Η δίψα για δύναμη και δόξα είναι ίσως το ισχυρότερο αφροδισιακό για τον άνθρωπο. Οι περισσότεροι αναζητούν δρόμους προς απόκτηση δύναμης και προβολής, πράγματα που ικανοποιούν τον έμφυτο ανθρώπινο ναρκισσισμό.
Η θέληση για δύναμη αποτελεί βασικό στοιχείο της φιλοσοφίας του Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε, και είναι το ζητούμενο από τον απλό άνθρωπο στην πορεία του προς τον Νιτσεϊκό «Υπεράνθρωπο».
Και ποιος είναι ο ευκολότερος δρόμος προς την δύναμη και την δόξα; Μα, προφανώς η πολιτική! Έτσι τουλάχιστον φαίνεται να νομίζει μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας οι οποίοι είτε πολιτεύονται ή προσπαθούν να πολιτευτούν τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε τοπικό αυτοδιοικητικό, αλλά ακόμα και σε τοπικούς συλλόγους ή σωματεία. Με άλλα λόγια όπου προσφέρεται καρέκλα, πολλοί ερίζουν για το ποιος θα στρογγυλοκαθίσει.
Βέβαια πέραν της πολιτικής, δύναμη και δόξα μπορεί να χαρίσει και ο πλούτος, αλλά η απόκτηση σημαντικού πλούτου είναι σαφώς δυσκολότερη υπόθεση από την κατάκτηση μιας ασήμαντης ή και σημαντικής θέσης στο άμεσο ή το ευρύτερο κοινωνικό προσκήνιο. Άλλωστε οι πλούσιοι δεν έχουν οπαδούς, ενώ οι κάθε είδους πολιτικοί μπορεί να έχουν είτε οπαδούς είτε εχθρούς. Και φυσικά ακόμη και η ύπαρξη εχθρών μπορεί να κάνει κάποιους να αισθάνονται εξίσου σημαντικοί όσο και η ύπαρξη οπαδών, διότι οπαδούς ή εχθρούς έχουν συνήθως οι σημαντικοί άνθρωποι, αυτοί που με την δύναμή τους μπορούν να προξενήσουν όφελος ή βλάβη στους άλλους.
Βέβαια βλάβη προς τρίτους μπορούν να προκαλέσουν και οι βλάκες- και πολλοί πολιτικοί μας είναι δυστυχώς ελλιπούς νοημοσύνης- αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό ζήτημα που δεν είναι της παρούσης
Παρακολουθώ λοιπόν με σκωπτική διάθεση των υπέρ πάντων αγώνα που δίνουν διάφοροι πολιτικοί μικρού αναστήματος και ατροφικών πνευματικών δυνατοτήτων, να καταλάβουν διάφορα πολιτικά αξιώματα συνήθως ελάσσονος σημασίας αλλά πάντως αξιώματα τα οποία αν μη τι άλλο τους εξασφαλίζουν τα 5 ή 15 λεπτά δημοσιότητος, τα οποία τόσο πολύ ανάγκη έχει το υπερτροφικό Εγώ τους, κατ’ αναλογίαν με τον άδειο τενεκέ που κάνει περισσότερο θόρυβο από τον γεμάτο. Και υπάρχουν περιπτώσεις τέτοιων φαιδρών και αμφιβόλου νοημοσύνης πολιτικών οι οποίοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν μέχρι και σε θέσεις αρχηγών κομμάτων και μάλιστα κομμάτων μεγάλων, όπως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αλλά φυσικά αυτοί αποτελούν την εξαίρεση. Οι περισσότεροι διαγκωνίζονται για κάποιο δευτερεύον κομματικό αξίωμά σε κάποια επιτροπή ή θέση που ελπίζουν ότι θα τους βγάλει από την πλήρη αφάνεια.
Οι σύγχρονες δυτικές Δημοκρατίες έχουν πολλά καλά, αλλά και ένα βασικό ελάττωμα. Επιτρέπουν σε όλους το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Δεν καταλαβαίνω ας πούμε γιατί αν κάποιος αλλοδαπός θέλει να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα πρέπει να περάσει εξετάσεις γνώσεων και μάλιστα πολύ δύσκολες, ενώ αν εγώ θέλω να θέσω υποψηφιότητα για βουλευτής δεν χρειάζεται να αποδείξω ότι διαθέτω κάποιες διαπιστωμένες γνώσεις και ικανότητες όπως π.χ. τη δυνατότητα κατανόησης ενός απλού κειμένου ή τη δυνατότητα άρθρωσης στοιχειώδους λόγου, αφού κατά τεκμήριον ένας βουλευτής χρειάζεται να αγορεύει από του βήματος στο Κοινοβούλιο.
Όσον αφορά τις πολιτικές ικανότητες κάποιος μπορεί να είναι σπουδαίος γιατρός και μάλιστα να επιτελεί σημαντικό φιλανθρωπικό έργο προσφέροντας δωρεάν υπηρεσίες σε πιο φτωχούς. Αυτός μπορεί αν το επιδιώξει να εκλεγεί βουλευτής λόγω της τοπικής δημοφιλίας του. Η μεγαλοψυχία του όμως δεν συνεπάγεται αυτομάτως και τις στοιχειώδεις πολιτικές ικανότητες που πρέπει να διαθέτει ένας βουλευτής πολλώ δε μάλλον ένας υπουργός.
Και τι γίνεται αν ένας επίδοξος βουλευτής είναι παιδιόθεν ανεπάγγελτος αλλά εντεταγμένος στους σκληρούς κομματικούς μηχανισμούς οι οποίοι τον προωθούν συστηματικά, όχι λόγω ικανοτήτων αλλά λόγω σκληροπυρηνικής αφοσίωσης στο κόμμα; Τέτοια δεν ήταν η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος το μόνο επάγγελμα που άσκησε στη ζωή του ήταν αυτό του κομματικού ινστρούχτορα και έτσι έφτασε να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός και μάλιστα να καταστρέψει την Ελλάδα; Και αντί να εξοβελισθεί στα Τάρταρα της Ιστορίας, σήμερα έφτασε να προβάλλεται ως ο Νέστορας της Αριστεράς και η ελπίδα για την επάνοδό της στην εξουσία.
Δυστυχώς πολλές φορές στις εθνικές εκλογές, στις περιπτώσεις νέων πολιτικών μη δοκιμασμένων στην πράξη, ψηφίζουμε με βάση τις προθέσεις και τις εξαγγελίες τους όπως αυτές διατυπώνονται από τα πανάκριβα επικοινωνιακά επιτελεία που συνήθως αυτοί διαθέτουν. Όσον αφορά όμως τις πνευματικές διοικητικές και διαχειριστικές τους ικανότητες αυτές περιμένουμε να φανούν όταν αυτοί αναλάβουν κάποια υπεύθυνη θέση και προσπαθήσουν να μάθουν τη δουλειά στου κασίδη το κεφάλι.
Μπορεί αυτό το σύστημα να αλλάξει και να βελτιωθεί;
Μάλλον ονειροπόλο μου ακούγεται διότι κανένα σύστημα εξουσίας δεν θα αποφασίσει ποτέ οικειοθελώς να περιστείλει τις εξουσίες του και να θέσει αυτοπεριορισμούς και προϋποθέσεις στον εαυτό του ούτε φυσικά θα επιτρέψει εξωτερικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις.
Βλέπετε η πολιτική είναι το μόνο επάγγελμα που για να το εξασκήσεις δεν απαιτείται να έχεις ούτε τις ελάχιστες σχετικές προϋποθέσεις ή γνώσεις, ενώ για οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ακόμη και για το απλούστερο, πρέπει να ξέρεις δύο σχετικά πραγματάκια. Οπότε φοβούμαι ότι τα πράγματα συνεχίζουν ως έχουν.