Εχει φυσικά άνετο πολιτικό χρόνο και μια πελαγωμένη για την ώρα αξιωματική αντιπολίτευση (που την μπέρδεψε ακόμα περισσότερο η παρουσία ενός άγνωστων λοιπών στοιχείων πρώην fund manager στη Νέα Υόρκη), αλλά αυτή η απουσία της αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με το ακόμα πιο υψηλό ποσοστό που έδωσε στη Ν.Δ. ο κόσμος τη δεύτερη θητεία της δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το γνωρίζει καλά και γι’ αυτό και στο Υπουργικό Συμβούλιο της Παρασκευής δόθηκε μια πρόγευση για το τι θα επιχειρηθεί στην κυβερνητική δράση το επόμενο διάστημα ώστε να μη χαθεί από την αρχή πολύτιμος χρόνος. Ενα από αυτά, με το οποίο ασχολείται περισσότερο σήμερα το «Πρώτο Θέμα», είναι ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της υγείας που αφορά όλον τον κόσμο, το ΕΚΑΒ, η μεταφορά του ασθενή στο νοσοκομείο στην έκτακτη ιατρική ανάγκη.
Προσοχή, το ασθενοφόρο και πόσο θα κάνει να σε πάει στο νοσοκομείο δεν αφορά μόνο τον απλό κόσμο, το οποίο βέβαια είναι και το πιο σημαντικό κομμάτι, αλλά ακόμη και τον πλούσιο ασφαλισμένο, γιατί στην Ελλάδα όσα χρήματα κι αν έχεις, η ιδιωτική υγεία ακόμα δεν έχει φτάσει στην εξυπηρέτηση ενός εξαιρετικά επείγοντος περιστατικού, ειδικά όταν πρόκειται για δυστύχημα.
Ολοι ξέρουμε ότι το ΕΚΑΒ πάσχει βαριά και έστω και με κάποια δόση υπερβολής υπάρχει η αίσθηση ότι αν σου συμβεί κάτι και καλέσεις το ΕΚΑΒ, αυτό θα έρθει με μεγάλη καθυστέρηση – ίσως και μοιραία για σένα. Αυτό ισχύει στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί στην επαρχία η κοινή γνώμη πιστεύει -ακόμα χειρότερα- ότι θα πρέπει να επιστρατευθεί το… Datsun του γείτονα για να βρεθείς στο νοσοκομείο ή για να πας σε γιατρό. Επειτα έρχεται η ώρα -μετά το ΕΚΑΒ- της κατεπείγουσας νοσηλείας στις εφημερίες όπου υπάρχει αναμονή, σε αρκετές περιπτώσεις, πολλών ωρών για να δουν τι έχεις στα εφημερεύοντα νοσοκομεία.
Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί απλούστατα δεν έχει ποτέ αναδιοργανωθεί το ΕΣΥ εδώ και πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση έχει μια δικαιολογία ότι δεν έγιναν σημαντικά βήματα αναδιοργάνωσης στον τομέα αυτό του ΕΚΑΒ την πρώτη τετραετία γιατί πέσαμε στην πανδημία που ουσιαστικά ροκάνισε το 70% του χρόνου της, αλλά πάντως αυξήθηκαν οι Εντατικές και το νοσηλευτικό προσωπικό. Τα κονδύλια δεν λείπουν πλέον από το κράτος, ούτε για να προμηθευτεί 100 ή 200 παραπάνω ασθενοφόρα, ούτε για να πληρώσει καλύτερα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που σήμερα με 1.300 ευρώ οι πρώτοι και 780 ευρώ οι δεύτεροι μάλλον δεν θα έρθουν ποτέ για πρόσληψη στο Δημόσιο.
Οι μεν γιατροί, έστω και αν δεν παίρνουν αρχικώς καλύτερους μισθούς στο Δημόσιο, ελπίζουν ότι στον ιδιωτικό τομέα θα αποκτήσουν πιο εύκολα φήμη και πελατεία, σε αντίθεση με τον δημόσιο τομέα, ενώ οι νοσηλευτές μπορεί να βρουν άνετα πλέον μια πιο εύκολη δουλειά στον τουρισμό με καλύτερες προοπτικές, απ’ ό,τι με 780 ευρώ στα νοσοκομεία ή στο ΕΚΑΒ. Οπότε μένει να δούμε πώς θα πάει το εγχείρημα των προσλήψεων με αυτούς τους μισθούς.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό το οποίο επιχειρείται από την κυβέρνηση είναι μια πρώτη, πολύ ουσιώδης παρέμβαση στη δημόσια υγεία, να φτάνει το ΕΚΑΒ στον ασθενή, από 40 λεπτά που κάνει σήμερα, στα 10 λεπτά σε περιπτώσεις σοβαρών περιστατικών όπως είναι τα δυστυχήματα, τα καρδιακά και εγκεφαλικά κ.λπ. Ταυτόχρονα να μειωθεί ο χρόνος αναμονής στις εφημερίες, κάτι που επίσης είναι εφικτό και απαιτεί κυρίως διαφορετική οργάνωση και όχι απαραιτήτως υψηλά κονδύλια.
Επονται πολλά ακόμα στη δημόσια υγεία να γίνουν ώστε να φτάσει κάποια στιγμή μέσα στην τετραετία σε ένα ανεκτό επίπεδο για τον πολίτη, που το δικαιούται γιατί έχει πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές -ή και πληρώνει συνεχώς- μια ζωή. Υπάρχουν πολλά καλά και λειτουργικά παραδείγματα ή και υποδείγματα συνεργασίας του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα (ΣΔΙΤ) σε όλη την Ευρώπη. Τώρα όμως προέχει μια καλή αρχή στα βασικά, για να δει και απτά αποτελέσματα ο κόσμος.