Η γνώμη μου είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση και κυρίως ο ίδιος ο αρχηγός της Αλέξης Τσίπρας έπρεπε ήδη να είχε ευθαρσώς ξεκαθαρίσει τη θέση του μέσα στην τετραετία που ολοκληρώνεται. Εμφατικά σε μια δημόσια παρουσία του έπρεπε να είχε παραδεχτεί το λάθος του, να «πει κάτι», ό,τι μπορούσε, κατά κάποιον τρόπο ότι όταν αντελήφθη ο ίδιος τι έκανε δεν το συνέχισε και τελικά έκανε… αναστροφή κι έτσι απέφυγε η χώρα τον όλεθρο, αφού μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Εκτός αν δεν το έχουν μετανιώσει ο ίδιος και το κόμμα του και απλώς πιστεύει ότι η λήθη λειτουργεί πάντοτε ευεργετικά, κάτι που, πάντως, για την ώρα δεν συμβαίνει, αφού είναι πολύ νωρίς. Ο κόσμος θυμάται τις τραπεζικές ουρές, τα capital controls, το τρίτο μνημόνιο και τις θεωρίες περί γερμανοτσολιάδων για όσους από εμάς υποστήριξαν αυτό που εντέλει έκανε αναγκαστικώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαφορά… ενός ακόμη μνημονίου.
Αυτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ουτοπικού ΣΥΡΙΖΑ και ενός ρεαλιστικού κεντροαριστερού κόμματος ίσως είχε μια πολιτική αλλά και εθνική χρησιμότητα σε όλο το σύστημα. Δεν συνέβη και δεν συμβαίνει, όμως, σχεδόν ποτέ και σε κανένα ζήτημα. Αντιθέτως, στην επέτειο του δημοψηφίσματος ακούμε τον κ. Τσακαλώτο και τον κ. Τζανακόπουλο (να συμφωνεί με τον Τσακαλώτο), να υποστηρίζουν ότι αν χρειαστεί θα συμπράξουν σε κυβέρνηση με τον άνθρωπο που υπήρξε ο αρχιτέκτων της επιχείρησης εξόδου της χώρας από το ευρώ και την Ευρώπη, τον Βαρουφάκη.
Την ίδια στιγμή ο κ. Τσίπρας βέβαια στην πρόσφατη συνέντευξή του επιχείρησε να υποβαθμίσει τις δηλώσεις των στελεχών του λέγοντας ότι το ΜέΡΑ24 δεν θα μπει τελικώς στη Βουλή, άρα δεν θα τεθεί και ζήτημα συνεργασίας. Αυτό είναι όμως το θέμα; Και αν μπει ο Βαρουφάκης δηλαδή όλα καλά, θα ξαναγυρίσουμε με… ορισμένες διαφορές στο 2015;
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και στο θέμα της Novartis, με αφορμή τη μη παραπομπή των υπευθύνων για την υπόθεση, του κ. Παπαγγελόπουλου και της ανακρίτριας κυρίας Τουλουπάκη, αλλά εντέλει για μικρότερης σημασίας αδικήματα.
Η αντίδραση και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης ήταν σαν να… προφυλακίστηκαν οι δέκα πολιτικοί για τη Novartis. Δεν αναφέρθηκαν καν στην απόφαση των δικαστών να μην παραπεμφθούν για συνωμοσία, αλλά αντιθέτως την «ερμήνευσαν» ως δικαίωσή τους, ότι υπήρξε σκάνδαλο με μίζες πολιτικών. Κάτι το οποίο ουδέποτε απεδείχθη από τη Δικαιοσύνη, ούτε καν από την ίδια την ανακρίτρια Τουλουπάκη, η οποία ενοχοποίησε μόνο τον έναν εκ των δέκα πολιτικών.
Ασφαλώς η Δικαιοσύνη δεν είναι αλά καρτ και δεν απονέμεται όπως βολεύει τον καθέναν μας κάθε φορά, ούτε σήμερα είναι «στημένη» και αύριο «αδέκαστη» γιατί μας έκανε το χατίρι. Κι εδώ η αξιωματική αντιπολίτευση σε λίγες ώρες κατέληξε από το ένα άκρο στο άλλο.