Η κατακλυσμιαία ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών με βιαστές, παιδόφιλους, μαστροπούς, αποπλανήσεις ανηλίκων, διεστραμμένων της διπλανής πόρτας και υπεράνω υποψίας, έχει απλώσει ένα δίχτυ θλίψης και αποτροπιασμού στην ελληνική κοινωνία. Μια μαυρίλα ανυπόφορη. Ωσάν να έχουμε καταντήσει μια κοινωνία ζούγκλα που πορεύεται με πυξίδα τα πιο κτηνώδη ένστικτα και ελάχιστα έως καθόλου δεν νοιάζεται για τα τραύματα εφόρου ζωής που προξενούν κάποιοι ανώμαλοι κανίβαλοι σε -αδύναμα να αντισταθούν- πλάσματα.
Και όλοι εμείς που δεν αντέχουμε καν να ακούσουμε τις λεπτομέρειες αυτών των φρικαλέων πράξεων αποστρέφουμε ακόμα και τη σκέψη μας από αυτά τα εγκλήματα και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για απονομή δικαιοσύνης στους δικαστές.
Και μπορεί στις μεταξύ μας συζητήσεις να εκφέρουμε απόψεις του τύπου να σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα καθάρματα, για χημικό ευνουχισμό ή ακόμα ακόμα το ανέφικτο για ευρωπαϊκή χώρα, της επιστροφής της θανατικής ποινής για κάποιες κατηγορίες ειδεχθών εγκλημάτων, το δικαιικό μας σύστημα έχει άλλα μέτρα και σταθμά στον καταλογισμό ποινών. Όπως έχει άλλη άποψη για τον σωφρονισμό. Πιο ρομαντική και πιο ιδεαλιστική! Αν και στην πράξη αποδεικνύεται ως ανέκδοτο.
Εξ ου και οι φυλακές ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα. Δηλαδή κάποιος που παραβαίνει τους νόμους, οδηγείται για ένα διάστημα στις φυλακές και μετά την έκτιση της ποινής αποδίδεται στην κοινωνία σωφρονισμένος! Τι υποκρισία, στ’ αλήθεια. Ποιος τα πιστεύει αυτά τα παραμύθια; Και αφού δεν τα πιστεύει κανείς, ούτε οι νομοθέτες ούτε οι δικαστές, γιατί το πολιτικό μας σύστημα δεν κάνει κάτι για να αλλάξει ο τρόπος απονομής δικαιοσύνης;
Αρκεί, άραγε, που οι κατά καιρούς αλλαγές στον ποινικό κώδικα προβλέπουν πλέον αυστηροποίηση των ποινών για κάποια εγκλήματα, όπως ο βιασμός και η παιδοφιλία;
Το πρόσφατο παράδειγμα του 63χρονου που είχε καταδικαστεί για βιασμό μικρών αγοριών με κάθειρξη 15 ετών και αφέθηκε ελεύθερος στα 9 χρόνια, σωφρονισμένος εννοείται, για να συλληφθεί εκ νέου για ίδια αδικήματα, δεν προβληματίζει το πολιτικό και νομικό μας σύστημα;
Και το γεγονός ότι τα ισόβια που επιβάλλονται στα πολύ βαριά και ειδεχθή εγκλήματα δεν είναι ακριβώς ισόβια αλλά τα 18 χρόνια, δεν μας προβληματίζει; Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως, ας αφαιρεθεί από τον ποινικό κώδικα ο όρος «ισόβια» κι ας αντικατασταθεί ως εσχάτη των ποινών τα 18 χρόνια! Να ξέρουμε, δηλαδή, τι εννοούμε.
Αλλά μήπως προβληματίζει κανέναν ο χρόνος απόδοσης της δικαιοσύνης; Το γνωρίζει άραγε η κοινή γνώμη πως υπάρχουν περιπτώσεις παιδοβιαστών, βιαστών αλλά και άλλων εγκληματιών, που επειδή παρήλθε το 18μηνο της προφυλάκισής τους, έχουν αφεθεί ελεύθεροι μέχρι τη δίκη, η οποία στη συνέχεια σέρνεται από αναβολή σε αναβολή κι έχουν περάσει σχεδόν 8 χρόνια από την τέλεση των εγκλημάτων;
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να εκδικαστεί η υπόθεση μέσα στο 18μηνο και να μην επιτρέπεται αναβολή για κανέναν λόγο; Έχει λέει ο συνήγορος άλλη δίκη και δεν μπορεί να παραστεί και για αυτό δίδεται αναβολή για έναν χρόνο! Έχει καμιά λογική αυτό; Και στο μεταξύ το κτήνος, ο παιδοβιαστής, είναι ελεύθερος να ζει και να κινείται μέσα στην κοινωνία ως «φερόμενος βιαστής», μια και δεν είναι καταδικασμένος και με ποινικό μητρώο καθαρό!
Είναι επίσης τόσο δύσκολο να προστεθεί στον Ποινικό Κώδικα μια απλή πρόταση ακόμα, η οποία θα λέει πως για κάποια αδικήματα (που θα τα περιγράφει) δεν ισχύει η «υφ΄ όρων απόλυση» και ο καταδικασμένος θα πρέπει να εκτίσει και την τελευταία ώρα της ποινής του; Ή είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί αυτό που γίνεται στις ΗΠΑ, με τη δημοσιοποίηση της διεύθυνσης κατοικίας των αποφυλακισθέντων βιαστών και παιδόφιλων στην ευρύτερη γειτονιά για να ‘χουν τον νου τους οι περίοικοι;
Μπορεί ο πολιτισμός μας και το δημοκρατικό μας πολίτευμα να ομνύει στα δικαιώματα των ανθρώπων ακόμα και γι’ αυτούς που έχουν τελέσει βαρύτατα εγκλήματα, μπορεί η Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία να μην εκδικούνται, πλην όμως κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και να ασχοληθούμε ανοικτά και με τα δικαιώματα των θυμάτων.
Γιατί σ’ αυτά, ο ευρωπαϊκός μας πολιτισμός θεωρεί πως έκανε το χρέος του, με αυτού του τύπου απόδοση δικαιοσύνης και πέραν τούτου έχει τη συνείδηση του ήσυχη.
Οι νομοθέτες πολιτικοί καλύπτονται πίσω από τον ευρωπαϊκό εναρμονισμό των νόμων και οι δικαστές ευλόγως δικαιολογούνται πως αποφασίζουν με βάση τη νομοθεσία που δεν αποφάσισαν οι ίδιοι, αλλά η πολιτεία, εν τη ευρεία εννοία.
Κι εμείς οι υπόλοιποι θα τρώμε γροθιές στο στομάχι κάθε μέρα με την αποκάλυψη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, ενώ δεν το χωράει ο νους πόσα πολλά περισσότερα παρόμοια συμβαίνουν ανά την επικράτεια που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ γιατί τα θύματα κρίνουν πως δεν αντέχουν να τα καταγγείλουν και προτιμούν να κουβαλούν τον σταυρό του μαρτυρίου μόνα τους και εφ’ όρου ζωής κυριολεκτικά και όχι όπως η ισόβια κάθειρξη των… 18 ετών!