Η είδηση είναι αυτή: ‘’Ο γαλλικός οίκος υψηλής ραπτικής Dior ετοίμασε στο Καλλιμάρμαρο ένα υπερθέαμα μόδας, αφιερωμένο στην Ελλάδα. Η συλλογή «Dior Cruise Collection» θα αναδείξει την ελληνική παραδοσιακή χειροτεχνία και τις αρχαιοελληνικές αισθητικές αξίες του φωτός (Phos) και της ομορφιάς (Kallos), ενώ το μήνυμά της θα μεταδοθεί ζωντανά μέσα από την τηλεόραση και τα social media σε όλο τον κόσμο’’.
Κάποιος έγραψε στο Facebook ότι «το Καλλιμάρμαρο είναι το ίδιο το φως, δεν χρειάζεται να το φωτίσεις περισσότερο». Εκατοντάδες τα like από κάτω, ενώ τα σχόλια είχαν άποψη και για το show – «μια άτοπη φιέστα σε δύσκολους καιρούς, λόγω πανδημίας». Άλλοι έκαναν λόγο για «παρέμβαση, κακοποίηση και ασέβεια στο μνημείο από ξένους που επιζητούν την αίγλη του Καλλιμάρμαρου και θέλουν να κάνουν δική τους την κληρονομιά μας». Εδώ, δηλαδή, ακριβώς όπου η μιζέρια συναντά τον λαϊκισμό, την ανοησία και την γκρίνια δίχως όρια. Και τον μικροκομματισμό, φυσικά.
Για αυτή την επίδειξη μόδας ο Dior συνεργάστηκε με Έλληνες δημιουργούς οι οποίοι ειδικεύονται σε τέχνες όπως η ύφανση, το κέντημα και το μετάξι, αλλά και τα κεραμικά και τα κοσμήματα, και προέρχονται από κάθε γωνιά της Ελλάδας – από το Σουφλί, την Ηπειρο και το Αργος, μέχρι την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου. Στο πλαίσιο της προώθησης της κολεξιόν, ο οίκος πήρε άδεια φωτογράφησης της συλλογής στην Ακρόπολη – και υπάρχει λόγος: ο Dior θα αναβιώσει τη θρυλική φωτογράφηση του 1951 που έγινε στον Ιερό Βράχο για λογαριασμό του γαλλικού περιοδικού Paris Match.
Αρκετές φορές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσπαθήσεις να εξηγήσεις το αυτονόητο, κάτι σαν τον ήλιο που βγαίνει πάντα από την ανατολή. Εάν κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί πως, όλο αυτό που στήνει ο Dior, αποτελεί μια σπουδαία διαφημιστική προβολή για τη χώρα μας, προσωπικά δεν δύναμαι να του εξηγήσω το αυτονόητο. Ούτε μπορώ να υπολογίσω πόσα χρήματα θα κόστιζε ένα αντίστοιχο σποτ, που θα παίζει για τις επόμενες ημέρες, πρωί – βράδυ, στα παγκόσμια ενημερωτικά δίκτυα, προβάλλοντας την Ελλάδα. Η άποψή μου είναι πως καλώς δόθηκε το Καλλιμάρμαρο για αυτή τη χρήση, μόνο καλό θα μας κάνει, ενώ θα πρέπει να σκεφτούμε ότι την επόμενη φορά που κάποιος άλλος οίκος θελήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο, σε άλλο ελληνικό μνημείο, να συναινέσουμε.
Ναι, τα μνημεία στην Ελλάδα αποτελούν την πιο ιστορική τσάμπα διαφήμιση, η οποία φτάνει στα πέρατα του κόσμου, οπότε για να μη γίνουν αντίστοιχες εκδηλώσεις στο μέλλον και σε άλλα ιστορικά σημεία της χώρας; Αρκεί το όποιο ντεφιλέ ή η όποια επίδειξη εκεί να μη θίγει την ιστορικότητα του χώρου, να μην προκληθούν ζημιές κ.λπ. – μη συζητάμε τα αυτονόητα.
Εδώ που φτάσαμε, όμως, ίσως και να πρέπει να τα συζητήσουμε, επειδή το «αυτονόητο» αποτελεί μια εξαιρετικά προσωπική συνθήκη. Όπως η καλαισθησία, το γούστο, η φινέτσα, σαν το Καλλιμάρμαρο που στέκεται εκεί επί αιώνες, ισορροπώντας στον χρόνο. Είναι δίπλα μας, το κοιτάς μέσα από το αυτοκίνητό σου περνώντας δίπλα του και ίσως κάποιοι το συνήθισαν. Έρχεται, λοιπόν, τώρα ο οίκος Dior και ρίχνει πάνω του phos, για να αναδείξει το kallos του, να το φωτίσει και να το υπενθυμίσει σε όλη την υφήλιο. Πού το κακό;
Ειλικρινά, για μένα όλο αυτό αποτελεί αυτονόητο και αφού για κάποιους άλλους -δίχως σοβαρά επιχειρήματα- δεν είναι, υπάρχει κι άλλη μία ερώτηση: «Γιατί να μην κάνει show ο κάθε Dior στο κάθε Καλλιμάρμαρο; Υπάρχει κάποιος άλλος περισσότερο ανέξοδος τρόπος διαφήμισης, σε σχέση με την τωρινή παγκόσμια προβολή του μνημείου;».
Για όσους επιμένουν να ανησυχούν ακόμα, πως «αυτά τα ντεφιλέ μπορεί να προξενήσουν ζημιές στα μνημεία μας» -λες και δεν υπάρχουν ρήτρες και δικλείδες- ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ είχε γράψει: «Δύο χιλιάδες καλοκαίρια έχουν προσδώσει στα μνημεία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, όπως και στα μάρμαρά της, μόνο μια ώριμη, χρυσή και φθινοπωρινή απόχρωση, έχοντας μεταφέρει τη γαλήνια και ουράνια ατμόσφαιρά τους σε όλη τη Γη, για να τα προστατεύσουν από τη διάβρωση του χρόνου».
Κανένας Dior, λοιπόν, δεν μπορεί να κάνει κακό στα μνημεία μας, παρά μόνο να τα αναδείξει. Κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε ήδη στην Ελλάδα – αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση, ίσως σε κάποιο άλλο ντεφιλέ…