Δεν υπάρχει αμφιβολία πως από την αποτελεσματικότητα και το επίπεδο του κοινωνικού κράτους, κρίνεται μια χώρα ως σύγχρονή ή μη. Στην Ελλάδα παρότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των δράσεων του κοινωνικού κράτους και της Δημόσιας υγείας, μένουν πολλά ακόμα να γίνουν για να σταματήσουμε να βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν σε κάποια καρότσα φορτηγού ή περιμένοντας το ασθενοφόρο.
Μπορεί τα δύο πρόσφατα θλιβερά περιστατικά να φωτίστηκαν περισσότερο, γιατί συνέπεσαν στην προεκλογική περίοδο αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ανάλογα τέτοια φαινόμενα ζούμε για δεκαετίες τώρα.
Τα επιχειρήματα και οι καταγγελίες που προβάλλονται από τα κόμματα και από αυτά που κυβέρνησαν και από αυτά που δεν κυβέρνησαν κι ούτε πρόκειται να κυβερνήσουν, συγκλίνουν στις περισσότερες των περιπτώσεων σε αύξηση των δαπανών για την υγεία και τις δομές υγείας και στις προσλήψεις προσωπικού από το Δημόσιο. Άλλες εναλλακτικές λύσεις απουσιάζουν από το τραπέζι των συζητήσεων λες και το ζητούμενο δεν είναι η καλύτερη αποτελεσματικότητα αλλά ο εξοβελισμός στο πυρ το εξώτερον κάθε σκέψης για συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα.
Από την ειδησεογραφία μάθαμε πως σε απόσταση 3 λεπτών της ώρας από τον τόπο που συνέβη το περιστατικό με τη γυναίκα στην Κω, υπήρχε διαθέσιμο ιδιωτικό ασθενοφόρο πλην όμως δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί δεν υπάρχει συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τα άλλα δύο διαθέσιμα ασθενοφόρα από δωρεές πολιτών, παραμένουν ακινητοποιημένα στο νοσοκομείο της Κω γιατί δεν υπάρχει προσωπικό για να τα κινήσει.
Μετά ταύτα η πίεση που ασκείται πλέον από τα κόμματα είναι να προσληφθούν διασώστες ώστε επί 24ωρου βάσης να κινούνται τα ασθενοφόρα. Παρόμοια κατάσταση προφανώς επικρατεί σε όλη τη χώρα. Όπου κι αν γυρίσεις ακούς το ίδιο πράγμα. Είτε πρόκειται για νοσοκομεία, είτε για εφορίες είτε για οιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, η μόνιμη επωδός είναι: κάντε προσλήψεις.
Η λύση, με άλλα λόγια, που βλέπουν κυρίως τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι να δημιουργήσουμε ξανά ένα υδροκέφαλο Δημόσιο όπου οι μισοί Έλληνες εργαζόμενοι θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι που θα εξυπηρετούν τους υπόλοιπους που συμμετέχουν στην παραγωγή και θα πληρώνουν φόρους για να συντηρούν το Δημόσιο. Ξεχνούν πως μόλις πριν από μερικά χρόνια είχαμε ένα τέτοιο συνωστισμένο Δημόσιο που στο τέλος μας οδήγησε στη χρεοκοπία και τα μνημόνια που στο τέλος επέβαλλαν τη συρρίκνωση του αλλά και τη φτωχοποίηση όλων.
Οι ίδιες ιδεολογικές αγκυλώσεις συνεχίζουν να υπάρχουν ανέγγιχτες και απαράλλαχτες μέχρι σήμερα.
Όποιος τολμήσει να μιλήσει για ΣΔΙΤ και προγράμματα αλληλοσυγκάλυψης του Δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα υγείας, ακούει τα εξ αμάξης ότι ξεπουλάει το αγαθό της Δημόσιας υγείας στα ιδιωτικά συμφέροντα και τους εμπόρους υγείας. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως να υπάρχει μια πρόβλεψη συνεργασίας για να πάει ένα ασθενοφόρο ιδιωτικό σε ένα έκτακτο περιστατικό που για τον α’ ή τον β’ λόγο αδυνατεί να ανταποκριθεί έγκαιρα το ΕΚΑΒ! Αλλά ακόμα να δεχθούμε πως η επόμενη κυβέρνηση αποφασίζει να στελεχώσει με νέες προσλήψεις, όλα τα διαθέσιμα ασθενοφόρα ανά την επικράτεια, για να ολοκληρωθεί ένας διαγωνισμός μέσω ΑΣΕΠ απαιτείται τουλάχιστον 1,5 χρόνος. Κι αν μέχρι τότε προκύψουν και νέα περιστατικά σαν αυτά της Κω και της Λούτσας, τότε ποιος θα φταίει; Μήπως ο νόμος Πεπονή για το ΑΣΕΠ;
Αστεία πράγματα.
Αν δεν καταλάβει το πολιτικό σύστημα πως στην πραγματική ζωή δεν είναι όλα μαύρο-άσπρο κι αν δεν βάλουν όλοι μαζί πλάτη ώστε να λυθούν κάποια προβλήματα που ταλανίζουν τον πολίτη και χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές, απλά θα ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα όποτε συμβαίνουν τέτοια απευκταία περιστατικά.
Φυσικά δεν υποστηρίζω πως δεν πρέπει να ενισχυθεί και να εκσυγχρονιστεί το Δημόσιο σύστημα υγείας και δεν πρέπει να συμπληρωθούν τα κενά σε υγειονομικό προσωπικό. Έτερον εκάτερον. Κάποιες υγειονομικές υπηρεσίες όμως θα στοίχιζαν σε όλους μας πολύ λιγότερα αν συμπληρωματικά ενοικιάζονταν από τον ιδιωτικό τομέα σε έκτακτες περιπτώσεις. Τόσο απλά.