Να υπενθυμίσω ότι για να κάνει το πρώτο κόμμα κυβέρνηση, θα πρέπει να κινείται σε ποσοστά πάνω από 37% και σε κάποιες περιπτώσεις -που θα μπουν εντός Βουλής εφτά κόμματα- ίσως και +39%. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με τόσο υψηλά ποσοστά, το πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίζει μια ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 151-153 βουλευτές.
Σε παρόμοιες περιπτώσεις και για να μην… ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα, στην Ευρώπη τουλάχιστον το θέμα είναι λυμένο. Αν κοιτάξει κανείς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκτός από την Κύπρο, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία και τη Μάλτα (στη Γαλλία κυβερνά μη μονοκομματικός Πρόεδρος), όλες οι άλλες είναι πολυκομματικές και στηρίζονται από δύο έως και έξι κόμματα.
Το ερώτημα, λοιπόν, που ευλόγως τίθεται είναι γιατί στην Ελλάδα τα πράγματα γίνονται από δύσκολα έως δραματικά όποτε οι πολιτικές δυνάμεις έχουν κληθεί να συνδυαστούν για να κυβερνήσουν. Μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, για να βρούμε μια ιστορική αφετηρία, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, με εξαίρεση την τελευταία κυβέρνηση συνασπισμού του Τσίπρα με τον Καμμένο, που ούτως ή άλλως τότε η χώρα είχε μπει σε μια χαοτική περίοδο, με πολιτικές τρέλες και ακρότητες, δημοψηφίσματα για το ευρώ και κλεισίματα τραπεζών.
Ο δε κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, ενδιαφερόταν μόνο για την καρέκλα του, το υποβρύχιο ψάρεμα και τη μετακίνησή του… από το γραφείο στο σπίτι (Πεντάγωνο – Βούλα) με στρατιωτικό ελικόπτερο, ντυμένος άλλοτε στρατηγός, άλλοτε ΟΥΚάς που σταύρωνε και έφτυνε για να μη ματιάσουν τα F16… Ενα ακροδεξιό τσίρκο, μαζί με ένα συνονθύλευμα αριστερών και ακροαριστερών, υπό ένα χαρισματικό πρόσωπο, τον Τσίπρα, και μια χούφτα Καραμανλικούς νταραβεριτζήδες της εξουσίας.Τέλος πάντων, άλλη εποχή τότε, ταραγμένη από τα μνημόνια.
Δυσμενή κατάληξη είχε και η συμμαχική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, με τον τελευταίο να αποχωρεί πρόωρα. Βέβαια, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συμμάζεψαν κάπως τη δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά το πολιτικό αποτέλεσμα τουλάχιστον για το ΠΑΣΟΚ υπήρξε τραγικό και στις εκλογές που ακολούθησαν ήρθε έβδομο και τελευταίο εντός Βουλής κόμμα με 4,68%.
Σήμερα, λοιπόν, τίθεται ένα ακόμη πιο κρίσιμο και επίκαιρο ερώτημα, αν η κατάσταση έχει μεταβληθεί, τα κόμματα έχουν ωριμάσει και μπορούν να συγκυβερνήσουν συμμαχικά. Αλλά… να συγκυβερνήσουν κανονικά, με προοπτική τετραετίας και όχι προσχηματικά μέχρι την επόμενη ευκαιρία της κάλπης.
Η δική μου εντύπωση είναι κατηγορηματικά όχι, δεν μπορεί υπό τις υπάρχουσες συνθήκες και τα πρόσωπα να προκύψει σοβαρή συμμαχική κυβέρνηση τετραετίας, αν και όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε την ετυμηγορία του λαού που θα προκύψει από τις κάλπες.
Αν, λοιπόν, αποκλείσουμε την κυβέρνηση Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ ως αδύνατη, αλλά και τη λεγόμενη «κυβέρνηση ηττημένων», εκείνη δηλαδή που μπορεί (αν και δύσκολα) να προκύψει από κόμματα πλην του πρώτου που κατά τις δημοσκοπήσεις είναι η Ν.Δ. και με δεδομένο ότι, όπως έχει δηλώσει ο κ. Τσίπρας, δεν θα συμπράξει σε τέτοια λύση, τότε μένουν τα σχήματα Ν.Δ. με ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. με Βελόπουλο.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει ήδη δηλώσει προσφάτως ότι με τον κ. Βελόπουλο δεν θα συμπράξει, υπό την έννοια ότι πρόκειται για μία άλλη εκδοχή του Καμμένου, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μάλλον δεν γίνεται να πάει και με τον κ. Ανδρουλάκη.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε μία εξ αρχής αρνητική στάση σε οποιαδήποτε συμμαχική κυβέρνηση, αφού φυσικά είναι απολύτως παράλογο να απαιτείς από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος που θα πάρει τριπλό ποσοστό από το δικό σου να «κάνει στην μπάντα» για να αναλάβει πρωθυπουργός ένα τρίτο πρόσωπο. Πόσο βιώσιμη άραγε θα ήταν μια «κυβέρνηση Παπαδήμου»; Ούτε τρεις μήνες λέω εγώ.
Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής του κ. Ανδρουλάκη, παρά τις ελπίδες του να παίζει ως ο τρίτος πόλος, είναι αντί να ανεβαίνουν τα πολύ καλά αρχικά ποσοστά του, να πέφτουν συνεχώς. Ισως και από κάποια εσωκομματικά προβλήματα ή ισορροπίες εντός ΠΑΣΟΚ, αλλά και λόγω εμφανέστατης αδυναμίας του να εμπνεύσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς, κατέστη η θέση του αδύναμη αυτή την ώρα. Φυσικά ο ηγέτης κρίνεται πάντα στις κάλπες.
Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι το ίδιο. Σήμερα στην Ελλάδα η αυτοδυναμία είναι μονόδρομος και η μοναδική εξασφάλιση να μείνει η χώρα στις ράγες της ανάπτυξης, σε συνδυασμό με την ανάκαμψη της οικονομίας και τις τεράστιες εισροές κεφαλαίων από το Ταμείο Ανάκαμψης και τις ξένες επενδύσεις. Ο,τι άλλο, τώρα, θα είναι πρόβλημα και αποσταθεροποίηση