Ακούω διάφορες θεωρίες σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές (αν γίνουν το φθινόπωρο του 2022 ή την άνοιξη του 2023, μικρή η διαφορά), τον «δύσκολο» και περίεργο εκλογικό νόμο που απαιτεί από το πρώτο κόμμα να πάρει πάνω από 38% για να κυβερνήσει με αυτοδυναμία, ακόμα κι αν έχει δέκα μονάδες διαφορά από το δεύτερο, πάνω από μισό εκατομμύριο ψήφους δηλαδή.
Οι θεωρίες αυτές προσεγγίζουν τη διακυβέρνηση της χώρας με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όπως για παράδειγμα ότι στην Ιταλία κυβερνάει ο οικουμενικός τεχνοκράτης Ντράγκι, στη Γερμανία μια «τρικολόρε» κυβέρνηση, το ίδιο και στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Σουηδία, ακόμα και στην Ισπανία. Αρα, λοιπόν, γιατί… να μη γίνουμε κι εμείς Ευρώπη;
Την απάντηση, ότι εμείς υπ’ αυτήν την έννοια (για την ώρα) τουλάχιστον στο θέμα της διακυβέρνησης «δεν θα γίνουμε Ευρώπη», τη δίνουν άπειρα παραδείγματα της πολιτικής μας καθημερινότητας. Ασε που καταγράφεται εμφανέστατα και στις δημοσκοπήσεις όταν η κοινή γνώμη ερωτάται περί «σύνθετων πολιτικών σχημάτων», ιδίως περί τεχνοκρατικών – δεν τα πιστεύει κανείς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του χάους ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση ήταν η συζήτηση στη Βουλή της περασμένης εβδομάδας για την Εθνική Αμυνα της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψήφισε το ένα και μοναδικό βασικό εξοπλιστικό πρόγραμμα που αγοράζει η Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία.
Προσέξτε, η αγορά αυτή γίνεται από την πιο φιλική ευρωπαϊκή χώρα και σύμμαχο προς την Ελλάδα, τη Γαλλία, και τα όπλα που παίρνει (αεροπλάνα και φρεγάτες) θεωρούνται τα καλύτερα (ή έστω από τα καλύτερα) στον κόσμο. Αυτό δεν το αμφισβήτησε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανείς είπε «γιατί από τη Γαλλία», ούτε «γιατί αυτά τα όπλα». Ας θυμίσουμε στους αναγνώστες ότι το μόνο εξοπλιστικό πρόγραμμα που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβερνήσεώς του ήταν κάτι αμερικάνικα σαπάκια αεροπλάνα 60 ετών (ούτε καν μαχητικά) που δεν πετάνε ακόμα, εφτά χρόνια μετά, αν και κόστισαν μισό δισ. ευρώ.
Οι λόγοι που δεν ψήφισε στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ τις Belharra και τα Rafale είναι εντελώς προσχηματικοί, είπαν ότι «δεν χρειαζόμασταν επιπλέον άλλα έξι αεροπλάνα», «γιατί δεν κατασκευάζουμε τις φρεγάτες στην Ελλάδα» κ.λπ.
Η υπόθεση όμως δυστυχώς είχε ακόμα πιο θλιβερή συνέχεια, γιατί συνήθως στο παρελθόν τουλάχιστον τις μεγάλες αμυντικές δαπάνες τις υπερψήφιζαν και τα δύο μεγάλα κόμματα. Είπε ο εξάδελφος του Τσίπρα στη Βουλή ότι «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» (μπορεί και να μην το διατύπωσε σωστά;), πήρε την πάσα ο Μητσοτάκης και του απάντησε «για εμάς η άμυνα της χώρας είναι αυτοσκοπός» (όχι θα τον άφηνε…) και την άλλη μέρα εκνευρίστηκε ένας κολλητός του Τσίπρα δημοσιογράφος και έγραψε στην κομματική «Αυγή» για τον πρωθυπουργό «Go Fuck Yourself».
Αφού, λοιπόν, ανέλαβε ο αρθρογράφος Καρτερός να στείλει τον Μητσοτάκη… to Go Fuck Himself και μάλιστα την ημέρα που ο πρωθυπουργός βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη εκτός Ελλάδος, προχθές ένας άλλος δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το προχώρησε παρακάτω, έπιασε και το ΚΙΝ.ΑΛ. Ο Γιώργος Κυρίτσης ανέλαβε να γράψει «κλέφτες» τους Πασόκους επειδή αυτοί ψήφισαν τους εξοπλισμούς στη Βουλή. «Γνωρίζει η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. ότι και τότε με τους Τσοχατζόπουλους επίκληση του εθνικού συμφέροντος γινόταν. Δεν έχει διδαχθεί τίποτα άραγε το ΚΙΝ.ΑΛ. από το παρελθόν; Εχει βαρίδια και δουλειές από το παρελθόν που του υπαγορεύουν στάση; Ή παραμένει τέτοιου είδους κόμμα των Τσοχατζόπουλων;», καταλήγει ο αρθρογράφος του ΣΥΡΙΖΑ, μη αφήνοντας καμία αμφιβολία στον αναγνώστη του για τον βαρύτατο υπαινιγμό.
Αυτή ήταν μια περιγραφή «πολιτικού διαλόγου» της προηγούμενης εβδομάδας, με επίκεντρο βεβαίως την αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα σε ένα θέμα όπως ο βασικός αμυντικός εξοπλισμός της χώρας όταν οι Τούρκοι έχουν μόλις ξαναρχίσει την κλιμάκωση της έντασης σε διπλωματικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο (παραβιάσεις).
Θα πείτε ναι, αλλά μπορεί να γίνει μια δικομματική κυβέρνηση από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όπου το επίπεδο της αντιπαράθεσης είναι -για την ώρα- αμιγώς πολιτικού επιπέδου. Ε, καλά, δεν νομίζω ότι ψάχνει κανείς για αφελείς στην πολιτική, ειδικά όταν το αποτέλεσμα της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου έμεινε αξέχαστο σε όλους!
Αυτά για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι «η πολιτική ορθότης» είναι πιο σημαντική από τη σταθερή και ομαλή κυβερνησιμότητα της χώρας, ειδικά όταν το πρώτο κόμμα προηγείται ξεκάθαρα και με διψήφια διαφορά από το δεύτερο.