Η Πέμπτη 18/11, πέρα και έξω από κάθε δημοσιογραφικό κλισέ, ήταν μια ημέρα για γερά νεύρα και ιώβεια υπομονή, αφού η κίνηση στους δρόμους διεξαγόταν μετ’ εμποδίων στους κεντρικούς δρόμους του λεκανοπεδίου.
Αφορμή στάθηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μετρό, ηλεκτρικό και τραμ, για το δυστύχημα στον Ηλεκτρικό την περασμένη Τρίτη. Η κατάσταση ήταν τραγική αφού -για να διασχίσεις και την πιο μικρή απόσταση- έπρεπε να μείνεις μέσα σε κάποιο όχημα για πολλή ώρα.
Αφού φτάσαμε στις δουλειές μας, με όποιον τρόπο ο καθένας μας, προσπαθώντας να συγκεντρωθούμε για να δουλέψουμε, μάθαμε πως στάση εργασίας, από τις 11:00 έως τις 14:00 -σε ΗΣΑΠ, μετρό και τραμ- εξήγγειλαν για την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου οι εργαζόμενοι των Σωματείων Εργαζομένων ΣΤΑΣΥ. Για ποιον λόγο; Για να παραστούν στην κηδεία του συναδέλφου τους που έχασε τη ζωή του.
Ο σεβασμός προς την απεργία των εργαζόμενων είναι δεδομένος – όποιος σκεφτεί κάτι διαφορετικό αρχίζει να γέρνει επικίνδυνα προς οτιδήποτε απολυταρχικό.
Όμως, είναι αναντίρρητο γεγονός πως όταν οι απεργίες λαμβάνουν χώρα στα μέσα σταθερής τροχιάς καρφώνουν ένα μαχαίρι στο στήθος κάθε εργαζόμενου που θέλει να πάει στη δουλειά του. Προσθέτουν ένα ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο εις βάρος της εργατικής τάξης και, εν προκειμένω, οι απεργίες σε αυτή την εποχή του κορωνοϊού τσουβαλιάζουν ανθρώπους μέσα σε λεωφορεία, τους βάζουν να περπατάνε για να φτάσουν στον προορισμό τους, ασκούν τα νεύρα τους στις κυκλοφοριακές ανασχέσεις. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως όλοι αυτοί ίσως δεν κατάλαβαν για ποιον λόγο ταλαιπωρήθηκαν.
Από την άλλη, οι απεργοί θέλησαν να μιλήσουν για τα μέτρα ασφαλείας που αντιμετωπίζουν στη δουλειά τους, αλλά και να αποδοθούν ευθύνες για το δυστύχημα του συναδέλφου τους – απολύτως σεβαστά τα αιτήματά τους. Θα μπορούσαν, όμως, να το κάνουν διαφορετικά, χωρίς να γονατίσουν όλη την πόλη. Θα μπορούσαν να ενημερώνουν τους επιβάτες -για όλα αυτά που δίκαια διεκδικούν- με ηχητικά μηνύματα, με φωτογραφίες του συναδέλφου τους, που χάθηκε τόσο άδικα, μέσα σε συρμούς και βαγόνια. Να μάθουν όλοι τι συνέβη, για ποιον λόγο διαμαρτύρονται, να πάρουν όλη την κοινωνία με το μέρος τους και όχι να σταθούν απέναντί της.
Με σεβασμό και οδύνη στεκόμαστε μπροστά στον Πέτρο Γιάμαλη ο οποίος σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, στο δίκτυο της Γραμμής 1. Μακάρι να είναι ο τελευταίος εργαζόμενος που θρηνούμε. Ευχή είναι, επίσης, το να μπορέσει ο συνδικαλιστικός κλάδος να βρει τον τρόπο να σταθεί στο σήμερα, να μεταδώσει τα μηνύματά του στην κοινωνία, να την έχει μαζί του στις διεκδικήσεις και όχι να την ταλαιπωρεί.