Αυτό που γίνεται στην παγκόσμια οικονομία το έχετε δει, έχετε αντιληφθεί τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ οι προβλέψεις για αυτά που ίσως έρθουν δεν είναι καθόλου ευοίωνες. Για παράδειγμα, ο πολύς Τζέιμι Ντίμον, διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan -όπερ, της μεγαλύτερης τράπεζας στον πλανήτη- είπε ότι ο κόσμος, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, μπορεί να μην είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο σενάριο. Ποιο είναι αυτό; τα επιτόκια αναφοράς της Fed να φτάσουν το 7%, σε συνδυασμό με… «πακετάκι» στασιμοπληθωρισμό.

Αντίστοιχα, στην Ευρώπη, κι ενώ έχουμε φάει στο κεφάλι 10 αυξήσεις επιτοκίων, οι διεθνείς οργανισμοί δεν είναι καθόλου αισιόδοξοι για την ευρωπαϊκή οικονομία και προβλέπουν για το 2023 ανάπτυξη που θα θυμίζει τη «μικρή» πίεση ετοιμοθάνατου. Και στην Ελλάδα; τι γίνεται στην Ελλάδα;

Στη χώρα μας έχουμε την πρόσφατη αναβάθμιση από την DBRS και, βάσει λογικής, ακολουθούν τον Οκτώβριο η S&P και τον Δεκέμβριο η Fitch – με εξίσου καλά νέα. Αρχές του 2024 έρχεται κι η Moody’s να βάλει τη δική της πινελιά και να δώσει χρώμα και ζωντάνια στην Ελλάδα με την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, ξυπνώντας μας από έναν εφιάλτη που ξεκίνησε εκείνον τον μαύρο Ιούνιο του 2010. Προφανώς και θα χρειαστούν, από την πλευρά της χώρας μας, υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης -που θα θυμίζουν Γερμανία στα καλά της- εννοείται ότι η επενδυτική βαθμίδα δεν στοιχειοθετεί την απαρχή ενός ξέφρενου πάρτι, αφού πρέπει να υπάρξει σύνεση στα δημοσιονομικά κι ακόμα περισσότερες μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτή η κορυφαία αξιολόγηση αποτελεί μια εξαιρετική βάση για να εκτοξευτεί η Ελλάδα μέσα από τον βούρκο της οικονομικής μιζέριας.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, και ενώ ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να παραγνωρίσει το ουσιαστικό, θετικό αποτύπωμα που θα αφήσει η επενδυτική βαθμίδα στη χώρα μας, να θυμίσουμε το προφανές: αυτή δεν τρώγεται, δεν μπορείς να τη βάλεις άμεσα στο τραπέζι σου και να τη συνοδεύσεις με μια σαλάτα. Ειδικά στο θέμα αυτό, «σαλάτα» έχουν γίνει οι τσέπες των συμπολιτών μας με την ακρίβεια – η οποία προφανώς και δεν τρώγεται με τίποτα, εννοείται και το ότι δεν καταπίνεται. Εάν, μιλώντας για κανονική σαλάτα, μιλήσουμε για τα ντοματίνια, αυτά κοστίζουν αυτό το διάστημα… 10 ευρώ το κιλό, ενώ με ράβδους χρυσού μπορείς να πληρώσεις για να αγοράσεις κολοκυθάκια με 4,95 ευρώ και αγγουράκια 3,5 ευρώ το κιλό. Γιατί φρούτα και λαχανικά έχουν αυξηθεί κατά 50% από πέρυσι; Επειδή, σύμφωνα με την Ένωση Καταναλωτών, «το προϊόν, αλλάζοντας τουλάχιστον τέσσερα χέρια μέχρι να φτάσει στον καταναλωτή, τετραπλασιάζεται στην τιμή».

Δεν υπάρχει τέλος στην εν λόγω κουβέντα για το πού κινείται η ακρίβεια, σε όλα τα επίπεδα – ας μη συζητήσουμε για τις τιμές σε βενζίνη και πετρέλαιο ή στο λάδι. Και κάπου εδώ, έρχεται ο απλός κάτοικος αυτής της χώρας και σου λέει, «ποια επενδυτική βαθμίδα, ρε Σεραφείμ, εδώ δεν μπορούμε να αγοράσουμε απλά είδη διατροφής για να φάμε». Και κάπου εκεί, ειλικρινά δεν έχεις να του αντιτάξεις κανένα επιχείρημα το οποίο θα του δώσει μια ελπίδα πως όλα αυτά θα διορθωθούν και ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Έτσι, για άλλη μια φορά, την ευθύνη για το «προσεχώς» έχει αποκλειστικά η κυβέρνηση, η οποία εξελέγη με το ποσοστό που όλοι ξέρουμε στις εκλογές, παίρνοντας το «ok» από τους ψηφοφόρους της για να προχωρήσει σε αλλαγές, αλλά και στην πολυπόθητη καλυτέρευση της ζωής των πολιτών της Ελλάδας.

Ναι, φυσικά και υπάρχουν οι δυσμενείς, παγκόσμιες οικονομικές συγκυρίες, ναι, η πατρίδα μας προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά τις απανωτές κακοκαιρίες, αλλά οι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν έχουν άλλη κατανόηση, θέλουν να ζήσουν χωρίς να φοβούνται να πάνε για ψώνια, φοβούμενοι για τις τιμές που θα αντικρίσουν. Θέλουν να καταλάβουν πως η επενδυτική βαθμίδα αποτελεί μια υπόσχεση προς ένα καλύτερο, απτό μέλλον για όλους μας, θέλουν να μπορούν να αγοράζουν ντοματίνια και οι τιμές τους να είναι λογικές και να μη σκέφτονται πως η πολιτική της Ελλάδας είναι για να την παίρνεις με τις ντομάτες. Όπου, τι να λέμε, ούτε κι αυτές είναι φθηνές – άσε που είμαστε και κατά της αποδοκιμασίας με βία.

Στο μεταξύ, γράφοντας για το θέμα, θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει κάποτε στο Βερολίνο: «Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ σοφίας και γνώσης. Γνώση είναι να γνωρίζεις ότι η ντομάτα είναι φρούτο και όχι λαχανικό. Σοφία είναι να μην τη βάζεις στη φρουτοσαλάτα». Από τότε, ποτέ μου δεν καταστάλαξα για το αν, τελικά, είναι φρούτο ή λαχανικό αλλά είμαι βέβαιος, διάολε, ότι τα ντοματίνια είναι παράλογο να κοστίζουν 10 ευρώ – την επενδυτική βαθμίδα μου μέσα…