Η κυβέρνηση θεωρεί λογικό και απολύτως εντασσόμενο στην αριστερή λογική της το μοίρασμα των πλεονασμάτων στους συνταξιούχους. Θεωρεί ότι αυτό είναι η αναδιανεμητική πολιτική που πρέπει να κάνει.
Δεν είναι έτσι, όμως, αφού το κράτος αυτή τη στιγμή χρωστάει περισσότερα από 6 δισ. ευρώ σε ιδιώτες και επιχειρήσεις, νοσοκομεία, προμηθευτές, εργολάβους, επιστροφές φόρου κ.ά.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν να πάρουν για πρώτη φορά σύνταξη και δεν παίρνουν. Περιμένουν και περιμένουν και φράγκο δεν παίρνουν. Γιατί τα λεφτά του «πλεονάσματος» δεν τα δίνει σε αυτούς;
Ο Τσίπρας παριστάνει ότι κάνει κοινωνική πολιτική. Με τα λεφτά των άλλων βεβαίως. Με τα λεφτά του ιδιωτικού τομέα για την ακρίβεια. Θεωρεί ότι κάνει αναδιανομή του πλούτου. Από τον ένα φτωχό στον άλλον.
Τζιράρει το χρήμα σαν τους τρακαδόρους που ζητάνε συνεχώς λεφτά από όλους και μετά επιστρέφουν λίγα σε κάποιους και ξαναδανείζονται από άλλους για να επιστρέψουν λίγα στους πρώτους κ.λπ. προκειμένου να μπορούν να φανούν κάπως συνεπείς ώστε να τους ξαναδανείσουν. Παίρνοντας λοιπόν υπερβολικά πολλούς φόρους -διότι αυτό σημαίνει δημοσιονομικό πλεόνασμα-, αντί να δώσει χρήματα σε αυτούς στους οποίους χρωστάει, τα δίνει αποκλειστικά και μόνο για εξαγορά ψήφων. Με τις παροχές που ανακοίνωσε προχθές ο Τσίπρας προσπαθεί να εξαγοράσει 1,6 εκατομμύρια ψήφους, αριθμό ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικά, αφού είχε εκλεγεί με διαφορά 1,3 εκατομμυρίου ψήφων από τη Νέα Δημοκρατία στις προηγούμενες εκλογές.
Η συμπεριφορά της κυβέρνησης είναι χυδαία. Μάλιστα αυτό το αναγνωρίζουν τελικά και οι ίδιοι οι αποδέκτες του «δώρου» που τους πρόσφερε μέσω διαγγέλματος ο πρωθυπουργός και του απαντάνε: «Δεν μπορείς πια να μας κοροϊδέψεις, αυτά είναι ψίχουλα σε σχέση μ’ αυτά που μας πήρες». Και στο κάτω-κάτω της γραφής, όλοι αντιλαμβάνονται αμέσως ότι αυτό το «δώρο» του Τσίπρα προς τους συνταξιούχους θα το πληρώσουμε όλοι με αυξημένους φόρους. Και βγαίνει την επομένη ο «παππούς» του, ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, και δηλώνει: «Δεν πάμε για εκλογές, αυτό ήταν μια αρχή, αν φύγουμε, πώς θα ξαναδώσουμε;».
Ανατριχιαστική η δήλωση του Φλαμπουράρη. Πληρώνετε εσείς για να τα μοιράζουμε εμείς και να αγοράζουμε ψήφους. Και με τα λεφτά σας θα ξαναμοιράζουμε για να μένουμε στην κυβέρνηση. Το μεγαλείο του πελατειακού κράτους και της χυδαίας μικροπολιτικής. Και επειδή γκρινιάζουν οι συνταξιούχοι, τους κλείνει το μάτι: «Θα ξαναδώσουμε αν μας ψηφίσετε».
Το τελευταίο που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα είναι προεκλογικές παροχές. Το πρώτο που χρειάζεται είναι επενδύσεις για να αρχίσει να ενεργοποιείται η οικονομία. Και φυσικά, χρειάζεται μείωση των δημοσίων δαπανών που είναι απαράδεκτες. Φανταστείτε ότι μόνο το χαρτί της γραφειοκρατίας του Δημοσίου κοστίζει περίπου 800 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Δηλαδή 20% περισσότερο από το δώρο του Τσίπρα στους συνταξιούχους. Ας μην πούμε για τα ενοίκια που πληρώνει το κράτος για τη στέγαση των υπηρεσιών του, ας μη μιλήσουμε για τις σπατάλες κάθε είδους που δεν περιορίζονται ποτέ.
Αν ο Τσίπρας θέλει να προσφέρει κάτι στην κοινωνία, αυτό ας είναι δουλειά. Και δεν εννοούμε δουλειά στο Δημόσιο, εννοούμε δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, εννοούμε ευκαιρίες αυτοαπασχόλησης, εννοούμε διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας. Αυτά, όμως, είναι δυστυχώς εκτός της λογικής του. Η λογική του είναι καφενειακή, είναι τυχοδιωκτική, είναι αρπακτική. Θεωρεί τα δημόσια έσοδα περιουσία του, περιουσία του κόμματος και της κυβέρνησης, και νομίζει πως μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει.
Δεν πληρώνει σε αυτούς που χρωστάει, δεν δίνει σε αυτούς που έχουν ανάγκη, πληρώνει σε αυτούς που οι δημοσκοπήσεις του δείχνουν ότι θα τον μαυρίσουν στις εκλογές.
Πέραν αυτών, η απόφασή του για μονομερή διαχείριση των πλεονασμάτων δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους για να πάρουμε αυτή τη ρημάδα την αξιολόγηση, μπας και καταφέρουμε και μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι και πάρουμε μια ανάσα ρευστότητας. Διότι όταν κάποιος χτυπιέται και λέει ότι δεν μπορώ να πιάσω πλεόνασμα 3,5% -όπως λέμε εμείς στις διαπραγματεύσεις- και την ίδια στιγμή βγαίνει στην τηλεόραση και χαρίζει 617 εκατ. ευρώ για αγορά ψήφων, τι σήμα δίνει στους δανειστές του; Οτι τους δουλεύει. Ή δεν μπορείς και μαζεύεις και τα ψίχουλα, ή είσαι χουβαρντάς και μας δουλεύεις ψιλό γαζί.
Οπως και να το δει κανείς το πράγμα, η συμπεριφορά της κυβέρνησης έναντι όλων, πολιτών και δανειστών, είναι επιεικώς απαράδεκτη.