Το ΑΕΠ φέτος είναι 174 δισ. ευρώ. Η παραοικονομία είναι πάνω από 60 δισ. ευρώ. Η φοροδιαφυγή είναι πάνω από 28 δισ. ευρώ. Τα έσοδα του κράτους από τους φόρους είναι 45 δισ. ευρώ (αν εισπραχθούν). Οι δαπάνες του Προϋπολογισμού (χωρίς τόκους και χρεολύσια) είναι 49 δισ., εκ των οποίων τα περίπου 41 δισ. είναι το κόστος μισθών και συντάξεων (μαζί με τις διάφορες παροχές και τα ασφαλιστικά ταμεία). Αυτά είναι τα νούμερα που καλείται η χώρα να αντιμετωπίσει.

Τι κάνει η κυβέρνηση; Αυξάνει τους φόρους και δεν μειώνει τις δαπάνες. Και ελπίζει ότι με αυτόν τον τρόπο θα έρθουν επενδύσεις, ελληνικές και ξένες, και θα περάσει η οικονομία από τη μακροχρόνια ύφεση σε ανάπτυξη. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν θα συμβεί.

Για να περάσουμε σε ανάπτυξη πρέπει να μειωθούν οι φόροι και για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να συλληφθεί η φοροδιαφυγή ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, κάτι που καμία κυβέρνηση ποτέ δεν πέτυχε. Πρέπει επίσης να μειωθεί η γραφειοκρατία για να διευκολυνθούν οι επενδύσεις και να μειωθεί το κόστος συναλλαγής επιχειρήσεων και πολιτών με το Δημόσιο. Ούτε αυτό όμως το έχουμε πετύχει, για την ακρίβεια, ούτε καν το έχουμε προσπαθήσει ποτέ με συνέπεια και επιμονή.

Και φυσικά, η συγκεκριμένη κυβέρνηση που έχουμε σήμερα κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Εχοντας κάνει σημαία της την αναδιανομή των εισοδημάτων, φορολογεί αλύπητα όποιον πληρώνει και συντηρεί στον μέγιστο βαθμό τις δαπάνες του Δημοσίου. Ελπίζει, δε, ότι όποιο αποτέλεσμα πετύχει και όσα λεφτά εισπράξει θα τα ξοδέψει για περαιτέρω μεγέθυνση του Δημοσίου, για τον απλούστατο λόγο ότι γι’ αυτή την κυβέρνηση (και δυστυχώς για την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών μας από όλους τους χώρους) μόνο ο δημόσιος τομέας υπάρχει, οι υπόλοιποι είναι πλούσιοι και απατεώνες που ζουν εις βάρος του κράτους. Τόσο ψευδής είναι η εικόνα που έχει η κυβέρνησή μας.

Και ακόμη πιο ψευδείς είναι οι υποσχέσεις της. Τώρα λέει ότι ευνοεί τους αδύναμους οικονομικά και πλήττει τους πλούσιους. Πράγματι, ο Βαρδινογιάννης πάρα πολύ έχει στεναχωρηθεί που αυξήθηκε ο ΦΠΑ στο 24% και ακρίβυναν οι καφέδες, τα τσιγάρα και οι μπίρες. Αντίθετα, οι εργάτες στις οικοδομές (οι ελάχιστοι που βρίσκουν οικοδομή για να δουλέψουν) είναι χαρούμενοι που τιμωρήθηκαν επιτέλους οι πλούσιοι.

Προχθές ο Τσίπρας μίλησε για ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο. Τι εννοεί άραγε; Υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κοινωνικό πρόσημο; Οταν υπάρχει ανάπτυξη, το χρήμα δεν διαχέεται σε όλους;

Οταν υπάρχει ανάπτυξη, δεν αυξάνονται οι θέσεις εργασίας, οι αμοιβές, η κατανάλωση; Κοροϊδία ξεδιάντροπη.

Ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης έχει αναλάβει να φτιάξει έναν αναπτυξιακό νόμο που θα φέρει επενδύσεις και ανάπτυξη. Του πήρε πάνω από έναν χρόνο -υποτίθεται ότι θα ήταν έτοιμος από το περασμένο φθινόπωρο- και από τη στιγμή που λέει ότι τον τελείωσε έχει αναβάλει τη συνέντευξη Τύπου-παρουσίαση τέσσερις φορές. Περιμένουμε να τον δούμε από αύριο. Οχι ότι έχει κάποια σημασία πλέον, αφού με τους φόρους που υπάρχουν σήμερα, την εχθρότητα της κυβέρνησης προς τις επιχειρήσεις και την απόλυτη έλλειψη χρηματοδότησης καμία επένδυση δεν θα γίνει ό,τι και να λέει ο αναπτυξιακός νόμος.

Ενώ λοιπόν είναι πασιφανές ότι για να ξεφύγουμε από την ύφεση πρέπει να μειωθούν οι φόροι, κινούμαστε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η αύξησή τους δεν εμποδίζει μόνο την ανάπτυξη, αλλά οδηγεί και σε αυξημένη φοροδιαφυγή. Πιστεύει κανείς ότι οι φοροφυγάδες που δεν έκοβαν αποδείξεις και δεν πλήρωναν τους φόρους τους όταν οι συντελεστές ήταν χαμηλότεροι θα τους πληρώσουν τώρα; Ξέρετε τι λένε; «Πολύ κακό που αυξάνονται οι φόροι, αλλά μήπως εμείς τους πληρώνουμε;» και πανηγυρίζουν από την αύξηση του ΦΠΑ, διότι αφού δεν τον αποδίδουν, θα βάλουν στην τσέπη ακόμη περισσότερα.

Πού πηγαίνει λοιπόν αυτή η κατάσταση; Σε αύξηση της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής.

Η οικονομία δεν αντέχει αυτή τη φορολόγηση και πρέπει να πληρώνει λιγότερους φόρους για να επιβιώσει. Οι φόροι λοιπόν είτε θα μειωθούν είτε δεν θα πληρωθούν. Το να μειωθούν είναι δύσκολο διότι προϋποθέτει σύλληψη της φοροδιαφυγής. Υπάρχει δε ο κίνδυνος αν η φοροδιαφυγή συλληφθεί, οι πολιτικοί, αντί να μειώσουν τους φόρους, να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες.

Μάλλον περί βεβαιότητας πρόκειται και όχι περί κινδύνου.

Μένει λοιπόν η βεβαιότητα ότι οι φόροι δεν θα πληρωθούν. Και δεν θα πληρωθούν διότι η μειοψηφία των Ελλήνων που καλείται να πληρώσει τους ολοένα αυξανόμενους φόρους δεν μπορεί να τους πληρώσει. Η φοροδοτική ικανότητά της έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Πού καταλήγουμε λοιπόν; Στον κόφτη. Εφόσον δεν μαζευτούν οι φόροι, θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης και θα μειωθούν οι δαπάνες. Και το ίδιο θα γίνεται ξανά και ξανά μέχρι να μαζευτεί το Δημόσιο.
Γιατί μπλέξαμε έτσι; Διότι αρνούμαστε να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν το Δημόσιο και θα θέσουν τις βάσεις για οικονομική σταθερότητα αρχικά και για ανάπτυξη στο μέλλον. Αλλη επιλογή εκτός των μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση δεν έχουμε, αλλά αυτές δεν τις κάνουμε. Αρα θα συνεχίσουμε να κατρακυλάμε και να συζητάμε ανοησίες περί Αριστεράς, Δεξιάς, βασιλόπουλων και πριγκιπισσών, περιμένοντας τον από μηχανής θεό όπως πάντα.