Οι ώρες τούτες ανήκουν στην ανείπωτη θλίψη από την εθνική τραγωδία. Είναι οι ώρες του πόνου και των δακρύων για τα δεκάδες αθώα θύματα (νέοι, στην πλειονότητα τους) και τα σπίτια που «έκλεισαν» έτσι ξαφνικά και αναιτιολόγητα.
Ένα τραγικότατο συμβάν που βύθισε τη χώρα στο πένθος με πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το «τις πταίει». Και διαχρονικά ερωτήματα και απορίες για τον τρόπο λειτουργίας ενός οργανισμού που καμιά κυβέρνηση στις τελευταίες πολλές δεκαετίες, δεν κατάφερε να τον φέρει σε λογαριασμό, να τον ελέγξει, να τον εκσυγχρονίσει και να τον καταστήσει εφάμιλλο των ευρωπαϊκών οργανισμών σιδηροδρόμων. Λες και τον κατατρέχει η κατάρα του Χαρ. Τρικούπη που ήταν αυτός που δημιούργησε για πρώτη φορά τους Ελληνικούς σιδηροδρόμους αλλά στο τέλος αναγκάσθηκε να πει εκείνο το παροιμιώδες «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!
Απ’ όσο θυμάμαι δημοσιογραφικά, κουβαλώντας στην πλάτη μου αρκετές δεκαετίες, ο ΣΕΚ, ο ΟΣΕ, ο ΕΡΓΟΣΕ ή όπως αλλιώς μετονομάζονταν κατά καιρούς, ήταν πάντα ο μεγάλος ασθενής των εθνικών χερσαίων μεταφορών. Ένα άβατο για τις πολιτικές ηγεσίες, όπου κουμάντο έκαναν συνδικαλιστές και κατώτερες των αναγκών διοικήσεις.
Ένας οργανισμός διαρκούς παραγωγής ζημιών και κατανάλωσης τεράστιων εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων, για τον δήθεν εκσυγχρονισμό του και με ελάχιστη συνεισφορά με τις υπηρεσίες του, στο κοινωνικό σύνολο και τον Έλληνα φορολογούμενο. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων που έπεφταν στον πίθο των Δαναΐδων.
Ένα διαχρονικό άντρο ρουσφετιών όπου βολεύονταν κάποιες χιλιάδες εργαζομένων για να φθάσουμε στο σήμερα όπου το τραίνο το συναντάμε σχεδόν μόνο στις παιδικές ζωγραφιές και τα παιγνίδια. Τραίνα πλέον στην Ελλάδα κινούνται μόνο από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη και το αντίθετο και όλες οι άλλες γραμμές που λειτουργούσαν -όπως λειτουργούσαν στο παρελθόν- να έχουν διακόψει τα δρομολόγια τους, ως οικονομικά ασύμφορες.
Και η εκμετάλλευση αυτής της εναπομείνασας μόνης γραμμής εξυπηρέτησης επιβατικού κοινού, πουλήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ έναντι 35 εκατ. ευρώ σε μια ιταλική εταιρεία, καθαρή και χωρίς τα χρέη, ενώ η κρατική ΕΡΓΟΣΕ κράτησε τις υποδομές δηλαδή το δίκτυο, με την υποχρέωση συντήρησης.
Έτσι, φθάσαμε στο προχθεσινό δυστύχημα για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα λάθη και οι παραλείψεις δεκαετιών σε σημείο να αναρωτιόμαστε, αν όντως πλέον, η Ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από τις υπηρεσίες των σιδηροδρόμων και μάλιστα τέτοιου είδους υπηρεσίες που πληρώνονται με αίμα αθώων επιβατών.
Ναι, είναι νωρίς να καταφεύγει κανείς σε τέτοιου είδους ερωτήματα και απορίες όταν δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί οι απανθρακωμένες και διαμελισμένες σοροί. Όμως ας μη γελιόμαστε, μετά από αυτή την τραγωδία, θα κάνουν πολύ καιρό να δουν επιβάτες τα ελληνικά τραίνα.
Ένα αξιοσημείωτο γεγονός πάντως, που δεν έχουμε συνηθίσει στην ελληνική πραγματικότητα, είναι η άμεση ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του αρμόδιου υπουργού Κώστα Αχ. Καραμανλή, ο οποίος και παραιτήθηκε από τη θέση του σηκώνοντας στους ώμους του τις αμαρτίες δεκαετιών στον προβληματικό αυτό οργανισμό. Δεν είναι και η πιο συνηθισμένη ενέργεια αν αναλογιστούμε παλιότερες τραγωδίες από το ναυάγιο του Σάμαινα, τις πλημμύρες στη Μάνδρα και τη φωτιά στο Μάτι.
Και σε εκείνες τις περιπτώσεις είχαμε δεκάδες θύματα αλλά δεν είδαμε παραιτήσεις. Μόνο στο Μάτι, αλλά με καθυστέρηση πολλών ημερών και αφού είχε ξεχειλίσει η λαϊκή οργή, είδαμε αποπομπές και όχι παραιτήσεις λόγω πολιτικής ευθιξίας.
Αν μη τι άλλο αυτή η ενέργεια έχει την αξία της και αποτελεί ένα μέτρο σύγκρισης, όση αξία κι αν έχει αυτό, τούτες τις δύσκολες ώρες που επ’ ουδενί προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση και πολιτική αντιπαράθεση, αλλά για περισυλλογή για τις διαχρονικές ευθύνες όλων όσων κυβέρνησαν αυτό τον τόπο στις τελευταίες δεκαετίες.
Και μια τέτοια υπεύθυνη περισυλλογή θα αναδείξει πως κανένας από το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να σηκώνει το δάκτυλο γιατί απλά ουδείς άμοιρος ευθυνών.