμό σε όλες τις χώρες, αλλά πάντως είναι μεγάλο και σοβαρό. Ουρές, αναμονές και παράπονα υπάρχουν παντού.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές είτε γιατί έφυγαν από τη χώρα αρκετές χιλιάδες με το brain drain της κρίσης και δύσκολα γυρίζουν πίσω, είτε γιατί τους απορροφά ο ιδιωτικός τομέας που πληρώνει καλύτερα και δίνει τις δυνατότητες για προοπτική. Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αντίστοιχος μισθός γιατρού των 1.500 ευρώ στην Αθήνα είναι περίπου 10.000 ευρώ στην Κύπρο, οπότε ο 40άρης γιατρός παίρνει το αεροπλάνο, σε μία ώρα πάει στο νησί και το Σαββατοκύριακο γυρνάει πίσω στην οικογένειά του. Ενας ακόμη ισχυρός αποτρεπτικός παράγων να δουλέψει το ΕΣΥ είναι, όπως αποκαλύφθηκε προσφάτως, οι χρόνοι λειτουργίας του ΑΣΕΠ στο νοσηλευτικό προσωπικό. Αν θες δυο-τρία χρόνια να προσληφθείς για να πάρεις 700 ευρώ, γιατί να μην πας να δουλέψεις στον τουρισμό και να τελειώνεις αντί να περιμένεις να κάνεις τον τραυματιοφορέα υπό αντίξοες συνθήκες και για μισθούς πείνας.
Σε όλο αυτό βάλτε τις αγκυλώσεις, τη γραφειοκρατία, τα ρουσφέτια, τα βιλαέτια των διευθυντών και των καθηγητάδων Ιατρικής και εύκολα θα καταλήξετε στο γιατί η κατάσταση είναι χάος. Γιατί, για παράδειγμα, το Νοσοκομείο Παίδων της Πεντέλης έχει πέντε αναισθησιολόγους και υπολειτουργούν ενώ στο «Αγία Σοφία» και το «Αγλαΐα Κυριακού» πνίγονται.
Για να είμαστε ειλικρινείς και να μην αδικούμε ανθρώπους, τον τελευταίο καιρό γίνονται συστηματικές προσπάθειες να πιαστεί από κάπου το νήμα από την πολιτική ηγεσία και να βελτιωθούν έστω τα βασικά στα νοσοκομεία. Το ίδιο και στο ΕΚΑΒ.
Το βέβαιο όμως είναι ότι η κατάσταση, η εικόνα στα νοσοκομεία δεν πρόκειται για πολλά χρόνια να βελτιωθεί αισθητά αν δεν ληφθούν ριζικές αποφάσεις, γιατί ούτε γιατροί βρίσκονται, ούτε μπορεί να διπλασιαστούν οι μισθοί στο ΕΣΥ για να ανταγωνιστούν τον ιδιωτικό τομέα, αφού η μισθολογική δαπάνη του ΕΣΥ είναι κοντά στα 3 δισ. ευρώ.
Προχθές, πάντως, ο υπουργός Αδωνις Γεωργιάδης είπε ότι αναζητείται παθολόγος για να πάει στο νοσοκομείο της Σαντορίνης με μεικτό μισθό 9.000 ευρώ (περί τα 5.000 ευρώ καθαρά) και πληρωμένο σπίτι και ακόμη δεν έχει βρεθεί.
Σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, λοιπόν, αυτό το οποίο συμβαίνει και ισχύει είναι η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα της Υγείας με τον δημόσιο. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά και το σύστημα εφαρμόζεται παντού και λειτουργεί, το Δημόσιο αναθέτει ιατρικές υπηρεσίες στα ιδιωτικά νοσοκομεία, τις κοστολογεί σε τιμές συνήθως αισθητά κατώτερες από εκείνες που κοστίζουν στο κράτος αν τις παράσχουν τα δημόσια νοσοκομεία και κάπου εκεί τελειώνει το θέμα.
Στην Ισπανία έχει επιλεγεί ένα ευρύτερο μοντέλο ΣΔΙΤ όπου το Δημόσιο έναντι ετήσιου μισθώματος εκχωρεί ιατρικές υπηρεσίες σε ένα ολόκληρο νοσοκομείο, αλλά και σε χώρες… περισσότερο σοσιαλιστικές όπως η Γαλλία το μοντέλο αυτό των εξετάσεων ή των χειρουργείων χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες με επιτυχία. Προσοχή, επειδή εδώ στην Ελλάδα όλα παρεξηγούνται και ακόμα και σήμερα η σοσιαλμανία -παρότι φθίνει γοργά στην κοινωνία- είναι εξαιρετικά ισχυρή στο πολιτικό σύστημα, η συνεργασία, η συνεκμετάλλευση με τον ιδιωτικό τομέα στην Υγεία δεν σημαίνει παράδοση του κράτους. Ο σκοπός του Δημοσίου είναι να εξυπηρετούνται οι πολίτες του που πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές χωρίς περαιτέρω επιβάρυνση και όχι να ταλαιπωρούνται για να μη φωνάζουν οι κρατικοδίαιτοι κομματικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες.
Ας το ξαναδούν όλο αυτό το πλαίσιο από την αρχή, γιατί στο τέλος αυτό που θα μείνει είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη και μόνο με την ίδια ή και λιγότερη δημόσια δαπάνη.