«Ο ρατσισμός είναι η δική μας πανδημία, μάς μολύνει όλους και 400 χρόνια μετά δεν έχουμε ακόμη βρει το εμβόλιο» είπε ο διάσημος ηθοποιός.

Ένωσε έτσι τη φωνή του με εκατοντάδες σταρ, που δεν ενδιαφέρονται αν θα πουλήσουν παπούτσια στους ρατσιστές. Ένωσε τη φωνή με τους χιλιάδες διαδηλωτές στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα εκατομμύρια των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, που συμμετέχουν σε αυτό το πρωτοφανές κίνημα ανθρωπισμού, ελευθερίας και δικαιοσύνης, μετά την ωμή δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από τον θαυμαστή του Τραμπ.

Ας μην αναρωτιούνται κάποιοι πονηρά από ποιους και από τι φλέγεται η Αμερική.

Είναι ο ρατσισμός, το φυλετικό μίσος, οι διακρίσεις, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, που καίνε (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τις Ηνωμένες Πολιτείες αυτές τις ημέρες. Ναι, υπό αυτή την έννοια, είναι ο άγριος νεοφιλελευθερισμός, είναι ο καπιταλισμός, που πυροδοτεί τις εξεγέρσεις. Κι ας είναι αυθόρμητες και «χωρίς κατεύθυνση» αυτές οι εξεγέρσεις.

Είναι το μίσος, που κάποιοι ενσταλάζουν στις κοινωνίες, κάνοντάς τες φοβικές και χωρίς ανοχή στη διαφορετικότητα. Το μίσος εκείνο, που περιχαρακώνει «περιουσίες» ομάδες και τραβά διαχωριστικές γραμμές με βάση το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία. Ο Τραμπ το κάνει κατά κόρον τα τέσσερα (και τελευταία ελπίζουμε) χρόνια της προεδρίας του. Ακόμα και χθες ο γραφικός όσο και κυνικός αυτός τσαρλατάνος, βγήκε από το λαγούμι του κουνώντας το ευαγγέλιο. Είναι αυτό το μίσος που δηλητηριάζει τον κόσμο – κάτι ξέρουν οι εδώ ακροδεξιοί, οι διασπορείς του ρατσισμού και οι πατριδοκάπηλοι, που τρέμουν στην ιδέα ότι στο πρόσωπο του Τραμπ θα ηττηθούν οι ιδέες περί εθνικής καθαρότητας, λευκής δύναμης και άλλες τέτοιες αναχρονιστικές αηδίες.

Είναι η ωμή «θεσμική βία», που θα έλεγαν κάποιοι εδώ για να τα ακούνε ο Ινδαρές, ο κακομοίρης στο Ηράκλειο, που τον περάσανε για πακιστανό και τον σάπισαν στο ξύλο οι έμπλεοι χρυσαυγίτικων πεποιθήσεων προφανώς, αστυνομικοί και τόσοι άλλοι, που έγιναν πείραμα μεθόδων «συνετισμού» από δυνάμεις επιβολής της δήθεν τάξης. Κάποιοι δεν διδάχθηκαν από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και εξακολουθούν να παίζουν με τη φωτιά – ενθαρρυμένοι ίσως που η άλλη δολοφονία, αυτή του Ζακ Κωστόπουλου δεν προκάλεσε όσες αντιδράσεις θα έπρεπε.

Είναι η ατιμωρησία, την οποία θα απολάμβανε ο δολοφόνος του, ο λευκός αστυνομικός Ντέρεκ Σοβίν, ο οποίος, μέχρι να γίνει ο ξεσηκωμός, κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτος. Η αίσθηση περί μη απόδοσης δικαιοσύνης είναι ό,τι χειρότερο για τη συνοχή μίας κοινωνίας και τη συνύπαρξη των ανθρώπων. Για πόσο μπορεί να σκεπάζονται τέτοια εγκλήματα, όπως αυτά που συμβαίνουν με τους παρανοϊκούς αστυνομικούς κάποιων Πολιτειών στην Αμερική;

Και όχι. Δεν είναι οι μπαχαλάκηδες που φταίνε για το χάος– καταδικαστέες οι λεηλασίες και οι ακρότητες φυσικά, αλλά δεν είναι αυτό το κυρίως θέμα – ούτε το αντιφασιστικό κίνημα, που λέει ο Τραμπ και υπαινίσσονται και κάποιοι εδώ ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί «αποφασιστικά» – λέει! Και δεν είναι φυσικά λύση το δόγμα «νόμος και τάξη», που ο Τραμπ έχει στο μυαλό του, ακόμη και με τη μορφή δικτατορίας.

Φωτιά στις ΗΠΑ, έχει βάλει η ανικανότητα του προέδρου αυτής της χώρας να διαχειριστεί οποιαδήποτε κρίσιμη κατάσταση με τη στοιχειώδη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα. Από το μεταναστευτικό και την υγεία, έως το περιβάλλον, τις διεθνείς σχέσεις και την πανδημία. Έκανε τα πάντα με το λάθος τρόπο, ποντάροντας στα συντηρητικά αντανακλαστικά μία τρομαγμένης χώρας και τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Είναι η άκρως αποτυχημένη προεδρία του Τραμπ, που έχει πυροδοτήσει αυτήν την κατάσταση. Απλώς τώρα έρχεται ο λογαριασμός, μετά από τέσσερα χρόνια, που δείχνει περιφρόνηση σε οποιαδήποτε δημοκρατική λειτουργία.

Διάφοροι μιμητές του ήδη δίνουν τα χείριστα δείγματα – ο Μπολσονάρου, ο Ερντογάν, ο Όρμπαν για παράδειγμα. Ας μπει ένα τέρμα, έστω και τώρα.