Ανατρέχοντας στις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, διαπιστώνεται σχεδόν αυταπόδεικτα πως όσοι πρωθυπουργοί κέρδισαν δεύτερη τετραετία, σ’ αυτήν τα πήγαν πολύ χειρότερα από την πρώτη. Τρίτη ευκαιρία δεν είχε κανείς. Σ’ αυτήν «κατάρα» της δεύτερης τετραετίας κινδυνεύει να πέσει (αν δεν έχει ήδη πέσει) και ο Κυρ. Μητσοτάκης, αν δούμε με ψύχραιμη ματιά τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής.
Πέρα από τις όποιες αναλύσεις, αιτιολογήσεις, συγκυρίες και δικαιολογίες, η αλήθεια πλέον είναι μία. Ο Κυρ. Μητσοτάκης απώλεσε πλέον την πρωτοβουλία των κινήσεων που είχε όλη την πρώτη τετραετία, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία και γι’ αυτό το εκλογικό σώμα του έδωσε και δεύτερη ευκαιρία για να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό το φιλόδοξο πρόγραμμά του.
Πλην όμως, στον έναν χρόνο που μεσολάβησε, οι προσδοκίες σε μεγάλο βαθμό διαψεύστηκαν κι αυτό του το διαμήνυσαν μέσω της ευρωκάλπης. Από εδώ και πέρα, οι όποιες κινήσεις και πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ετεροκαθορίζονται από την κοινωνία.
Στην πρώτη τετραετία, αυτός και η κυβέρνησή του, ανασκούμπωσαν τα μανίκια και έπεσαν ορεξάτοι στη δουλειά από την πρώτη -κυριολεκτικά- μέρα. Είχαν έτοιμα νομοσχέδια και πρωτοβουλίες που έδωσαν αμέσως την αίσθηση στην κοινωνία πως αυτοί έχουν σχέδιο και το εφαρμόζουν πάραυτα. Τα περισσότερα πρόσωπα που επελέγησαν για υπουργοί αποδείχτηκαν ικανοί να φέρουν εις πέρας το έργο που ανέλαβαν. Η θητεία εκείνη δεν ήταν ανέφελη. Αντίθετα, βρέθηκαν από πολύ νωρίς αντιμέτωποι με μεγάλες και απρόσμενες κρίσεις που όμως τις αντιμετώπισαν επιτυχώς, έτσι που στη συνέχεια μπορούσαν να επαίρονται πως είναι φτιαγμένοι για τα δύσκολα. Και ο λαός τους αντάμειψε με το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά, να τους δώσει μεγαλύτερο ποσοστό από την πρώτη φορά.
Ο σχηματισμός όμως της κυβέρνησης πέρυσι τον Ιούλιο ήταν η πρώτη «ψυχρουλουσία» – με το περίφημο rotation των υπουργών, όπως το ονόμασε ο πρωθυπουργός. Αντικειμενικά, πετυχημένα πρόσωπα στο προηγούμενο πόστο τους, μετακινήθηκαν σε άλλο άσχετο και οι περισσότεροι βυθίστηκαν στην αναποτελεσματικότητα και την αποτυχία. Και όσο καιρό οι υπουργοί μάθαιναν τα νέα τους καθήκοντα και τις προτεραιότητες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, τα προβλήματα της καθημερινότητας αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και τους υπουργούς θεατές της περισσότερες φορές, ανόρεκτους και τυπικούς διεκπεραιωτές. Χωρίς ιδέες και όραμα, χωρίς ζήλο για μεταρρυθμίσεις ουσιαστικές, χωρίς στόχους δικούς τους. Απλά αναμένοντας οδηγίες από τον πρωθυπουργό, τι θέλει να κάνουν και πάντα μακριά από τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της κοινωνίας που τους επιβράβευσε με δεύτερη ευκαιρία, συγχωρώντας τα λάθη και τις παραλείψεις της πρώτης!
Όσο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, για το μόνο που δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει είναι η μειωμένη εργατικότητα και η έλλειψη οραματικού σχεδίου με πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν την εικόνα της Ελλάδας. Όμως κάποιες από αυτές τις προτεραιότητές του αποδείχτηκαν λανθασμένες και μακριά από την πραγματική ιεράρχηση των προβλημάτων που περίμενε η κοινωνία να επιλύσει.
Όταν, για παράδειγμα, δεν αναλαμβάνεις να λύσεις απλά καθημερινά προβλήματα που ταλαιπωρούν την πλειονότητα των πολιτών, από την εγκληματικότητα, την ασφάλεια, το κυκλοφοριακό, τις συγκοινωνίες, την ακρίβεια, τις δυσλειτουργίες του δημόσιου τομέα που ταλαιπωρούν τον πολίτη, και θέτεις ως άμεση προτεραιότητα το θέμα του γάμου των ομοφύλων, ε, τότε μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος στους σχεδιασμούς του κυβερνητικού έργου. Δεν λέω, οι ηγέτες με τις αποφάσεις τους πρέπει να φεύγουν μπροστά και η κοινωνία να τους ακολουθεί, αλλά αλίμονο αν φεύγει τόσο πολύ μπροστά και χάνεται εντελώς η επαφή με τον λαό που, στην πλειονότητά του, δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Ναι, ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει και να συμβαδίζουμε με τις άλλες προηγμένες δημοκρατίες της Ευρώπης στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά η επιλογή του timing ήταν προφανώς το πρόβλημα.
Και τώρα η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τρέχει πίσω από τα γεγονότα και ο πρωθυπουργός να επιλέγει να κάνει ανακύκλωση προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα επειδή πήρε 28%, ενώ αν έπαιρνε 32% δεν θα συνέτρεχε προφανώς κανένας λόγος να το κάνει τώρα! Τα πρόσωπα προφανώς παίζουν ρόλο στην παραγωγή έργου. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι να ξέρουν ποια πολιτική πρέπει να εφαρμόσουν και όλα τα άλλα έπονται. Αλλαγή πολιτικής και προτεραιοτήτων που επιβάλλει πλέον η κοινωνία χρειάζεται, αν θέλει να αποφύγει την επανάληψη της Ιστορίας με τις δεύτερες τετραετίες και οδηγηθούμε σε περιπέτειες με κυβερνήσεις συνεργασίας και συμβιβασμών που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει στο παρελθόν!