Μπορεί επί του παρόντος το ενδιαφέρον στα Μέσα Ενημέρωσης και στα social media να μονοπωλείται από το φαινόμενο Κασσελάκη που ήρθε με… φόρα στον εγχώριο μικρόκοσμο, παρ’ όλα αυτά η πραγματική ζωή έξω παραμένει αδυσώπητη για πολλούς πολίτες και κανένας Μεσσίας ή θαυματοποιός δεν μπορεί να την αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά σε κάθε ευκαιρία, δηλαδή να απεργούν και να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους πολίτες που αγωνιούν και μοχθούν για τη σκληρή καθημερινότητα, εφευρίσκοντας δικαιολογίες και αόρατους εχθρούς των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Με πρόσχημα το υπό συζήτηση νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, που όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να καταλάβω πού θίγονται τα συμφέροντα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι πάντως δεν απεργούν γιατί δεν τους παίρνει να χάσουν το μεροκάματο, οι μόνιμοι του Δημοσίου αναλαμβάνουν εργολαβικά να τους εκπροσωπήσουν στους λαϊκούς αγώνες! «Αυτοί είναι», που θα έλεγε σε άλλη περίσταση κι ο Κουτσούμπας.
Και φυσικά δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι έξω από το κουκούλι προστασίας του Δημοσίου η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε. Εξω, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, οι «αγώνες» είναι διαφορετικοί. Η αγωνία για την εξεύρεση μιας αξιοπρεπούς θέσης εργασίας είναι μια επίπονη προσπάθεια και ο ανταγωνισμός που υπάρχει -και γίνεται με τα προσόντα των υποψηφίων- είναι οξύτατος. Αλλά κι όταν βρεθεί η θέση, η προσπάθεια να την κρατήσει κανείς είναι διαρκής και ακατάπαυστη μέχρι τα γεράματα. Η δε αξιολόγηση, που είναι κόκκινη γραμμή για τον δημόσιο τομέα, είναι μια καθημερινή πραγματικότητα στον ιδιωτικό, όπως και η παραγωγικότητα. Αυτά όμως για τους εργατοπατέρες του Δημοσίου και τους επαγγελματίες απεργούς και διαδηλωτές των κομμάτων της Αριστεράς είναι ψιλά γράμματα. Οπως και η αριστεία (που για κάποιους είναι χολέρα), η καριέρα, η ανέλιξη και το βιογραφικό που πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζουν τα αποπαίδια στον ιδιωτικό τομέα.
Εναν ιδιωτικό τομέα που στην ουσία είναι ο μόνος που παράγει πλούτο στη χώρα, διαμορφώνει το λεγόμενο ΑΕΠ και την ανάπτυξη, δημιουργεί θέσεις εργασίας μέσω επενδύσεων των επιχειρήσεων, για να αποκτήσουν στο τέλος δικαίωμα στο κοινωνικό μέρισμα οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, να πάρουν επιδόματα και αυξήσεις μισθών με μια κυβερνητική απόφαση. Αυξήσεις που στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να διεκδικηθούν μετά από πολύ σκληρή δουλειά, αυξημένη παραγωγικότητα ή μια μεταγραφή από τον ανταγωνισμό στην περίπτωση που κάποιος είναι πολύ καλός!
Την ίδια στιγμή, οι Κασσελάκηδες, οι Τσίπρες, οι Αχτσιόγλου και όλοι όσοι φαντάζονται πως μπορούν να κυβερνήσουν, ξεπερνώντας ακόμα και τους ανερμάτιστους εργατοπατέρες, υπόσχονται αυξήσεις «αέρα πατέρα» σε όποιον μιλάει ελληνικά -και με τις άλλες γλώσσες δεν έχουν πρόβλημα- μέχρι και δύο φορές πάνω από τον πληθωρισμό στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή από τα κρατικά ταμεία που πρέπει να τα γεμίσει ο ιδιωτικός τομέας με τους φόρους. Οπως γινόταν κατά κόρον σε άλλες εποχές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και την υπερδεκαετή ξεφτίλα διεθνώς.
Μα, θα πει ο αντίλογος, φόρο πληρώνουν -θεωρητικά- όλοι, και οι δημόσιοι υπάλληλοι, και οι ευάλωτοι, ακόμα και οι άνεργοι μέσω των έμμεσων φόρων στα αγαθά που καταναλώνουν. Σύμφωνοι, αλλά το ζητούμενο είναι ποιος πληρώνει τον μισθό ενός εκάστου από όλους εμάς, διότι ο κρατικός κορβανάς πληρώνει τον μισθό του δημοσιοϋπαλλήλου, ο κρατικός κορβανάς πληρώνει τα επιδόματα και τα βοηθήματα των ευάλωτων, ο κρατικός κορβανάς πληρώνει τα έργα υποδομών που χρησιμοποιούμε όλοι. Κι αυτός γεμίζει σχεδόν αποκλειστικά από τη δραστηριότητα όλου του λεγόμενου ιδιωτικού τομέα, είτε είναι μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες, επιχειρηματίες και επιχειρήσεις. Και αυτό είναι που το ξεχνάνε όλοι. Από τους συνδικαλιστές μέχρι τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, που η μόνη τους έγνοια είναι να έχουν ικανοποιημένους τους κρατικούς υπαλλήλους γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να απεργούν, να κατεβάζουν διακόπτες, να ανεβάζουν χειρόφρενα και να κάνουν κόλαση τη ζωή όλων!