Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης ομολογεί πως η βελτίωση της οικονομίας με τον τρόπο που έγινε δεν είναι διατηρήσιμη, αλλά δεν κάνει κάτι για να την αλλάξει.
Συγκεκριμένα, ο κ. Δραγασάκης είπε ότι η βελτίωση στο εξωτερικό ισοζύγιο οφείλεται στη μείωση των εισαγωγών λόγω αδυναμίας κατανάλωσης. Ακόμη, ότι δεν υπάρχει αύξηση της παραγωγής, ότι η δημοσιονομική βελτίωση οφείλεται στην υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών και στην υπερφορολόγηση και ότι η συγκράτηση της ανεργίας οφείλεται στην επέκταση της μερικής απασχόλησης.
Ολα αυτά ο κ. Δραγασάκης θεωρεί ότι θα αλλάξουν με τον νέο αναπτυξιακό νόμο και εκεί αρχίζει και τελειώνει -απ’ ό,τι φαίνεται- η προσπάθεια της κυβέρνησης. Πάρα πολύ λίγα, πάρα πολύ αργά, κύριε Δραγασάκη. Βεβαίως, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ψελλίζει και κάποια άλλα μέτρα, όπως τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, το νέο ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων και των χρεών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, την απλούστευση των διαδικασιών ίδρυσης και λειτουργίας επιχειρήσεων και άλλες δημόσιες πολιτικές.
Γυρνάει γύρω-γύρω από το πρόβλημα, αλλά δεν το εντοπίζει όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν θέλει.
Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που ελπίζει ότι θα πετύχει η κυβέρνηση μπορεί να γίνει μόνο με αλλαγή των δομών του δημόσιου τομέα και με μεγάλες μεταρρυθμίσεις – τις γνωστές, αυτές που δεν έκανε καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα και γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε. Πράγματι, δεν είναι διατηρήσιμη μια βελτίωση που στηρίζεται στην υπερφορολόγηση και την υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών. Για να είναι διατηρήσιμη θα πρέπει να αλλάξει η δομή του Δημοσίου, να μειωθούν οι σπατάλες αντί να μειώνονται οι επενδύσεις του και η παραγωγική του δυνατότητα, να αυξηθεί άμεσα και δυναμικά η παραγωγικότητά του και η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, να αρθούν όλα τα εμπόδια που βάζει το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και να ξεχάσουμε την ιδέα ότι η ελληνική οικονομία θα στηρίζεται μόνο στις δημόσιες δαπάνες για να αναπτύσσεται. Αυτά όλα μεταφράζονται συγκεκριμένα:
Πρώτον, σε αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, υποχρεωτική και όχι εθελοντική κινητικότητα όπου το κράτος έχει ανάγκη, δυνατότητα αποπομπής όσων δεν εργάζονται ή αποδεικνύεται ότι εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς, σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητά τους και αλλαγή των οργανογραμμάτων και των καταστατικών του Δημοσίου.
Δεύτερον, σε μείωση της γραφειοκρατίας και κατά συνέπεια της διαφθοράς μέσω της ηλεκτρονικοποίησης όλων των συναλλαγών κράτους και πολίτη, αλλά και μέσω της απλούστευσης όλων των φορολογικών και διοικητικών νόμων και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής με αντικειμενικά κριτήρια.
Επιπλέον αυτών θα πρέπει να υπάρξει ειλικρινής και ρεαλιστική αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού το οποίο βουλιάζει ολόκληρη την οικονομία, γεγονός που σημαίνει καθορισμό ενιαίας σύνταξης για όλους τους πολίτες, τέτοιου ύψους που να την αντέχει ο Προϋπολογισμός, και από εκεί και πέρα όποιος θέλει περισσότερα να τα βρει με δική του επιβάρυνση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, ή με επιπλέον κρατήσεις από το ασφαλιστικό σύστημα.
Αυτά τα μέτρα θα εξασφάλιζαν μια διατηρήσιμη βελτίωση στην οικονομία και θα μας είχαν βγάλει από τα μνημόνια πολλά χρόνια νωρίτερα. Αυτά τα μέτρα θα μείωναν υγιώς τις δημόσιες δαπάνες, ενώ θα επέτρεπαν στο κράτος να διατηρήσει χρήματα για επενδύσεις και στους πολίτες να απολαύσουν μείωση των φόρων. Αυτά τα μέτρα όμως έχουν πολιτικό κόστος διότι σπάνε τη σχέση κομμάτων και δημοσίων υπαλλήλων, μια σχέση την οποία καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να θίξει.
Εδώ οφείλω να ξεκαθαρίσω κάτι προς άρσιν παρεξηγήσεων: Πολλοί αναγνώστες θεωρούν ότι είμαι εχθρός του δημόσιου τομέα. Κάθε άλλο παρά αυτό ισχύει. Αντίθετα, θεωρώ ότι ο ρόλος του δημόσιου τομέα είναι εξαιρετικά σημαντικός και ότι το μορφωτικό και διοικητικό επίπεδο πολλών δημοσίων υπαλλήλων, όπως και η αυταπάρνηση και η εντιμότητά τους είναι εξαιρετικά υψηλά. Θεωρώ επίσης οτι αυτοί οι ίδιοι έχουν κάθε συμφέρον να αλλάξουν τη δημόσια διοίκηση -είναι εξάλλου οι μόνοι που γνωρίζουν πώς να το κάνουν- και να απομονώσουν τους διεφθαρμένους συναδέλφους τους, καταργώντας παράλληλα τις ατραπούς της διαπλοκής.
Η εξυγίανση του Δημοσίου και των διαδικασιών του είναι ο μόνος τρόπος να έχουμε διατηρήσιμη πρόοδο και ανάπτυξη. Ολα τα άλλα, όπως οι αναπτυξιακοί νόμοι και τα χρηματοδοτικά εργαλεία που λέει ο κ. Δραγασάκης, πράγματι μπορούν να βοηθήσουν, με την προϋπόθεση ύπαρξης όμως ενός υγιούς Δημοσίου. Μόνα τους δεν αρκούν.
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (25/12/16)