Οι περισσότεροι από εμάς, εγκλωβισμένοι στα προβλήματα και τις αγωνίες της καθημερινότητας, παραβλέπουμε ή μάλλον μας προβληματίζει για λίγο μόνο , όταν ξεσπούν ακραία καιρικά φαινόμενα ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης. Κι όμως αυτά είναι πολύ σημαντικά και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες μας για βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου. Για παράδειγμα οι περυσινές καταστροφές από τον Ντάνιελ στη Θεσσαλία, μια πληγή που ακόμα δεν έχει κλείσει, απορροφούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, λεφτά που σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν να διοχετευτούν σε άλλες δράσεις υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Η ξηρασία που εξακολουθεί να μαστίζει τη χώρα, δημιουργεί νέα απρόσμενα προβλήματα και αν δεν αλλάξει ο καιρός τον φετινό χειμώνα, θα απαιτηθούν τεράστιες επενδύσεις για την αντιμετώπιση της. Ήδη περιοχές όπως η Αράχοβα αλλά και αλλού ήδη άρχισαν τις περικοπές στην υδροδότηση των κατοίκων και αλίμονο αν το φαινόμενο επεκταθεί και στην υπόλοιπη χώρα.
Η κλιματική κρίση είναι παρούσα και τη βιώνουμε καθημερινά καθώς μέχρι πριν λίγες μέρες χρησιμοποιούσαμε τον κλιματισμό στα σπίτια μας, καταναλώνοντας ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ οι μεγάλες πυρκαγιές κατακαίνε δάση και περιουσίες πολιτών.
Μια κρίση που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας καθώς βλέπουμε ανάλογα φαινόμενα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, ή με την ξηρασία ή με τις καταστροφικές πλημμύρες όπως η προχθεσινή στη Βαλένθια της Ισπανίας. Κι είναι φαινόμενα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Οι ζημιές που υφίστανται οι πληττόμενες περιοχές είναι τεράστιες και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να μένει απλός θεατής ή να προσφέρει βοήθεια που είναι ελάχιστη ως προς το ύψος των καταστροφών. Κι αυτό συμβαίνει τώρα γιατί ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός προβλέπει πολύ μικρά κονδύλια για συνδρομή σε τέτοιες καταστάσεις.
Είναι επομένως επείγουσα αναγκαιότητα η ΕΕ να αυξήσει αυτά τα κονδύλια και να στηρίξει τις εθνικές οικονομίες των μελών της που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Γιατί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι μόνο στα λόγια συμπάθειας και ανέξοδης συμπαράστασης.
Θα μου πείτε, να ‘ταν μόνο αυτό το πρόβλημα της παραπαίουσας ΕΕ. Μιας Ευρώπης που γερνάει επικίνδυνα, αποβιομηχανοποιείται και χάνει κάθε μέρα πόντους στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα, ενώ οι μισές και πλέον χώρες έχουν οριακή ή και αρνητική ανάπτυξη, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης που για δεκαετίες ήταν η ισχυρότερη οικονομία της Ένωσης. Κι είναι αυτή η έλλειψη προτεραιοτήτων της Ευρωπαϊκής πολιτικής που δυναμώνει τις ακραίες πολιτικές δυνάμεις που απειλούν με τον λαϊκισμό τους να τινάξουν στον αέρα ό,τι με τόσο κόπο και μόχθο κερδήθηκε στις προηγούμενες δεκαετίες.
Και τώρα υπάρχει ένας πρόσθετος φόβος με τις αμερικανικές εκλογές σε περίπτωση που κερδίσει ο Τραμπ, ο οποίος από τώρα έχει κηρύξει εμπορικό πόλεμο στην Ευρώπη ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες περί άλλων τυρβάζουν και δεν δημιουργούν αμυντικούς μηχανισμούς προστασίας και ενδυνάμωσης της ευρωπαϊκής παραγωγής σε όλα τα επίπεδα.
Σύμφωνοι, αυτά είναι θέματα που πρέπει να τα αντιμετωπίζουν οι ηγέτες που ψηφίζουμε, γιατί εμείς έχουμε τα πολύ σοβαρά ατομικά και κοινωνικά προβλήματά μας. Όμως αυτό το έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρείται στην ΕΕ, είναι δικό μας δημιούργημα. Εμείς τους επιλέγουμε κι εμείς υφιστάμεθα τις συνέπειες της απραξίας και της κοντόφθαλμης πολιτικής τους. Και καθόλου δεν μας εφησυχάζουν τα μηνύματά τους που μας νουθετούν πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με την κλιματική κρίση, αλλά και με όλες τις άλλες κρίσεις – από το μεταναστευτικό ως την ύφεση και τις περικοπές του κοινωνικού κράτους, που ήταν ένα από τα επιτεύγματα της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Γιατί απλά, όλα αυτά είναι σημάδια σταδιακής αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και επιστροφής στα κράτη-έθνη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.