H χθεσινή παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου και η παραγγελία επείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης και διερεύνησης, μιας ανάρτησης στο fb, σε βάρος του εφέτη ανακριτή της υπόθεσης των Τεμπών, και ανεξάρτητα του τι θα προκύψει από αυτήν, έφερε στο φως απλώς μια μόνο περίπτωση της πλήρους ασυδοσίας, που επικρατεί στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και των στυγνών εκτελεστών του πληκτρολογίου. Και δεν ξέρω αν θα γινόταν αυτή η παρέμβαση, αν δεν αφορούσε στην υπόθεση που μας πληγώνει όλους και μας ενδιαφέρει να μάθουμε την αλήθεια, για να αφεθεί απερίσπαστη η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της.
Τουλάχιστον όσοι εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη και θέλω να πιστεύω πως είμαστε πολλοί. Απλά αυτοί που δεν την εμπιστεύονται κάνουν περισσότερο θόρυβο και πίσω από την ανωνυμία που προσφέρουν τα social media μπορούν να ισχυρίζονται ό,τι θέλουν γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι και να τα αποδείξουν.
Όμως τόσο η Δικαιοσύνη όσο και η πολιτεία πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους, πως με την ελαστικότητα και την ανοχή όλων, φθάσαμε να ζούμε μέσα σε μια κυριολεκτική ζούγκλα των μέσων μαζικού αφιονισμού και παραφροσύνης. Εντελώς απροστάτευτοι σε ό,τι μπορούν να παράγουν αρρωστημένα μυαλά, δόλιοι τύποι που τα χρησιμοποιούν εκ του πονηρού, δολοφόνοι χαρακτήρων που κάνουν την πλάκα τους και τη δουλειά τους, εγκληματικά στοιχεία που κάνουν βρώμικες business στο διαδίκτυο, αργόσχολοι που αναζητούν λίγη προσοχή με προκλητικές αναρτήσεις και κάθε καρυδιάς καρύδι που οχυρώνεται πίσω από την ανωνυμία των ψεύτικων λογαριασμών.
Αλλά ακόμα και εκείνοι που αναρτούν με το ονοματεπώνυμό τους κι είναι εύκολο να βρεθούν αν οι αναρτήσεις τους παραβαίνουν τους νόμους, θα πρέπει πρώτα ο θιγόμενος, ο συκοφαντούμενος και το κάθε θύμα των αρρωστημένων ορέξεων του, να προσφύγουν, στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να βρουν το δίκιο τους ή κάποια δημόσια συγγνώμη, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο. Κι είναι κατανοητό όταν καθημερινά κατακλύζεται το διαδίκτυο από χιλιάδες υβριστικές αναρτήσεις και προσβολές θεσμών και προσωπικοτήτων, με τι να πρωτασχοληθεί η υπηρεσία αυτή. Άλλωστε προτεραιότητα έχουν και δικαίως, τα βαριά ποινικά αδικήματα μέσω του διαδικτύου και η προστασία των ανήλικων θυμάτων.
Και το ερώτημα- αγωνία όλων είναι: και όλους τους υπόλοιπους που θίγονται από κακόβουλες αναρτήσεις-δημοσιεύσεις από ανώνυμα τρολς, ποιος τους προστατεύει; Μάλλον κανείς. Κι αλίμονο αν κάποιος ξεστομίσει την ιδέα παρέμβασης στις πλατφόρμες για περικοπή χυδαίων, υβριστικών και κακόβουλων αναρτήσεων. Θα ξεσηκωθεί το σύμπαν για περιορισμό της ελευθερίας του λόγου, της διακίνησης ιδεών και απόψεων, για απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης και άλλα τέτοια πομπώδη.
Και ένα άλλο επίσης δυσαπάντητο ερώτημα, είναι πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης έκφρασης και διατύπωσης απόψεων.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε για σάτιρα, στην οποία λίγο-πολύ όλοι έχουμε αποδεχτεί πως δεν πρέπει να μπαίνουν όρια. Μέσα σε αυτή τη γενικότητα βέβαια, βλέπουμε κάποιους σατιρικούς διασκεδαστές, να χρησιμοποιούν τη σάτιρα σαν όχημα προκειμένου να προπαγανδίζουν τις θέσεις και απόψεις τους και να σπιλώνουν καλυπτόμενοι πίσω από αυτό το άτυπο άσυλο, όλους όσοι έχουν διαφορετική άποψη, ιδεολογία και πολιτική θέση.
Όμως αλίμονο αν δεν βλέπουμε πως όλο αυτό το σκηνικό της ελεύθερης και ατιμώρητης τοξικότητας που έχει διαμορφωθεί και διακινείται στα τελευταία χρόνια, έχει ακυρώσει το νομικό πλαίσιο και τους κανόνες που έχει διαμορφώσει η κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες στα πλαίσια λειτουργίας του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Κι όλα αυτά τα βρίσκουμε και θα τα βρίσκουμε μπροστά μας εντεινόμενα και μακάρι να μείνουμε μόνο στις προσβολές προσωπικότητας και όχι σε άλλες δυσμενέστερες επιπτώσεις!