Το κόκκινο είναι το χρώμα της αγάπης, του έρωτα, άντε και του Ολυμπιακού. Κατά πως φαίνεται όλα τα μεγάλα πάθη είναι κόκκινα! Αλλά υπάρχουν και τα κόκκινα φανάρια που παραπέμπουν ευθέως στην σεξουαλική πράξη, καθώς και τα κόκκινα δάνεια που μάλλον υπαινίσσονται ότι ο δανειολήπτης επετέλεσε την γενετήσια πράξη στην Τράπεζα, πράγμα λίγο απίθανο, διότι συνήθως οι Τράπεζες είναι αυτές που λειτουργούν ως επιβήτορες επί των πελατών τους.
Όμως όλα τα κόκκινα δάνεια δεν είναι ίδια. Υπάρχουν τα γνωστά κλασικά κόκκινα, αλλά προσφάτως αναπτύσσονται και τα λεγόμενα ροζ δάνεια. Τα κανονικά κόκκινα δάνεια είναι αυτά τα οποία αδυνατεί να εξυπηρετήσει ο δανειολήπτης για διάφορους πραγματικούς οικονομικούς λόγους. Αυτό συμβαίνει πάντα και παντού. Ένα μικρό συνήθως ποσοστό των δανειοληπτών δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα δάνειά του, οι τράπεζες το αναμένουν εκ των προτέρων και κάθε χρόνο δημιουργούν προληπτικώς λογιστικές προβλέψεις, για την μελλοντική αντιμετώπιση δανείων τα οποία αναμένεται να κοκκινίσουν. Τα ροζ δάνεια είναι όμως κάτι διαφορετικό. Είναι τα δάνεια που ενώ μπορούν να εξυπηρετηθούν, οι δανειολήπτες αποφασίζουν να μην τα πληρώσουν προφασιζόμενοι ότι αδυνατούν, ενώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πραγματικά.
Είναι αυτοί που ο απλός καλοπροαίρετος κόσμος αποκαλεί «μπαταξήδες».
Τι χαριτωμένη λέξη! Κατά Μπαμπινιώτη ο μπαταξής είναι ο ασυνεπής στην εξόφληση των χρεών του, ο αναξιόχρεος.
Η ελληνική γλώσσα βρίθει ως γνωστόν τουρκικών (αλλά και αρβανίτικων) λέξεων, και ο μπαταξής είναι μία απ’ αυτές. Αυτά να τα βλέπουν όσοι φαντασιώνονται με την διαχρονική καθαρότητα της φυλής και την ιστορικώς αμιγή εξέλιξη της ελληνικής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Τα προσχήματα για τους μπαταξήδες πάντα βρίσκονται, αλλά εσχάτως η ουκρανική κρίση προσέφερε ένα ευφάνταστο πλην θαυμαστό καινούργιο πρόσχημα.
Και εκεί που οι τράπεζες είχαν λίγο- πολύ ξεμπλέξει το θέμα των κόκκινων δανείων, έστω και με σοβαρές συνέπειες επί της οικονομικής υγείας τους, τώρα αναμένεται η δημιουργία μιας νέας γενεάς προβληματικών δανείων, λόγω πληθωρισμού και Ουκρανίας, πολλά των οποίων μπορεί να είναι μάλλον ροζ αποχρώσεως.
Οι τράπεζες αφού πούλησαν τα παλαιά κόκκινα δάνεια σε διάφορα funds, καταγράφοντας ζημιές, αναγκάστηκαν να κάνουν μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου και να εκδώσουν ομόλογα για να αποκαταστήσουν εν μέρει την κεφαλαιακή τους επάρκεια και τη ρευστότητά τους.
Αν τώρα ακολουθήσει ένα νέο κύμα κόκκινων και ροζ δανείων τι γίνεται;
Βεβαίως οι τράπεζες έχουν στραφεί μερικώς σε νέους τρόπους αυξήσεως των εσόδων τους δίνοντας έμφαση σε εργασίες προμηθειών και αυξάνοντας σε εξοργιστικό βαθμό τις πάσης φύσεως προμήθειες που χρεώνουν για απλούστατες και ηλεκτρονικές συναλλαγές, όπως η απλή εξόφληση μέσω πάγιας εντολής λογαριασμών ΔΕΗ ΟΤΕ κλπ. ή για μια απλή μεταφορά χρημάτων από μία τράπεζα σε άλλη όπου χρεώνουν προμήθεια 3 ευρώ! Αυτά για να περιορίσουν την εξάρτησή τους από τα δάνεια τα οποία χορηγούν πλέον με φειδώ και τεράστιες εξασφαλίσεις.
Αλλά αυτό πέραν των συνεπειών που θα έχει στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας δεν αποτελεί βιώσιμο μοντέλο, διότι το βασικό έσοδο του τραπεζικού συστήματος πάντα ήταν οι τόκοι δανείων, όπου υπάρχει ένα τεράστιο περιθώριο κέρδους δεδομένου ότι το κόστος χρήματος είναι σήμερα μηδενικό, ενώ το μέσο δανειακό επιτόκιο κυμαίνεται γύρω στο 5%.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι τράπεζες μπορεί σύντομα να ξαναβρεθούν αντιμέτωπες με θέματα επάρκειας κεφαλαίων χωρίς πλέον την προφανή και ορθόδοξη διέξοδο της αυξήσεως του μετοχικού κεφαλαίου τους, στην οποίαν κατέφυγαν στο πρόσφατο παρελθόν. Και τότε τι γίνεται;
Και μια τελευταία σκέψη. Όλα τα παραπάνω αφορούν χρέη προς το τραπεζικό σύστημα.
Αλλά το μεγάλο και σιωπηλό δράμα θα καταγραφεί στον χώρο των αμιγώς ιδιωτικών χρεών δηλ. των χρεών από ιδιώτες προς ιδιώτες. Εκεί ούτε τα στοιχεία καταγράφονται όπως στην περίπτωση των τραπεζικών χρεών, ούτε λύσεις υπάρχουν. Τα νέα τα μαθαίνουμε κυρίως από τα κανόνια διαφόρων εταιριών.
Τι μέλλει γενέσθαι, άδηλον παντί πλην τω Θεώ!