Μέρα με τη μέρα, όλοι διαπιστώνουμε με οδυνηρό τρόπο πως βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην κινούμενη άμμο της νέας οικονομικής κρίσης. Όλες οι εκτιμήσεις πλέον των ευρωπαϊκών think tanks συγκλίνουν στην παραδοχή πως οι επιπτώσεις από αυτή την πρωτοφανή ενεργειακή ακρίβεια που έχει εξαπλωθεί και σε όλη την καταναλωτική αλυσίδα θα είναι πολύ βαριές σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και βαρύτερες στις ασθενέστερες οικονομίες.
Ήδη ο πληθωρισμός σε όλες τις χώρες κινείται με ρυθμό από 8-10% καταποντίζοντας την αγοραστική δύναμη των ευρωπαϊκών νοικοκυριών, η ενεργειακή ακρίβεια απειλεί την παραγωγή και την ανάπτυξη και πλέον δεν κρύβονται οι φόβοι για μια κατάσταση στασιμοπληθωρισμού μέσα στους επόμενους μήνες αν δεν αλλάξει δραστικά η παρούσα κατάσταση.
Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει ούτε το τέλος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου ούτε το τέλος του ενεργειακού πολέμου που πυροδοτεί καθημερινά ο Πούτιν με τις απειλές ακόμα για διακοπή της τροφοδοσίας της Ευρώπης αν δεν πληρωθεί σε ρούβλια και ποιος ξέρει τι άλλο απίθανο θα βρει. Και η ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία απαιτεί πολλά χρόνια.
Τούτων δοθέντων, όλοι οι συντελεστές της οικονομίας βρίσκονται υπό πρωτοφανή πίεση, κάνοντας σαφές πως τα χειρότερα, δυστυχώς, είναι μπροστά μας. Αυξήσεις στα είδη διατροφής, αυξήσεις στις μεταφορές, αυξήσεις στις πρώτες ύλες για τη βιομηχανία, τις κατασκευές κι όπου μπορεί να φανταστεί κανείς και που στο τέλος όλες καταλήγουν στον καταναλωτή ο οποίος και δεν έχει στις περισσότερες φορές τη δυνατότητα αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος του. Και δεν μιλάμε για τα χαμηλά εισοδήματα και τους ευάλωτους συμπολίτες μας που αυτοί κι αν βρίσκονται σε δεινή θέση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μοιραία αναθεωρούνται επί τα χείρω όλοι οι οικονομικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης για την ανάπτυξη, τις επενδύσεις, τα πλεονάσματα, καθώς τα σχέδια μένουν στα χαρτιά από τη στιγμή που είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει καινούργια σχέδια που αφορούν στη διαχείριση της κρίσης.
Κι αυτή η διαχείριση της κρίσης δεν μπορεί να είναι μόνο εθνική υπόθεση από τη στιγμή που αφορά σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μπορεί οι λεγόμενες πλούσιες χώρες του Βορρά να έχουν περισσότερα αποθέματα για να διαχειριστούν την κρίση, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να διαχωρίζουν τη θέση τους και να γυρίζουν την πλάτη σε συλλογικές αποφάσεις αντιμετώπισης της πρωτοφανούς αυτής κρίσης. Γιατί αλώβητος δεν θα βγει κανείς από αυτή την κατάσταση. Και οι δικοί τους πολίτες πλήττονται και η δική τους βιομηχανική παραγωγή θα πληγεί και η ανάπτυξή τους μπορεί να γυρίσει σε ύφεση. Αλλωστε, όλοι οι δείκτες προς τα εκεί οδηγούν. Ο κοινός δανεισμός από την ΕΚΤ πρέπει να προχωρήσει άμεσα, η δημοσιονομική πειθαρχία πρέπει να σταματήσει να είναι ταμπού, η στήριξη των νοικοκυριών για να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό πρέπει να γίνει ευρωπαϊκή υπόθεση για να μην αντιμετωπίσουμε και ανθρωπιστική κρίση μέσα στους κόλπους της ΕΕ.
Οι ιδεοληψίες περί ελεύθερης αγοράς που αυτορυθμίζεται, πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση τους σε παρεμβάσεις όπου παρατηρούνται στρεβλώσεις και αισχροκέρδεια και η Ευρώπη πρέπει να αποδείξει στην πράξη πως είναι πάνω από όλα ανθρωποκεντρική.
Για την ανάγκη άμυνας έναντι της Ρωσίας μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν εκατοντάδες δισ. ευρώ και ελήφθησαν αποφάσεις για αύξηση των δαπανών από χώρες που για δεκαετίες δεν ασχολούνταν με το θέμα αυτό. Το ίδιο και με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Για την προστασία των πολιτών από αυτή την ακρίβεια δεν μπορούν να βρεθούν δράσεις και τρόποι μέριμνας;
Αν λοιπόν οι όποιες αποφάσεις κοινής αντιμετώπισης του προβλήματος πάνε από Σύνοδο κορυφής σε Σύνοδο κορυφής και στο μεταξύ το πρόβλημα διογκώνεται, το μόνο βέβαιο είναι πως στο τέλος δεν θα είναι δυνατή η αντιμετώπισή του.
Πολλώ δε μάλλον που όχι μόνο δεν ξεμπερδέψαμε με την πανδημία αλλά η επιστημονική κοινότητα αναμένει σύντομα μια νέα μετάλλαξη πολύ φονικότερη από την τελευταία, οπότε το μίγμα θα είναι και πάλι εκρηκτικό από το ερχόμενο Φθινόπωρο.