Προχθές η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα προστασίας 145.000 δημοσίων υπαλλήλων που έχουν πάρει στεγαστικό δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (ΤΠκΔ).
Τα μέτρα περιλαμβάνουν πάγωμα των πληρωμών του κεφαλαίου του δανείου, μείωση του επιτοκίου και ρύθμιση για μείωση της δόσης. Οπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, βασικό κριτήριο για τις νέες ρυθμίσεις δανείων «αποτελεί η εξασφάλιση βιώσιμης λύσης, δηλαδή το διαθέσιμο, μετά την πληρωμή της δόσης, εισόδημα να είναι ικανό για τη διαβίωση του δανειολήπτη, λαμβανομένης υπόψη της οικογενειακής του κατάστασης».
Καταρχήν το μέτρο «μυρίζει» εκλογές, αφού έχει εμφανώς ψηφοθηρικό χαρακτήρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ικανοποιήσει τους δημοσίους υπαλλήλους για να την ψηφίσουν στις εκλογές και αν το πετύχει ξεκινά με 500.000 ψήφους στις επόμενες εκλογές. Θα υπάρξουν, όμως, πολλά ακόμη μέτρα υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων που θα αποσκοπούν σε αυτή ακριβώς την εξασφάλιση ψήφων και θα τα δούμε τις επόμενες εβδομάδες και μήνες.
Αυτό όμως είναι το δευτερεύον. Το σημαντικό είναι ότι αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά αυτό που όλοι πλέον ασφαλώς γνωρίζουν, ότι η χώρα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δημοσίων υπαλλήλων και ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι απλώς υποζύγια που δεν αξίζουν καμία φροντίδα. Καλά κάνει η κυβέρνηση και τους προστατεύει, αλλά γιατί δεν κάνει το ίδιο και με τους ιδιωτικούς;
Κάθε μέρα ανακοινώνονται πτωχεύσεις εταιρειών. Μαθαίνουμε, όμως, μόνο τις μεγάλες, όταν χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας από το κλείσιμο μιας επιχείρησης. Δεν ακούμε τίποτα για μικροεπιχειρήσεις που κλείνουν αφήνοντας άνεργους πέντε, δέκα, πενήντα εργαζόμενους η καθεμία. Ολοι αυτοί μαζί, όμως, είναι χιλιάδες κάθε εβδομάδα. Δεν ακούμε τίποτα για καθυστερήσεις καταβολής μισθών για τρεις, τέσσερις και πέντε μήνες. Δεν ακούμε τίποτα για μικρά κανόνια σε προμηθευτές.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Επειδή το κράτος πιέζει ασφυκτικά τον ιδιωτικό τομέα να πληρώσει ό,τι χρωστάει στο Δημόσιο, στην Εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τα χρέη των δημοσίων υπαλλήλων. Κι αυτό γιατί για τους υπαλλήλους του το κράτος έχει άλλη τακτική. Τους προστατεύει. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για τους δανειολήπτες του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι δικαιούνται δανειοδοτήσεις από το Ταμείο και μάλιστα με χαριστικούς όρους) σημαίνουν για το κράτος καθυστέρηση εισπράξεων τόκων και κεφαλαίου. Για να διευκολυνθούν αυτοί, λοιπόν, το κράτος αναβάλλει τις εισπράξεις, ενώ όλοι οι υπόλοιποι πιέζονται και πολλές φορές εκβιάζονται να πληρώσουν όσο το δυνατόν ταχύτερα και όσο το δυνατόν περισσότερα.
Τα μέτρα αυτά αναδεικνύουν περίτρανα ότι η αρχή της ισότητας των πολιτών δεν ισχύει στην Ελλάδα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «πιο ίσοι» από τους άλλους. Τα σπίτια όσων εξ αυτών έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια από το ΤΠκΔ δεν κινδυνεύουν. Τα σπίτια των ιδιωτών που έχουν πάρει στεγαστικά από τις τράπεζες κινδυνεύουν να κατασχεθούν.
Δεν είμαι αντίθετος με την προστασία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά με την προστασία μόνο αυτών και τη σφοδρή και ανελέητη επίθεση που γίνεται στους υπόλοιπους Ελληνες. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολίτες πρώτης (δημόσιοι υπάλληλοι) και δεύτερης κατηγορίας (όλοι οι υπόλοιποι) έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα.
Η σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι, όμως, μόνο ψηφοθηρική. Είναι πολύ στενότερη. Δουλεύουν οι μεν για τους δε. Οταν, π.χ., ένας πολιτικός θέλει να κάνει τα ρουσφέτια του ή όταν θέλει να πάρει τις μίζες του «φτιάχνοντας» ή ακυρώνοντας έναν διαγωνισμό, τι κάνει; Αναθέτει στις υπηρεσίες του Δημοσίου να το κάνουν. Στους δημόσιους υπαλλήλους δηλαδή. Ετσι, πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι συνεργάζονται, είναι ένα και το αυτό. Ο υπάλληλος διευκολύνει τον πολιτικό και ο πολιτικός τού ανταποδίδει μισθό, προνόμια, προστασία. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το κόμμα το οποίο βρίσκεται στην κυβέρνηση. Η προστασία των δημοσίων υπαλλήλων είναι διακομματική υπόθεση. Και η πλειοδοσία σε αυτή την προστασία εξασφαλίζει τη νίκη στις εκλογές. Γι’ αυτό τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πλειοδοτήσει αυξάνοντας διαρκώς την προστασία τους, με σκοπό να διατηρήσει ψήφους στις εκλογές. Και γι’ αυτό κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν σκέφτηκε καν να αρθρώσει μια λέξη για αυτά τα μέτρα που αφορούν το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η αντιπολίτευση δεν σκέφτηκε καν να επισημάνει ότι και ο ιδιωτικός τομέας χρήζει προστασίας.
Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το βάρος της κρίσης έχει πέσει στις πλάτες των ιδιωτικών και μόνο, αφού αυτοί απολύονται, αυτοί μένουν άνεργοι, αυτοί χάνουν τις περιουσίες τους, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι υφίστανται μόνο τα απόνερα της κρίσης. Είναι και ότι το πολιτικό σύστημα φροντίζει ώστε μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν ξανά, να ξαναφτιάξει όλο το συστηματάκι που επλήγη από την κρίση. Ενώ έχουν φύγει πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι με συνταξιοδοτήσεις τα τελευταία χρόνια, τα υπουργεία κρατάνε τα ίδια οργανογράμματα.
Κρατάνε άδεια τα κουτάκια στο οργανόγραμμα, αντί να τα σβήσουν, για να τα γεμίσουν ξανά στην πρώτη ευκαιρία. Το σωστό θα ήταν τα οργανογράμματα των δημόσιων υπηρεσιών να έχουν ήδη αλλάξει. Οχι όμως, μένουν όπως ήταν ώστε να μπορούν πάντα να λένε ότι υπάρχουν κενές οργανικές θέσεις, πράγμα που σημαίνει ότι μόλις βρεθεί κανένα φράγκο στο δημόσιο ταμείο θα τις ξαναγεμίσουν.
Με αυτή την τακτική των Ελλήνων πολιτικών, όμως, πού καταλήγουμε; Στη διάλυση της οικονομίας, στην αδυναμία των ιδιωτικών να πληρώνουν τους φόρους που χρειάζεται για να συντηρηθεί το Δημόσιο και τελικά στον περίφημο κόφτη που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου αναγκαστικά. Στο ενδιάμεσο δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο και οι επιπτώσεις της κρίσης δεν θα μπορούν να ξεπεραστούν για δεκαετίες.