Από την προχθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο συγκράτησα δυο στοιχεία, νομίζω σημαντικά και τα οποία δεν έχουν να κάνουν με αυτή καθαυτή την τοποθέτησή του και τις απαντήσεις που έδωσε στους ευρωβουλευτές, αλλά με τις ομιλίες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ν. Ανδρουλάκη και του κ. Δ. Παπαδημούλη.
Ο μεν πρώτος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων με υπευθυνότητα και σοβαρότητα ο δε δεύτερος προσπάθησε να μιμηθεί τον αρχηγό του αδιαφορώντας πως βρίσκονταν στο Στρασβούργο και απευθυνόταν στο σώμα των Ευρωπαίων ευρωβουλευτών, παρουσιάζοντας μια εικόνα διόλου κολακευτική και στα όρια του διασυρμού όχι μόνο της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά και της ίδιας της χώρας.
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, από την πρώτη στιγμή που εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Ανδρουλάκης, αντιμετωπίζει μονίμως την πρόκληση να απαντήσει από τώρα, τι θα κάνει και με ποιον θα πάει μετά τις εκλογές, στην περίπτωση της μη αυτοδυναμίας ενός κόμματος. Ο ίδιος προσπαθεί σε έναν βαθμό να μην απαντά από τώρα σε τέτοιου είδους διλήμματα, χωρίς να το καταφέρνει πάντα, αφού κάποια στιγμή έκανε το λάθος να πει πως δεν θα στήριζε ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα για πρωθυπουργό ασχέτως αν το κόμμα τους έρχονταν πρώτο! Στη συνέχεια προφανώς κατάλαβε ότι το τρίτο κόμμα δεν μπορεί να βάζει τέτοιους όρους που έρχονται κόντρα στη λογική και την ετυμηγορία του ελληνικού λαού και έκτοτε δεν το επανέλαβε.
Προχθές όμως στο Στρασβούργο, είδαμε όλοι ένα άλλο υποδειγματικό Ανδρουλάκη, ο οποίος ναι μεν δεν άφησε στο απυρόβλητο τον πρωθυπουργό και τη Ν.Δ λέγοντας δυσάρεστες αλήθειες για τον ρόλο της Ν.Δ στον εκτροχιασμό της χώρας που μας οδήγησαν στα μνημόνια αλλά χωρίς υπερβολές που θα μείωναν το κύρος της χώρας στα μάτια των Ευρωπαίων.
Και ως θεσμικός και μακριά από λαϊκισμούς μίλησε για την ανάγκη υπεράσπισης μέσα από ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προστασίας του περιβάλλοντος. Οφείλουμε, είπε, να κάνουμε τους πολίτες να νιώσουν ξανά ασφαλείς απέναντι στις γεωπολιτικές κλιματικές και οικονομικές προκλήσεις της εποχής μας.
Μια τέτοια τοποθέτηση χωρίς εξαλλοσύνες, ουτοπίες και πολιτικούς εξτρεμισμούς, νομίζω πως ήταν και η απάντησή του, με ποιον δυνητικά και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να σχεδιάσει και να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα συνεργασίας αν η λαϊκή ψήφος επέβαλλε συνεργασίες μετά τις επόμενες ή τις μεθεπόμενες εκλογές.
Επιπρόσθετα σχεδόν απέκλεισε τον ΣΥΡΙΖΑ από ενδεχόμενη σύγκλιση, θυμίζοντας τα δεινά που πρόσθεσε στη χώρα με τη φαρσοκωμωδία του δημοψηφίσματος, την κωλοτούμπα και το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο που υπέγραψε στη συνέχεια λίγο πριν κατακρημνιστούμε και αφανιστούμε από τον ευρωπαϊκό χάρτη.
Αυτά είναι δείγματα σοβαρότητας που πρέπει να εκτιμηθούν με τη δέουσα προσοχή αφού επιτέλους βρίσκονται μακριά από τον συνήθη αντιπολιτευτικό λόγο με ύβρεις, ρεβανσισμούς και χαρακτηρισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτικό πολιτισμό που τόσο έχουμε ανάγκη τούτες τις δύσκολες ώρες που και πάλι τα μαύρα σύννεφα που συγκεντρώνονται προμηνύουν μπόρες και θύελλες στο επόμενο χρονικό διάστημα.
Τώρα που όλη η Ευρώπη ζει με την αγωνία για τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται και μπορεί να βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με τις ενεργειακές τιμές και την ενεργειακή επάρκεια. Τουλάχιστον αυτή τη φορά ξέρουμε πως δυο κόμματα της Βουλής, έχουν κοινές αγωνίες και μπορεί αν χρειαστεί να συγκλίνουν για κοινή δράση και κοινό σκοπό που δεν είναι άλλος από την καλύτερη προστασία του συνόλου του πληθυσμού από τα επερχόμενα.