Τελικά, τα λεγόμενα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι πολλές φορές πολύ σημαντικότερα από τα μεγαλόπνοα, τα εμπνευσμένα και οραματικά θέματα που καλείται να διαχειριστεί η κάθε κυβέρνηση. Και μάλιστα συχνά οι λύσεις είναι πολύ απλές. Αρκεί να εντοπιστεί το πρόβλημα. Την περασμένη Κυριακή δημοσιεύσαμε ένα θέμα για τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια που δεν χρειάστηκε καν κάποια μεγάλη έρευνα και επίπονο ρεπορτάζ. Δημοσιεύσαμε από τη μια τις τιμές των ναύλων της φετινής χρονιάς που είναι ίδιες με πέρυσι που είχαμε την ενεργειακή κρίση στην αιχμή της και από την άλλη τις τιμές των καυσίμων πέρυσι και φέτος απ’ όπου προέκυπτε πως αυτές έχουν πέσει κατά 45% και άρα αυτή τη διαφορά την καρπώνονται οι ακτοπλόοι ενώ οι επιβάτες καλούνται να συνεχίζουν να πληρώνουν υπέρογκα εισιτήρια.
Αυτό το απλό λοιπόν, δεν το είχε προφανώς αντιληφθεί ο πρώην αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας ο οποίος τον περασμένο Μάιο ενέκρινε τις τιμές και μάλιστα επαίρετο πως έβαλε πλαφόν να μην… αυξηθούν πάνω από τις περυσινές!
Στου Μαξίμου όμως «τόπιασαν» αμέσως και από την επομένη ξεκίνησαν τις συσκέψεις με τους ακτοπλόους από τους οποίους ζήτησαν να κάνουν κάτι καθώς πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη.
Φυσικά οι ακτοπλόοι άρχισαν τη γνωστή καραμέλα με τις ζημιές προηγούμενων χρόνων, την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού και ασφαλίστρων αλλά στο τέλος, όλα αυτά αποδείχτηκαν πως ήταν προφάσεις εν αμαρτίαις.
Όταν οι ίδιοι οι εφοπλιστές μετά από 3 μέρες αποφασίζουν να ανακοινώσουν εκπτώσεις στα εισιτήρια τους αυτό από μόνο του το γεγονός αποδεικνύει πως επέδειξαν «μεγάλη απληστία», για να το πω όσο πιο κομψά γίνεται και αν δεν αναδείκνυε το πρόβλημα το ΘΕΜΑ, δεν επρόκειτο να ασχοληθεί κανείς. Ο δε Έλληνας πολίτης-επιβάτης θα συνέχιζε να συνεισφέρει από το υστέρημα του στην αύξηση της κερδοφορίας 10-20 εφοπλιστών που προφανώς έχουν πάρει διαζύγιο με την κοινωνική ευθύνη. Και ενδεχομένως γιατί βρίσκουν (υπουργούς) και τα κάνουν.
Όχι πως οι εκπτώσεις που ανακοινώνουν τώρα είναι τίποτα το θεαματικό όταν μάλιστα κάποιων οι εκπτώσεις αφορούν κάποια συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας κι είναι το λιγότερο για γέλια. Αλλά τέλος πάντων, κι αυτές δεν θα υπήρχαν αν δεν είχε προηγηθεί η παρέμβαση ενός δημοσιεύματος υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
Γιατί βλέπετε τα συνδικαλιστικά όργανα, τα αριστερά κόμματα, οι δικαιωματιστές και όλοι εκείνοι που αυτοπροβάλλονται ως υπερασπιστές του λαού και των δικαιωμάτων του, δεν ευκαιρούν να ασχοληθούν με αυτά τα «μικρά» θέματα γιατί είναι απασχολημένοι με τις μεγάλες ιδέες και… αγώνες!
Με αυτά τα μικρά καθημερινά όμως προβλήματα που μας πληγώνουν όλους, που κάνουν τη ζωή δύσκολη, που συνθλίβουν την αγοραστική μας δύναμη αλλά και κόβουν μέρες από τις διακοπές, περιορίζουν τα είδη που θα βάλουμε στο τραπέζι και γενικότερα ρίχνουν την ποιότητα ζωής μας, πρέπει να ασχοληθεί κατά κύριο λόγο η κυβέρνηση με τους 56 υπουργούς και υφυπουργούς και τους εκατοντάδες γενικούς γραμματείς και βουλευτές. Αν όλοι αυτοί ζουν όντως ανάμεσα μας (και όχι στον θωρακισμένο μικρόκοσμο τους), νοιώθουν τις αγωνίες και τον πόνο του μέσου Έλληνα, πρέπει να προλαμβάνουν αυτά τα φαινόμενα και να πιέζουν όλοι μαζί στην εξεύρεση λύσεων υπέρ του πολίτη. Το ίδιο και στην αντιπολίτευση που αντί να διυλίζουν τον κώνωπα, ας κάνουν πρακτικές παρεμβάσεις και δημιουργικές προτάσεις στα απλά καθημερινά και όχι υπερφίαλες γενικούρες , ανέφικτες και ουτοπικές τις περισσότερες φορές που στο τέλος δεν οδηγούν πουθενά.
Και επιτέλους, χορτάσαμε από υψωμένα δάκτυλα και εισαγγελικούς μύδρους από τους πάντες και για τα πάντα. Επί του πεδίου λοιπόν οι δράσεις και οι ιδέες γιατί η ευθύνη για το που πάει η χώρα ανήκει μεν στο μεγαλύτερο μέρος στην κυβέρνηση αλλά όλοι οι υπόλοιποι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.