Συνέτεινε σε αυτό η πρωτοφανής παγκόσμια περιπέτεια της πανδημίας που διέλυσε για μήνες την παγκόσμια παραγωγή, αναστάτωσε τις αγορές, τα ναύλα, τις μεταφορές και φυσικά ανάγκασε τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου να ξοδέψουν άπειρα δισεκατομμύρια φορτώνοντας το παγκόσμιο χρέος. Είναι άδηλο δε πώς όλα αυτά τα χρέη θα αποπληρωθούν και πότε. Και ήρθε να προστεθεί ένας πόλεμος στην Ευρώπη που προφανώς μεγέθυνε όλα τα προβλήματα με επίκεντρο την ενέργεια.
Η επίσκεψη, την προηγούμενη Πέμπτη, του Μακρόν, του Σολτς και του Ντράγκι στο Κίεβο για να δουν οι τρεις κορυφαίοι ηγέτες της Ευρώπης τον Ζελένσκι δεν μπορεί να έγινε μόνο για λόγους αβροφροσύνης και ηθικής συμπαράστασης. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά ίσως μοιάζει με μια τετ α τετ υπόμνηση των Ευρωπαίων στον Ουκρανό ηγέτη κάπως σαν «τι θα γίνει επιτέλους, πότε και πώς θα λήξει το μαρτύριο όλων μας». Γιατί ο μεγάλος χαμένος του πολέμου, αν εξαιρέσει κανείς τα αυτονόητα, δηλαδή τους Ουκρανούς και τους Ρώσους, είναι εμφανώς οι Ευρωπαίοι.
Πού στέκεται η Ελλάδα σε όλη αυτή τη δύσβατη κατάσταση, στη ζοφερή εικόνα που μας ξημέρωσε. Καταρχήν, δυστυχώς, πρόκειται για μια πραγματικά μεγάλη ατυχία της χώρας που, μόλις βγήκε από μια δεκαετή κρίση και τρία σκληρά μνημόνια, μόλις άρχισε να «ισιώνει» με μια νέα και κανονική κυβέρνηση της οποίας τα στελέχη στην πλειοψηφία τους ξέρουν τι τους γίνεται και με έναν ικανό και συγκροτημένο πρωθυπουργό, ξεκίνησε μια νέα, αυτή τη φορά παγκόσμια, κρίση.
Η ενεργειακή και πληθωριστική έκρηξη τιμών δεν οφείλεται ούτε στο ελάχιστο σε καμία κυβέρνηση, άρα ούτε και στην ελληνική, και φυσικά είναι απόλυτο λάθος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τη φορτώνει σε αυτήν. Μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν χειρίζεται καλά τη διεθνή κρίση, αλλά όταν ισχυρίζεται ότι φταίει ο Μητσοτάκης γι’ αυτήν, δεν πιστεύω ότι κερδίζει κάτι πέρα απ’ αυτούς που ψηφίζουν σταθερά ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιθέτως, δημιουργεί την αίσθηση του λαϊκισμού που αποδοκιμάστηκε μόλις τρία χρόνια πριν και οδήγησε παραδοσιακούς κεντροαριστερούς ψηφοφόρους στον Μητσοτάκη. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα αν στο τέλος το κοινό αυτό πειστεί εκ νέου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ό,τι να ’ναι για να μαζέψει ψήφους.
Η Ελλάδα, λοιπόν, τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται και πάλι μια σταθερή πολιτική κατάσταση, αυτό έχει γίνει σαφές και ζητείται καταρχήν απ’ όλους όσοι θέλουν να επενδύσουν στη χώρα. Και θεωρώ ότι σιγά-σιγά θα γίνει και ξεκάθαρο στον κοινό πολίτη που δεν θέλει περιπέτειες, θέλει να ξέρει ότι υπάρχει σταθερό τιμόνι που το κρατάει ένας και όχι διακομματικό αλισβερίσι για να βγει μια υπουργική διάταξη.
Η κυβέρνηση σε λιγότερο από έναν μήνα από σήμερα μπαίνει στον τελευταίο χρόνο της θητείας της και αν αφαιρέσει κανείς και το καλοκαίρι που δεν γίνονται εκλογές, από το φθινόπωρο ο χρόνος… μετράει ανάποδα. Δεν γνωρίζω πότε θα κάνει εκλογές ο πρωθυπουργός, αν και όποτε και να κάνει -είτε σε τρεις είτε σε δέκα μήνες- δικαιούται να λέει ότι ολοκλήρωσε σχεδόν τη θητεία του και διεκδικεί μια δεύτερη.
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια σταθερή κανονική κυβέρνηση που να παίρνει αποφάσεις αμέσως, να αντιδρά σε ό,τι έχει ανάγκη άμεσα, ειδικά σε μια τόσο ταραγμένη εποχή γεωπολιτικά και οικονομικά. Δεν μπορεί να είναι προϊόν πολιτικής συρραφής ή κομματικής συναλλαγής, γι’ αυτό και η απλή αναλογική είναι ένα ακόμα σοβαρό πολιτικό λάθος, λαϊκίστικο και καταστροφικό για μια χώρα όπως η Ελλάδα.
Προσωπικά δεν πιστεύω πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση απλής αναλογικής και να ’βγαιναν τα νούμερα, όπως θεωρώ λανθασμένους και τους αφορισμούς προσώπων εκ προοιμίου. Ας αφήσουν όλοι να εξελιχθεί… η νύχτα της πρώτης εκλογικής Κυριακής και βέβαια η νύχτα της δεύτερης και μετά βλέπουμε πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό. Να συμφωνήσουμε όμως εξαρχής ότι η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί και μάλιστα από κάποιον που μπορεί να σταθεί στα δύσκολα που είναι μπροστά μας, αλλά και στη μεγάλη ευκαιρία της ορθής εκμετάλλευσης του Ταμείου Ανάκαμψης.