Η Iστορία, όπως είναι γνωστό, δεν γράφεται με υποθέσεις και προθέσεις, αλλά με γεγονότα. Και η πικρή αλήθεια είναι πως μπήκαμε ξανά σε μια νέα σκληρή πραγματικότητα μετά τις απανωτές καταστροφές του καλοκαιριού. Μπήκαμε και πάλι στα δύσκολα και στη διαχείριση μιας ακόμα κρίσης που -πέρα από τη δυσχερή θέση που βρέθηκαν πολλοί συνάνθρωποί μας στη Θεσσαλία, τον Έβρο, τη Ρόδο και την Πάρνηθα από τη μια στιγμή στην άλλη, την καταστροφή του περιβάλλοντος και των δημοσίων υποδομών- στον πυρήνα βρίσκονται και οι οικονομικές επιπτώσεις.

Ζημιές που θα κληθούμε σε έναν βαθμό να επωμιστούμε όλοι καθώς τα δημοσιονομικά περιθώρια του κράτους, όσο κι αν πάει καλά η οικονομία που επανεκκίνησε, δεν είναι επαρκή για να επουλώσουν τις πληγές που άφησε πίσω της η καταστροφική μανία της φύσης.

Τα κονδύλια που εξασφάλισε ο Κ. Μητσοτάκης από την ΕΕ ακούγονται κι είναι μεν σημαντικά, αλλά όπως είναι γνωστό δεν πρόκειται για ζεστό χρήμα που έχει ανάγκη η χώρα τούτες τις δύσκολες ώρες. Αυτά που μας έταξαν σαν έξτρα κονδύλια από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αλληλεγγύης στην ουσία είναι γύρω στα 400 εκατ. ενώ τα υπόλοιπα μέχρι τα 2,2 δισ., θα προέλθουν από μια ευελιξία που αποφάσισε η ΕΕ για ανακατεύθυνση κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης, από τα υπόλοιπα της μη απορρόφησης από το ΕΣΠΑ (που θα χάνονταν) και από δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Όχι πως είναι αμελητέα αυτά τα ποσά, αλλά η εκταμίευσή τους θα γίνεται σταδιακά και σε βάθος χρόνου και θα αφορούν στη δημιουργία νέων υποδομών και την αποκατάσταση των καταστροφών.

Οι άμεσες ανάγκες όμως που αφορούν στους ανθρώπους που επλήγησαν, στις επιχειρήσεις που καταστράφηκαν, στην εξασφάλιση στέγασης στους πλημμυροπαθείς και στην οικονομική τους ενίσχυση για να επιβιώσουν, θα πρέπει να καλυφθούν από τον προϋπολογισμό. Έναν προϋπολογισμό όμως που δεν είχε τέτοια περιθώρια και γι’ αυτό καταρτίζεται ένας συμπληρωματικός με 600 εκατ. ευρώ για το τρέχον έτος. Δεν ξέρω αν αυτά επαρκούν στην παρούσα φάση κι αν μπορούν να καλυφτούν από την υπεραπόδοση της οικονομίας στο προηγούμενο διάστημα, γιατί μην ξεχνάμε πως έχουμε υποχρέωση να κλείσει θετικά όπως και οι επόμενοι για να μην κινδυνέψει ξανά η επενδυτική βαθμίδα που με τόσο κόπο ανακτήσαμε μια εβδομάδα πριν.

Μοιραία λοιπόν πάνε πίσω οι προαναγγελίες για συνέχιση του market pass μέχρι τέλους του χρόνου και οι ενισχύσεις των συνταξιούχων που έχουν προσωπική διαφορά. Και μακάρι να πρόκειται για προσωρινή αναβολή και από το 2014 και τον νέο προϋπολογισμό να δούμε συνέπεια στις υποσχέσεις, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν τελειώσαμε ακόμα. Και τούτο γιατί δεν έχει ακόμα γίνει η συνολική καταγραφή των ζημιών ούτε μπορεί να υπολογισθεί επακριβώς ακόμα το κόστος της αποκατάστασης.

Σαφώς και τα ψηφισμένα μέτρα που αφορούν στις αυξήσεις μισθών στον δημόσιο τομέα θα ισχύσουν από τον νέο χρόνο, όμως θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία από φόρους. Κι ας μη γελιόμαστε, όσο φιλόδοξο κι αν παρουσιάζεται το πρόγραμμα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσει να καλύψει τις νέες τρύπες που έχουν δημιουργηθεί στα δημοσιονομικά. Πρέπει να βρεθούν νέες πηγές κι αυτές δεν είναι άλλες από την επιβολή κάποιων φόρων στα κέρδη των επιχειρήσεων, στα μεγάλα εισοδήματα ή σε κάποιες δραστηριότητες, υπό τη μορφή είτε περιβαλλοντικού τέλους είτε με τη μορφή μιας έκτακτης φορολόγησης.

Αυτονόητο δε πως θα πάνε πίσω, για πόσο κανείς δεν το ξέρει, κάποιες εξαγγελθείσες παροχές με μείωση ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και συνταξιούχων, ενώ η επιδότηση στο ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα και στο φυσικό αέριο εν όψει χειμώνα, είναι πλέον σε αμφισβήτηση.

Σαφώς και οι προθέσεις αλλά και οι προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης ήταν άλλες αλλά, όπως είπαμε στην αρχή, η Ιστορία δεν γράφεται με προθέσεις. Κι ας ελπίσουμε πως το κακό θα σταματήσει εδώ και δεν θα μας βρουν κι άλλες απρόσμενες καταστάσεις είτε με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια -που όχι μόνο δεν θα καταλαγιάσει, αλλά θα συνεχιστεί ακάθεκτη- ή με νέα ακραία καιρικά φαινόμενα. Να ζήσουμε επιτέλους τη ρουτίνα της… κανονικότητας. Ζητάμε πολλά; Μάλλον ναι.