Την ερχόμενη Κυριακή τελειώνει αυτή η ιδιότυπη προεκλογική περίοδος για την οποία εκδηλώνουν ενδιαφέρον περισσότερο τα κόμματα και οι υποψήφιοι και πολύ λιγότερο οι πολίτες. Μια περίοδος που τα κόμματα φαντασιώνονται, σε σημείο να το πιστεύουν κιόλας, πως έχουμε εθνικές εκλογές και αναλώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ σε προβλήματα της εσωτερικής ατζέντας όπως η τιμή της φέτας, του λαδιού, του ψωμιού, το μπάζωμα των Τεμπών, οι υποκλοπές, οι γυναικοκτονίες, η Βόρεια Μακεδονία και γενικώς οτιδήποτε άλλο πλην από αυτά που στην πραγματικότητα αφορούν αυτές οι εκλογές.
Δεν ακούσαμε και δεν ακούμε τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση κι αν έχει όντως προοπτικές να μακροημερεύσει, αλλά βλέπουμε εκτιμήσεις ποιες πολιτικές δυνάμεις θα κερδίσουν, αν η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι και πώς θα είναι οι πολιτικοί συσχετισμοί στο Ευρωκοινοβούλιο την επομένη. Για τα πραγματικά προβλήματα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους πολίτες των χωρών μελών, ελάχιστα έως καθόλου. Ωσάν η ΕΕ να ήταν μια παγκόσμια ισχυρή οντότητα σε οικονομικό, αμυντικό επίπεδο με κοινή εξωτερική πολιτική που την υπολογίζουν και τη μετρούν οι πάντες πάνω στον πλανήτη. Και η αλήθεια, ως συνήθως, είναι πολύ διαφορετική και γι’ αυτό όλοι αποφεύγουν να την πουν.
Στον οικονομικό τομέα για παράδειγμα, η Ευρώπη των 27 χωρών είναι χωρισμένη σε τρεις κατηγορίες και δεν περιποιεί τιμή για κανέναν, πολύ περισσότερο για τους οραματιστές που την ίδρυσαν. Είναι οι πλούσιες χώρες που τη θέλουν για να πωλούν τα προϊόντα τους σε μια μεγάλη εσωτερική αγορά και να ισχυροποιούνται περισσότερο, αρνούμενες να μοιραστούν τα κέρδη τους και με τις υπόλοιπες μέσω ευρωπαϊκού προϋπολογισμού προκειμένου να βοηθηθούν οι φτωχότερες να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να βελτιώσουν τις υποδομές τους. Κι είναι αυτές που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος στα κοινά χρηματοδοτικά προγράμματα ανάπτυξης.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά εκείνες τις χώρες που βρίσκονται στο μέσο όρο από οικονομικής άποψης και παλεύουν να ανέβουν κατηγορία και τέλος είναι και οι φτωχές χώρες σαν εμάς, που απέχουν παρασάγγας από τις δυο πρώτες κατηγορίες και πορεύονται με τα ψίχουλα που παίρνουν από το κοινό ταμείο και δίνουν χωρίς αρωγή τον αγώνα να ικανοποιήσουν όσο μπορούν τους πολίτες τους.
Βλέπετε, αυτός ο τεράστιος γραφειοκρατικός μηχανισμός είναι κομμένος και ραμμένος για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ισχυρών, σε ένα διαρκές και ατέλειωτο παζάρι όπου η κάθε χώρα βάζει πάνω από όλα το στενά εθνικό της συμφέρον και σχεδόν ποτέ τα συμφέροντα μιας ενιαίας οντότητας.
Στην εξωτερική πολιτική, κάθε χώρα κάνει του κεφαλιού της με βάση τα εθνικά της συμφέροντα. Άλλες κάνουν πλάτη στον Πούτιν, άλλες με τον Ζελένσκι, άλλες αναγνωρίζουν παλαιστινιακό κράτος, άλλες επιτιμούν το Ισραήλ και άλλες όχι, άλλες υποκλίνονται στις ΗΠΑ κι άλλες κοντράρονται μαζί τους και φυσικά ουδείς στη διεθνή σκηνή λαμβάνει σοβαρά υπόψη τον Ευρωπαίο Επίτροπο Εξωτερικών που ο δόλιος δεν ξέρει ποτέ, ποια είναι η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης των 27, γιατί απλά δεν υπάρχει. Μια σύγχρονη Βαβέλ που ελπίζουμε να μην έχει το ίδιο βιβλικό τέλος
Το ίδιο στο μεταναστευτικό πρόβλημα όπου τα συμφέροντα και οι απόψεις των μελών είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και στο τέλος την πληρώνουν μόνο οι χώρες που είναι πύλες εισόδου όπως και η Ελλάδα. Μας δίνουν κάποια πενιχρή οικονομική βοήθεια στην οποία αρνούνται να συμμετάσχουν και όλες οι χώρες και μετά βγάλτα πέρα μόνος σου.
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό στον τομέα της κοινής άμυνας και των κοινών συνόρων όλης της ΕΕ.
Την ώρα που πληθαίνουν οι κίνδυνοι από την επιθετικότητα χωρών εκτός ΕΕ όπως η Ρωσία, η Τουρκία που επιβουλεύονται την εδαφική κυριαρχία μελών της ΕΕ, η συζήτηση για κοινή αμυντική πολιτική, κοινές προμήθειες και συμμετοχή όλων στις αμυντικές δαπάνες που για κάποιες χώρες όπως εμείς ή η Πολωνία είναι τεράστιες, δεν έχει καν ξεκινήσει. Λες και όλες οι χώρες είναι σαν το Βέλγιο, την Ολλανδία ή το Λουξεμβούργο!
Για όλα αυτά όμως που είναι τα πραγματικά επίδικα, για τα οποία πρέπει να αγωνιστούν και οι εκπρόσωποί μας στην Ευρωβουλή, δεν ακούσαμε κουβέντα. Μόνο για ψηφίσματα άνευ ουσίας και περιεχομένου, για το αν λειτουργούν σωστά οι ανεξάρτητοι θεσμοί, βαθμολόγηση των δημοκρατικών διαδικασιών, των ελευθεριών, των προσωπικών δεδομένων και οι παντοειδείς ευαισθησίες για δικαιώματα, σε μια Ευρώπη που γερνά, φθίνει κι έχει καταντήσει ένας ετερόφωτος κομπάρσος στα παγκόσμια δρώμενα.