Η τραγωδία είναι ανείπωτη, οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν τη φρίκη που γράφτηκε στην Πύλο, η θλίψη δεν μπορεί να χωρέσει και να διαρκέσει μόνο κατά το τριήμερο εθνικό πένθος, όπου θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρούς και αγνοούμενους.
Αυτά, όμως, είναι για τους κανονικούς ανθρώπους, επειδή υπάρχουν και οι «άλλοι». Την ίδια ώρα που οι κόμποι στους λαιμούς και στα στομάχια μάς κόβουν τις ανάσες, την ίδια στιγμή που αναλογιζόμαστε τον μαρτυρικό θάνατο που βρήκαν παιδιά, γυναίκες και άντρες -κατατρεγμένες ψυχές που ταξίδεψαν για μια καλύτερη ζωή και ο προορισμός τους ήταν ο θάνατος- κάποιοι μας θύμισαν βασανιστικά ότι ζουν ανάμεσά μας και ότι είναι μισάνθρωποι.
Αντί να μείνουν βουβοί από τον πόνο, αφού η ανθρώπινη απώλεια δεν έχει ούτε διαβατήριο ούτε εθνικότητα, άρχισαν να ρωτούν επιθετικά για τον λόγο που «ήρθαν απρόσκλητοι στη Ελλάδα μας», τονίζοντας «γιατί δεν έμεναν στη χώρα τους;», ότι «ήταν αγράμματοι και κανείς δεν ήξερε πως θα βουλιάξει το πλοίο, αφού μπήκαν τόσοι μέσα». Άλλοι σημείωσαν το «πόσο κακό κάνει στους Έλληνες αυτό το ναυάγιο, αφού κινητοποιήθηκαν πολλά ασθενοφόρα και αν τα χρειαστούμε οι ντόπιοι δεν θα έχουμε» ή «εγώ και εσύ θα πληρώσουμε υπερωρίες στους διασώστες». Πολλοί, σε μια χυδαία εξίσωση, σημείωσαν «και οι Έλληνες πήγαν μετανάστες αλλά όχι λαθραία, όταν οι δικοί μας έφυγαν λόγω πολέμου ήταν πρόσφυγες, αυτοί που πνίγηκαν ήταν λαθρομετανάστες».
Σταματάω εδώ να μεταφέρω τα όσα είδα, αφού έτσι κι αλλιώς όλο αυτό το ρεσιτάλ σκατοψυχιάς γύρω μας είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν μπορώ να καταγράψω όλες τις κουβέντες τις ασυλλόγιστες που είδα ή άκουσα, τα κηρύγματα μίσους, τα παραληρήματα, ενώ μου γυρίζει το στομάχι με όλες αυτές τις ισχυρές δόσεις παρτακισμού, ρατσισμού και εθνικισμού. Από αυτούς που είναι δίπλα μας, γύρω μας – το γράφω ξανά.
Είναι από αυτές τις ώρες που αναρωτιέμαι με τι σόι ανθρώπους συνυπάρχουμε, οι οποίοι όχι μόνο δεν συγκινούνται από αυτό το δράμα και παραμένουν ψυχικά ακλόνητοι, ασάλευτοι, αναίσθητοι, αλλά κάνουν και επίδειξη σκληρότητας, χωρίς να υπάρχει επάνω τους ίχνος ανθρωπιάς. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι, με αφόρητη κυνικότητα, επαναλαμβάνουν «εντάξει, πνίγηκαν πολλοί, αλλά θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά σύντομα, θα το δείτε» – λες και τους ζητήσαμε κάποια fast δόση παρηγοριάς.
Δεν ξέρω κατά πόσο ο καθένας από εμάς μπορεί να μεταβολίζει αντίστοιχες τραγωδίες γρήγορα ή και καθόλου, για αυτό που είμαι βέβαιος όμως, είναι πως ευτυχώς και δεν στερούνται ενσυναίσθησης όλοι οι συμπολίτες μας, φυσικά και τους απάνθρωπους μπορούμε να τους κάνουμε πέρα. Aλλά, να, κατά τη γνώμη μου, τίθεται εν αμφιβόλω η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας. Για την ακρίβεια, πνίγεται σαν παιδάκι στα αμπάρια κάποιου σαπιοκάραβου, ενώ η λέξη «ντροπή» για μερίδα του ελληνικού έθνους δεν μπορεί να διασωθεί από κανένα Λιμενικό Σώμα, κανένα ασθενοφόρο δεν μπορεί να την κουβαλήσει για περίθαλψη. Το θέμα είναι πως όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι με ευαισθησίες, που δεν ορίζονται από σύνορα, έχουμε έντρομοι στο μυαλό μας τη σκέψη πως στο άμεσο διάστημα είναι πιθανό να ακολουθήσει κι άλλο ναυάγιο, αφού η όποια λύση για την Ευρώπη στο Μεταναστευτικό όχι μόνο δεν διαφαίνεται, αλλά βουλιάζει από ημίμετρα ή και επίτηδες, από διακινητές απόκληρων αυτής της ζήσης.
Αλλά αυτοί οι μισάνθρωποι -που σκυλεύουν νεκρούς με τα όσα εκστομίζουν και δεν υπολογίζουν ανθρώπινες ψυχές, επειδή έχουν άλλο χρώμα και άλλη θρησκεία- διαθέτουν ΤΗ λύση: «Αφού δεν μπορούν όλες οι κυβερνήσεις να ελέγξουν τις ανεξέλεγκτες ροές λαθρομεταναστών, ε, για να μη σκυλοπνίγονται κιόλας, αν τους θες και τους αγαπάς, να τους πάρεις σπίτι σου».
Ναι, καμιά ελπίδα…