Σήμερα αισθάνομαι αριστερός.
Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί να φταίει η υγρασία. Βέβαια δεν γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει αριστερός, αλλά παρηγοριέμαι διότι σκέπτομαι ότι και οι αριστεροί δεν ξέρουν ακριβώς τι σημαίνει αριστερός. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών. Όλα είναι στο περίπου. Αλλά στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.
Επίσης στην Ελλάδα είναι ωραίο να είσαι γενικώς «αντί». Δεν προσδιορίζεσαι με το τι είσαι, αλλά με το τι δεν είσαι. Π.χ. είναι ωραίο να είσαι κατά του συστήματος, ήτοι αντισυστημικός. Ακούγεται πιο σέξι.
Άμα ακολουθείς το σύστημα συμπλέεις με τη μεγάλη άμορφη μάζα. Άμα είσαι αντισυστημικός ξεχωρίζεις, μοναδοποιείσαι και αισθάνεσαι ότι κάνεις την επανάστασή σου.
Αυτό που με γοητεύει με τους αριστερούς δεν είναι φυσικά η θεωρία τους την οποίαν, όπως εδήλωσα, ελάχιστα κατανοώ. Με γοητεύει η γλώσσα τους η οποία είναι τόσο άκαμπτη και τυποποιημένη ώστε να αγγίζει τα όρια της χαριτωμένης γραφικότητας. Ειδικά μάλιστα ορισμένες λέξεις κλειδιά οι οποίες συναντώνται με υπέρμετρη συχνότητα και έχουν καθιερωθεί ως εθνόσημα του αριστερισμού. Παραθέτω σκόρπια μερικές απ’ αυτές: Πρόταγμα, επίδικο, διακύβευμα, συλλογικότητα, νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, κ.λπ. Καθώς και μερικές Λατινικούρες όπως a priori, de facto κ.ά.
Ενώ υποτίθεται ότι οι αριστεροί μιλούν τη λαϊκή δημοτική που υποτίθεται κατ’ αυτούς ότι μιλάει ο απλός λαός και η οποία περιλαμβάνει διάφορες φρικαλεότητες του τύπου Ιούνης και Ιούλης, ενάντια (αντί του εναντίον) κ.λπ. Φροντίζουν λοιπόν να πασπαλίζουν τη γλώσσα τους με τις λόγιες λέξεις που ανέφερα πιο πάνω, οι οποίες βεβαίως μάλλον είναι της διανοούμενης καθαρεύουσας, παρά της λαϊκής δημοτικής. Χρησιμοποιώντας τέτοιες λέξεις αισθάνονται ότι δίνουν στα λεγόμενά τους μία θεσμική βαρύτητα η οποία κατατροπώνει τους αμφισβητίες λόγω του φαινομενικού τους κύρους.
Όταν διαμαρτύρεσαι και καταγγέλλεις, όπως παγίως κάνει η αριστερά, πρέπει ο λόγος να ακούγεται βαρύς και αποκαλυπτικός, άρα να εμπεριέχει όρους που εμπνέουν δέος στον μέσο ακροατή τον οποίον επιδιώκουν όχι τόσο να πείσουν, όσο να εντυπωσιάσουν. Σημασία δεν έχει το περιεχόμενο αλλά το άκουσμα. Αυτό σημαίνει ότι το περιεχόμενο μπορεί να είναι ασαφές μπερδεμένο και συγκεχυμένο αλλά οι αδυναμίες αυτές θωρακίζονται πίσω από το άκουσμα του λόγου και παραμένουν στο παρασκήνιο.
Νομίζουν λοιπόν οι προσφιλείς αριστεροί ότι το «πρόταγμα των αγώνων» ακούγεται πιο πειστικό από την απλή λέξη «αίτημα ή διεκδίκηση», οπότε το ακροατήριο δεν μπαίνει πιο πολύ στην ουσία ή τη λογική των επιχειρημάτων και μένει στην ακουστική βιτρίνα.
Μην ξεχνάμε όμως τον βασικό κανόνα της γλωσσολογίας. Ότι η γλώσσα διαμορφώνει τη σκέψη. Όταν λοιπόν η γλώσσα είναι αόριστη και νεφελώδης, ανάλογα διαμορφώνεται και η σκέψη. Όταν η γλώσσα πλατειάζει και μπουρδολογεί, τη σκέψη υποκαθιστούν τα συνθήματα. Και οι συνθηματολογικές κραυγές οδηγούν στην αυτοϊκανοποίηση.
Είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου και για το δίκιο σου οπότε η αυτοκριτική πάει περίπατο και επικρατεί η διανοητική ευδαιμονία του ναρκισσισμού. Αν μάλιστα ο λόγος είναι οξύς και θυμωμένος, τότε ο νους πλέει σε πελάγη ενδορφινών, ήτοι απόλυτης ευτυχίας.
Έτσι και εγώ σήμερα είμαι ευτυχής αισθανόμενος αριστερός, διότι ανακαλύπτω ένα σωρό ωραία πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσα. Βεβαίως χρειάζομαι προπόνηση στον αριστερό λόγο, αλλά θα το θέσω ως επόμενο πνευματικό μου στόχο. Προς το παρόν θα διαβάζω τα έντυπα της αριστεράς και θα ακούω τα σχετικά ραδιόφωνα ή αριστερούς ομιλητές στην TV. Το κακό είναι ότι ο σημερινός αρχηγός του ΣΤΡΙΖΑ μιλάει μία εντελώς απλοϊκή και παιδαριώδη γλώσσα, την οποία αν ακούω θα ξεχάσω και τα λίγα ελληνικά που ξέρω. Άρα θα πρέπει να καταφύγω σε άλλες προφορικές πηγές, πιο μαχητικές και πιο γνήσιες.
Κυρίως νομίζω σε συνδικαλιστές, οι οποίοι αφού δεν δουλεύουν ειδικεύονται στον αριστερό λόγο.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.